"Wróg Mojego Wroga" minikampania.

[Raziel]

.....LA-XII zwana przez odwiedzających ją handlarzy „Last Promise” była niewielkim, zielonym zakątkiem, na którym życie miało swój spokojny, bezproblemowy bieg.
Ludzie mieszkający na LA, przez wieki byli odcięci od reszty imperium, ich kultura i technologia uległy degradacji, ich filozofia i religia wróciły do podstaw ludzkiego bytowania. Cenili przetrwanie bardziej, niż sposoby do niego prowadzące. Jednak taki stan rzeczy nauczył ich jednego, życie jest cenne, nieważne czy swoje, czy kogoś obcego. Na LA-XII Last Promise wszyscy byli równi, potrzebni i cenni.
.....W ciągu kilku ostatnich lat, gdy za sprawą burzy w osnowie, maska zakłóceń została zdjęta z systemu gwiezdnego LA-01, Imperium dowiedziało się o jego istnieniu. Pierwszymi zwiadowcami jak zwykle byli szmuglerzy, handlarze i łowcy nagród. Ich odwiedziny były szokiem dla mieszkańców LA, których wiara i kultura zostały zachwiane. Ich życie i sposób w jaki je pielęgnowali, nagle zostały zagrożone, sponiewierane przez imperialne dogmaty.
Ludzie z Last Promise nie chcieli tego, nie chcieli intruzów, ich brudu, zakłamania, błyskotek, obietnic i gróźb. Byli jednak zbyt słabi, ich ciężkie, stalowe napierśniki nie zatrzymywały wiązek laserów, ich strzały nie przebijały kamizelek kuloodpornych, ich włócznie i kopie łamały się na kadłubach pojazdów intruzów. Byli bezbronni i w obliczu zagłady swojego „Ja”, swojej świadomości i jestestwa, zwrócili się z prośbą do jednego ze swoich bogów, by zesłał na nich łaskę. Tzeentch ich wysłuchał.
******************************

.....Zarówno legion Festermusa jak i kohorta Octaviusa, znalazły się w pobliżu LA-01 przypadkiem. Ich okręty gwiezdne wyskoczyły z Immaterium wpadając niemal na siebie i choć nie było początkowo takiej potrzeby, ani konieczności, wkrótce wybuchła między nimi walka, przeradzająca się w ciężką, wyniszczającą wojnę.
Niestety, tak jak Khorne nie patrzył wtedy przychylnym wzrokiem na neofitę Octawiusa, tak samo Nurgle nie zauważył nawet, poczynań swojego Blightbringera Festermusa.
Obaj przywódcy dopiero co dorwali się do władzy, obaj przez rzekę krwi dotarli na swoje trony i obaj, zachłyśnięci sukcesem, mieli chrapkę na więcej.
.....Obydwaj przed pojawieniem się w LA-01 mieli podobną wizję, zielona planeta opanowana przez twardego przeciwnika, godnego, by po jego zbroczonym krwią truchle, dostać się do panteonu władców niezwyciężonych. Obaj mieli umysły zasnute niejasnymi wizjami, obaj święcie wierzyli, aż do tej chwili, że to ich bogowie zsyłają im znaki, oczekując na okazanie im czci i ofiar.
.....Obie strony nie były zbyt liczne, Death Guard Festermusa liczyli zaledwie kilkuset marines, kohorta Octawiusa, choć dziesięć razy liczniejsza, składała się prawie w całości z kultystów, heretyków i mutantów. Bitwy nie obfitowały w sprzęt i ograniczały się do szybkich wypadów, kontrataków i pułapek. Nie zorganizowano walnej bitwy, zamiast tego, obie strony rozproszyły się po planecie, tocząc wojnę na wyniszczenie. Festermus z Octaviusem natomiast, polowali na siebie usilnie i w końcu spotkali się oko w oko nad prześlicznym jeziorem, usytuowanym u podnóża wysokiego pagórka.
.....Walczyli niemal dwa dni, ich wojownicy ginęli jeden za drugim, a oni brnęli przez stosy ciał, wykrzykując w swoim kierunku wyzwiska i obelgi. Kiedy ich oręże w końcu się skrzyżowały, pozostali nieomal sami na placu boju.
Ich umiejętności zdumiewały, ich waleczność przyprawiała o osłupienie, a siła i zaciekłość mroziły krew w żyłach. Walczyli z honorem, na minimalnym dystansie, bez strzelania, bez magii, tylko siła, zręczność i spryt.
.....Upływały minuty, żaden z wojowników nie potrafił uzyskać przewagi, ich niespożyte siły zaczęły z wolna topnieć, tak jak i cierpliwość. Co chwilę, któryś z nich rzucał ukradkowe spojrzenie na leżące w pobliżu karabiny i pistolety.
Dokładnie w momencie, gdy Festermus sięgnął po bolter leżący u jego stóp, tafla jeziora zafalowała i obu walczącym ukazał się niesamowity widok.
.....Woda w jeziorze zawrzała, zamieniając się w bulgocącą, gęstniejącą krew. Na samym środku tego szkarłatnego wrzątku, pojawiły się gałęzie spróchniałego, pokrytego zielonym szlamem drzewa. Konary wielkiej rośliny rzuciły cień na walczących, którzy na chwilę opuścili broń i patrzyli z niedowierzaniem na widowisko, które na ich oczach zamieniało się w najprawdziwszy, boski znak.
Drzewo ugięło się nagle, jakby usiłowało się schować przed czymś, co nadlatuje z góry. Czerwona maź również zachowała się, jakby chciała odpłynąć w jeden kraniec jeziora i wtedy na ułamek sekundy, nad taplającym się we krwi zgniłym drzewem, zawisło błękitne oko, które zmieniło się w wiązkę energii, przepaliło się przez pień drzewa i uderzyło w krwawą taflę, rozbryzgując ją na boki.
.....Czempioni jednocześnie poczuli okropny ból i zawroty głowy, gdy obca jaźń widocznie słabła i z niechęcią opuszczała ich umęczone umysły. Jednocześnie zrozumieli co zobaczyli, co się z nimi działo przez ostatnie dni i do czego doprowadziły manipulacje, którym tak łatwo się poddali.
Wszystko co osiągnęli, siłę którą zdobyli, władzę, którą posiedli, zaprzepaścili służąc fałszywemu bogu. Wykonywali ślepo polecenia Tzeentcha myśląc, że to ich własni bogowie zsyłają im wizje i wskazówki, jak stać się jeszcze potężniejszymi i niezwyciężonymi.
Tymczasem stali pośród ciał swoich podkomendnych, martwego świadectwa swoje niegdysiejszej potęgi, teraz, stanowiących jedynie gnijący pomnik ich dumy i naiwności jednocześnie.
.....Dopiero teraz, gdy wraz z ich umysłami, czempionom otwarły się uszy, dotarły do nich meldunki wykrzykiwane w eter z topniejącą częstotliwością.
Wiadomości z początku były nieskładne, niejasne i mylące, ale dla marines wystarczyła chwila skupienia, by wyłowić z tego szumu jedną, najważniejszą informację.
Nie byli sami, na LA-XII był ktoś jeszcze.
Czempioni spojrzeli na siebie, po czym jednocześnie zwrócili się w kierunku, z którego dochodził ich uszu niesamowity dźwięk. Dźwięk, którego nie można było pomylić z niczym innym, dźwięk tysięcy gardeł, wyjących w rytm uderzeń prymitywnej broni o prostackie pancerze.

Grot grot jest supa mały!
Jeb jeb w ryj tempej pały!
Flaki fruwajo muzgi latajo!
Chopaki bitkem tu dzisiaj majo!
Chopaki się bawio chopaki swientujo!
Bo wpierdol komuś w końcu zrychtujo!
Tszask tszask łamanych kości!
Słychać z duszej odległości!
Kto siem odłomczy!
Kto rady ni da!
Ten jest piździolec!
I tempa dzida!

Witam wszystkich i zapraszam do śledzenia zamkniętej minikampanii, w której udział biorą fanatyczny Kolpydnon i jego kolega, niepozorny Omadan.
Będziemy się spotykać raz, dwa razy w miesiącu, żeby udokumentować historię, jaka czeka wspomnianych w opowiadaniu czempionów.
Mam nadzieje, że nasze fotorelacje i raporty, przypadną do gustu lubiącym dobre początki, kiepskie rozwinięcia i tragiczne zakończenia


HOMERULSY!!!
Garść homerulsów, które wklejam specjalnie z myślą o Omadanie, który kurczowo trzyma się drętwych i pozbawionych realizmu zasad wymyślonych przez Games Workshop.

NAPRZEMIENNA AKTYWACJA JEDNOSTEK
Zaczynamy standardowo, gracze ustalają inicjatywę, która będzie nadal miała znaczenie w kluczowych etapach rozgrywki. Następnie, gracz z inicjatywą porusza pierwszą ze swoich jednostek. Gdy jednostka skończy swój ruch, gracz przeciwny, aktywuje i porusza jedną ze swoich jednostek. Gdy obaj gracze poruszą już w ten sposób wszystkie swoje jednostki, przychodzi kolej na jednostki, które pojawiają się na stole dzięki wszelakim umiejętnością w stylu Deep Strike. Zaczyna gracz z inicjatywą i dalej idzie tak samo jak w przypadku Ruchu. Ustawienie ostatniej jednostki, kończy fazę Ruchu.

Faza psioniki i strzelania. Zaczyna gracz z inicjatywą, wybierając jednego ze swoich psioników, który używa jednej ze swoich mocy. Jeśli przeciwnik ma jakiegoś psionika, teraz on może go aktywować. Następnie wracamy do gracza z inicjatywą, który aktywuje kolejnego psionika, lub po raz kolejny aktywuje tego samego (oczywiście tylko w przypadku, gdy ten psionik może użyć mocy więcej niż raz w turze).
Po psionikach, przechodzimy do strzelców, wygląda to tak samo, naprzemiennie aktywujemy kolejne jednostki, zaczynając od gracza z inicjatywą. Oczywiście w tej fazie wykonujemy też ruch Advance. Po wystrzeleniu z ostatniej jednostki, faza psioniki i strzelania kończy się.

Przechodzimy do szarż. Od razu nadmienię, że tu należy wspomóc się markerami, ja proponuję i stosuję jeden kolor kości, którymi musimy oznaczyć oddziały szarżujące, by odróżnić je od tych, które już były w kombacie.
Oczywiście zaczyna gracz z inicjatywa, który wybiera jeden ze swoich oddziałów i wskazuje oddział, który chce zaszarżować. Szarżowany wykonuje Overwatch, następnie szarżujący dostawia swój oddział do wroga i oznacza go kością z cyfrą „1”. Jeśli szarżujący, atakuje oddział, który już został zaszarżowany w tej turze, lub oddział wroga, który w tej turze szarżował, oznacza swój kością z cyfrą kolejną, co tworzy nam swoistą kolejkę szarż i jest to jedyne utrudnienie tego homerula, które trzeba i da się szybko ogarnąć. Gdy zostaną wykonane wszystkie szarże, faza szarż dobiega koca i przechodzimy do kombatów.

Fazę walki wręcz oczywiście rozpoczyna gracz z inicjatywą, wybierając jeden ze swoich oddziałów, oznaczonych kością z cyfrą „1”. Następnie rozpatruje się cały kombat, w którym uczestniczy szarżująca jednostka (jak wiadomo, w tej edycji walka jest symultaniczna, więc wszyscy w kombacie biją jednocześnie. Jednostkę, która była aktywowana, należy oznaczyć, lub zapamiętać, że wykonała ona swoje ataki. Następnie przeciwnik wybiera soją dowolną, szarżujacą jednostkę oznaczoną nr „1” i wykonuje kombat. Gdy skończą się „jedynki” przechodzimy do kolejnych cyfr i nadal zaczynając od gracza z inicjatywą, rozpatrujemy kolejne kombaty pamiętając o tym, by zaznaczyć, które jednostki odpalały swoje ataki. Jest to bardzo ważne, bo w przeciwnym wypadku, w kombacie, gdzie nastąpiło kilka szarż jedna po drugiej, może dojść do sytuacji, że oddział z kolejną cyfrą omyłkowo trignie następne starcie.
Gdy rozpatrzymy wszystkie szarże, przychodzi czas na aktywowanie jednostek, które nie szarżowały. Zaczyna gracz z inicjatywą, wybierając którykolwiek kombat, w którym jest jego jednostka, która nie szarżowała w tej turze, a w którym nie ma jego jednostek, które w tej turze szarzowały, tym razem kolejność nie ma znaczenia. Gracz aktywuje wszystkie swoje nieszarżujące jednostki w danym kombacie, po aktywacji oznaczając je dla porządku.
Następnie jeden z kombatów wybiera przeciwnik, oczywiście nie może to być kombat, w którym była jego jednostka szarżująca. Gdy naprzemienne aktywowanie kombatów dobiegnie koca, faza walki wręcz się kończy.

Na pierwszy rzut oka ten opis może wydawać się zagmatwany i nieczytelny, dlatego wyjaśnię go na przykładzie:


Gracz zielony ma inicjatywę.
Jednostki C, D i E są związane walką wręcz jeszcze z poprzedniej tury.


Gracz zielony wybiera jednostkę A, która szarżuje do kombatu, na jednostkę C. Jednostka A zostaje oznaczona kością z cyfrą „1” aby zachować kolejkę szarż.


Następnie gracz czerwony, wybiera swoją jednostkę, w tym przypadku B i deklaruje nią szarżę łączoną na jednostkę A oraz E.


Kolej znowu na gracza zielonego, tym razem aktywuje jednostkę F, i szarżuje nią na oddział B, który zbliżył się doń, wykonując swoją szarżę.


Jednostka B zostaje oznaczona cyfrą „1”, natomiast jednostka F cyfrą „2” jako że w tym kombacie szarżowała po jednostce A. Każdy gracz, musi kolejne swoje jednostki oznaczać kolejnymi cyframi.


Kończy się faza szarż, rozpoczyna się faza walki wręcz. Zaczyna gracz z inicjatywą, czyli zielony. Musi aktywować swoją jednostkę szarżującą, z najwyższą cyfrą. Jako, że kombat w ósmej edycji jest symultaniczny, każda jednostka może tylko raz zaatakować i tylko raz się bronić. W tym kombacie więc, razem z jednostką A, do walki włączają się jednostki F, D oraz E. Wszystkie te jednostki wypłacają swoje ataki. Na atak, w obronie odpowiadają jednostki C i B.
Szarżujące jednostki A oraz F zostają oznaczone by było wiadomo, że już atakowały w tej turze.


Teraz kolej na gracza czerwonego, który aktywuje swoją jedyną szarżującą jednostkę z cyfrą „1”.
Tu wyjaśnia się, po co te cyfry. Załóżmy, że w czasie aktywowania jednostki A, jednostka B zostaje kompletnie zniszczona, a gracz czerwony ma tu jeszcze jednostkę X, która jest oznaczona cyfrą „2”. Oznacza to dla gracza czerwonego, że jeśli nie ma w kombacie jednostki z cyfrą, która jest w tym momencie rozpatrywana, czyli „1” w tym przykładzie, musi wybrać inny kombat, w którym ma jednostkę z aktualną cyfrą, lub poczekać, aż gracz przeciwny rozpatrzy wszystkie kombaty, w których ma jednostki z cyfrą obecnie rozpatrywana, czyli „1” w tym przypadku. Dzięki temu, gracz z inicjatywą zawsze ma pierwszeństwo wykonania ataków swoimi jednostkami szarżujacymi.
W tym przykładzie, jednostka B odpala swoje ataki, razem z jednostką C. Jednostki A, D, E oraz F odpowiadają w obronie i walka w tym kombacie się kończy.
Jednostka F, nie jest już aktywowana w czasie rozpatrywania cyfry „2” w tym przypadku, ponieważ była aktywowana w czasie ataku jednostki A, po to ją oznaczyliśmy iXem, żeby się nie pomyliło.


W kolejnej turze, do tego samego kombatu szarżuje nowa jednostka, w tym przypadku G czerwonego gracza.


Jednostka G zostaje oznaczona cyfrą „1”. Więcej szarż nie ma. Przechodzimy do ich rozpatrywania.


Gracz zielony nie ma w tym kombacie jednostek z rozpatrywaną cyfrą, w tym przypadku „1” więc nie może nic na razie zrobić. Gracz czerwony natomiast, w swojej kolejce aktywuje szarżujacą jednostkę G, oraz jednostki B i C razem z nią. Jednostki A, D oraz F odpowiadają na atak.


Kończy się rozpatrywanie szarż, teraz kolej na zwykłe kombaty. Gracz zielony nie aktywował jednostek A, D oraz F atakiem swojej jednostki szarżującej, więc może to zrobić teraz, B, C i G się bronią.

WYSZKOLENIE JEDNOSTEK
Kolejna zasada, to próba odzwierciedlenia w grze bitewnej tego, co naczytaliśmy się w opowiadaniach, nowelach oraz fluffie z kodeksów.
Wprowadzamy czterostopniowe wyszkolenie dla jednostek, Podstawowe, Zaawansowane, Weterańskie i Heroiczne.
Domyślnie, jednostki Troops, Fast i Haevy otrzymują wyszkolenie Podstawowe. Jednostki Elite wyszkolenie Zaawansowane, HQ nieimienni wyszkolenie Weterańskie, a HQ imienni wyszkolenie Heroiczne.
Jednostka w czasie walki, wykonuje szereg testów, niestety, z uwagi na używaną w systemie WH40K kość D6, rozrzut w wysokości umiejętności jest mizerny, i tak, zwykły gwardzista trafia z karabinu w cel na 4+, podczas gdy Space Marine, który niby potrafi zniszczyć setkę wspomnianych gwardzistów, trafia raptem o jedno oczko lepiej, czyli na 3+
Podobnie jest z walką wręcz, gwardzista nieważne, czy atakuje kolbą karabinu przydrożny słup, czy uderza nią w głowę Daemon Princa, robi to wszystko na 4+
Taki system jest dynamiczny i eliminuje wiele problemów, zgadzam się, ale bynajmniej nie ma nic wspólnego z realizmem, a już na pewno nie odzwierciedla tego, czym karmi się nas w opowieściach z nowel czy kodeksów.
Aby choć w niewielkim stopniu temu zaradzić, nie rozpisując od nowa wszystkich statystyk, będziemy wykonywać wspomniane testy różnymi kośćmi.
Tak więc testy WS, BS, T oraz Save, jednostki wykonują odpowiednio kośćmi:

Wyszkolenie Podstawowe (Grunt)– D6
Wyszkolenie Zaawansowane (Advanced)– D8
Wyszkolenie Veterańskie (Veteran)– D10
Wyszkolenie Heroiczne (Heroic)– D12

Dzięki temu zabiegowi, im lepsza jednostka, tym łatwiej jej będzie wykonać dany test w stosunku do jednostek słabych i lichych. Teraz 3+ terminatora rzucającego kością D8, naprawdę staje się widocznie skuteczniejsze, niż 4+ gwardzisty, rzucającego kością D6.
Niestety, aby w pełni cieszyć się zróżnicowaniem gwarantowany przez ten homerul, trzeba dobrze znać fluff konkretnych jednostek, żeby odpowiednio przyznać im odpowiednie wyszkolenie. Przykład Marine i gwardzisty jest idealny, obie jednostki pochodzą z Troops, więc jeśli przyjmiemy zasadę domyślną, to obie jednostki będą miały wyszkolenie Podstawowe i nic się tak naprawdę nie zmieni, trzeba więc przyznać Marinsom wyszkolenie Zaawansowane, żeby to miało sens.

Pozostałe testy, czyli wszelkiego rodzaju testy skilli (np. feel no paine, inv, cybork body) oraz Dmg z broni strzeleckich wykonujemy standardowo kością D6.

Całkiem inaczej jednak wygląda sytuacja z walką wręcz, gdzie wspomniany wyżej system nie robiłby kompletnie różnicy. Ahriman tak samo uderzałby i ranił kością D12 mistrza zakonu Blood Angels Dantego, jak i wspominanego do bólu gwardzistę.
Dlatego w przypadku walki wręcz, jednostka musi używać kości adekwatnej do wyszkolenia wrogiej jednostki, i tak:

BIJĄCY --------- KOŚĆ----W KOGO BIJE/RANI
Podstawowe.......D6.....Podstawowe
Podstawowe.......D6.....Zaawansowane
Podstawowe.......D6.....Weterańskie
Podstawowe.......D6.....Heroiczne
Zaawansowane...D10.....Podstawowe
Zaawansowane....D8.....Zaawansowane
Zaawansowane....D6.....Weterańskie
Zaawansowane....D6.....Heroic
Weterańskie......D12.....Podstawowe
Weterańskie......D10.....Zaawansowane
Weterańskie.......D8.....Weterańskie
Weterańskie.......D6.....Heroiczne
Heroiczne.........D12.....Podstawowe
Heroiczne.........D12.....Zaawansowane
Heroiczne.........D10....Weterańskie
Heroiczne..........D8.....Heroiczne

Na koniec przykład:
Firewarrior z wyszkoleniem Grunt (podstawowe), strzela do nadbiegającego orkowego noba z wyszkoleniem Advanced (zaawansowanym). Wykonuje swój test strzelecki na kości D6 i uzyskuje potrzebny do trafienia wynik. Następnie wykonuje test zranienia kością D6, gdyż zranienie z broni zasięgowej zawsze wykonujemy za pomocą D6. Promień rani orka, który teraz wykonuje swój Save 4+ na kości D8, gdyż takiej kości do testów używają jednostki z wyszkoleniem Advanced. Test się nie powodzi, ork otrzyma ranę, ale jeszcze ma do zdania test gwarantowany przez Cybork body, test wykonuje kością D6, bo wszelkie testy skilli i ekstra sprzętu (w tym wszelkiego rodzaju Invy) wykonujemy na kości D6. Test zostaje oblany, rana zostaje zadana.
W turze orków, nob strzela ze slugga (ichni pistolet) do Firewariora, test 5+ wykonuje na kości D8, nie udaje mu się trafić, więc szarżuje.
W kombacie, postacie biją się symultanicznie, Tau wypłaca jeden atak szarżującemu nobowi, trafiając go na kości D6, nob natomiast, jako że bije jednostkę o wyszkoleniu klasę niższym, wykonuje trafienia na kościach D10. Tau nie trafia, nob trafia dwa razy i wykonuje test zranienia, również na kościach D10, zadając jedną ranę. Firewarrior broni się testem Save na kości D6, nie udaje mu się i ginie.
W kolejnej turze, nob zostaje ostrzelany przez komandora Farsight'a, trafiającego na kościach D12 i raniącego bronią zasięgową na kościach D6. Ork cudem przeżywa i odwzajemnia się ogniem ze swojego pistoletu, trafia na D8, rani na D6, jednak Tau wykonuje swój Save na D12 i z łatwością uzyskuje potrzebny wynik, po czym szarżuje na noba. Tym razem, nob ma do czynienia z przeciwnikiem o wyszkoleniu aż o dwie klasy wyższym, co oznacza, że trafia go i rani kośćmi D6. Farsight natomiast, jako, że mając wyszkolenie Heroic, atakuje jednostkę o wyszkoleniu Advanced, trafia i rani na kościach D12. Mimo to, obaj bronią się przed zranieniem testem Save, na kościach odpowiednich do swojego wyszkolenia, nob na D8, Heros na D12.

TESTY SAVE
Ostatni homerul dotyczy kwestii Inva. Standardowe zasady, w pozbawiony dla mnie sensu sposób, zmuszają do wyboru jakiego Save chcemy użyć broniąc się przed atakiem. Czasem jest to oczywiste, bo AP broni kompletnie niweluje nasz Save pancerza, ale co w przypadku, gdy zarówno pancerz jak i powiedzmy pole siłowe mają szansę powstrzymać pocisk? Według oryginalnych zasad, pocisk, który przebrnął mimo wszystko przez Save Inv, od razu trafia w ciało wojownika, tak jagby po drodze nie było w ogóle pancerza! Jest to głupotą, rozumiem, że zastosowano taki zabieg aby gra była prostsza, ale jeśli szukamy realizmu w naszych rozgrywkach fabularnych, tak pozostać nie może.
Pocisk z AP-2, który przebija się przez pole siłowe Terminatora (test Inv 5+ na kości D6) leci dalej i trafia w pancerz, owszem, zmniejsza jego skuteczność swoim AP z 2+ na 4+, ale nadal jest szansa, że się nie przebije! Dlaczego mamy z tego nie skorzystać? Nie widzę sensownych argumentów, powiem więcej, ten pocisk powinien stracić impet i siłę przebicia w polu siłowym, ale już nie komplikujmy.

W naszym przypadku, po trafieniu, jednostka posiadająca Inv wykonuje jego test na kości D6, a w przypadku gdy się nie powiedzie, a AP broni nie zniweluje kompletnie pancerza, wykonuje test Save pancerza.

[Avatarofhope]

Powodzenia! Czekam z niecierpliwością na relacje.

Wysłane z mojego EVA-L09 przy użyciu Tapatalka

[BuyBack]

Fajnie, chętnie będę śledzić. A swoja drogą, milo wspominam i trochę brakuje mi kampanii/eventow (Blackswords, kampania Shadow War Kolpydnon ) Ostatnio przy porzadkach odkopałem stare dyplomy i dopadła mnie nostalgia

[KolPydnon]

Prolog, część I "Dzień Prawdy"

Potężna bazylika, skryta w sercu okrętu flagowego Dies Veritatis pogrążona była w mroku. Opustoszała po nabożeństwie, gromadzącym wszystkich członków Heroldów Aureliana, 78 Zastępu Niosących Słowo. Nawet plugawi kultyści i mutanci, niczym pasożyty kręcący się w każdym zakamarku starożytnego pancernika, byli tu nieobecni. Absolutną ciszę przerywały jedynie potęgowane przez echo dźwięki spadających z ołtarza kropel krwi. Ktoś jednak czuwał, kontynuując swą trwającą od dziesięciu milleniów wartę. Potężny posąg, górujący nad główną ławą, mimo swego absolutnego bezruchu był pełen życia. Zamknięty w swym sarkofagu Mroczny Apostoł Kor Sythor obserwował swe otoczenie, w milczeniu na kogoś oczekując.

W końcu rozbrzmiały kroki niewielkiej grupy Astartes. Nieśmiertelny Prorok wiedział dokładnie, że to uczniowie, na których oczekiwał. Powolne, dudniące tąpnięcia, połączone z miarowym dźwiękiem serwomotorów w pancerzu terminatorskim zwiastowały przybycie Koryfeusza Morpal Kel'a. Spokojne, dystyngowane musiały należeć do Pierwszego Akolity Kol Pydnona. Energiczne, świadczące o poddenerwowaniu - Ust Arcy-Diabolisty, Vocara. Ostatnia z figur, poruszająca się mimo pancerza wspomaganego niemalże bezgłośnie pozostawała w cieniu, ale Kor Sythor doskonale wiedział, że to jego stary przyjaciel - znali się przecież od czasów Wielkiej Krucjaty, okresu złudzeń poprzedzającego Oświecenie.

Członkowie Wewnętrznego Kręgu zgromadzili się wokół swego przywódcy, czekając cierpliwie, podczas gdy starożytne podzespoły Drednota budziły się do życia.

- Witajcie, przyjaciele. Niech Aurelian Wam błogosławi - mimo syntezowanego dźwięku w głosie Mrocznego Apostoła słyszalna była nuta ciepła i życzliwości, niczym w słowach zsyłanych przez Wielkiego Nieczystego - Rozumiem, że brat Vocar ma nam coś do przekazania.
- Tak, Panie. Arcy-diabolista uważa, że musicie zapoznać się z przepowiednią zesłaną przez Władcę Zmian - po czym nie czekając na odpowiedź zaintonował:

Tam, gdzie Osnowa uwolniła Zielony Raj, syn zacietrzewiony, ślepy na Prawdę otrzyma swą ostatnią szansę.
Odnajdzie on swą ścieżkę i poprowadzi Milion lub szczeźnie w niełasce i zapomnieniu.

Nie wiedzieli dlaczego, ale każdy z nich doskonale wiedział o kim była mowa w wizji.

- Zatem wygląda na to, że Octavius już dłużej nie może odwlekać swej decyzji - stwierdził Kol Pydnon
- Ważniejsze jest to, że nasz Zastęp może zostać wzmocniony przez Milion, czymkolwiek, lub kimkolwiek jest - zauważył Vocar
- Wciąż jednak nie chcę zdawać naszych braci na łaskę i niełaskę tego kundla. Jego umiejętności dowódcze zostawiają wiele do życzenia. - powiedział Morpal Kel
- Wola Bogów musi być wypełniona. - zaprotestował Kor Sythor - Ale rzeczywiście młody Octavius nie jest godny, by dowodzić członkami Zastępu. Żaden Neofita nie jest.
- Zatem musi ruszyć sam... - podsumował Koryfeusz - ...i być może zginie, oszczędzając nam zmartwień. - dodał z nadzieją w głosie.
- Wolałbym jednak, gdyby ktoś zaufany miał na niego oko i dopilnował, by osiągnął swój cel. Voross Ehinger byłby idealnym kandydatem - zaproponował Pierwszy Akolita
- Śmiertelnicy zgromadzeni wokół Sztandaru są rzeczywiście godni tego zadania. - z nutą dumy, niczym ojciec chwalący swe dzieci, przyznał Czcigodny Drednot - kapitan będzie w stanie trzymać Octaviusa na krótkiej smyczy.
- Neofita jest zbyt dumny i nie zgodzi się dowodzić taką małą ekspedycją. To tylko tysiąc weteranów... - Vocar wciąż miał wątpliwości
- Gwardia z Finis Ictus jest najlepszym, co możemy posłać. Jako nieliczni zasługują na miano ludzi. Jeżeli taki dar dla Octaviusa to za mało, to nie wiem, co może zadowolić tego nadętego bufona - zaprotestował Kol Pydnon
- Zatem czas posprzątać naszą Świątynię. - z mroku wyłonił się Gedrael

Mimo, że nie był oficjalnie członkiem Wewnętrznego Kręgu od milleniów miał prawo uczestniczyć w obradach. Czempion Strażników Słowa był ceniony przez swoich braci za pragmatyczne, metodyczne, a nade wszystko skuteczne rozwiązania problemów. Jego Wybrańcy oddali Zastępowi niezliczone przysługi, nie tylko w czasie wielkich starć, ale także walcząc ukryci w cieniach, na podobieństwo synów Hydry.

- Octavius jest durniem. Dla niego tysiąc weteranów z ciężkim sprzętem jest wart tyle, co tak samo liczny motłoch. Dajmy mu zatem hordę. Isaurian zauważył, że sektory 125-B, 253-C oraz 254-A są już zanieczyszczone przez pomiot, który wylewa się z ładowni na główny pokład. Chciał wysłać tam członków Popielnego Kręgu, żeby mogli rozpocząć łowy, ale można byłoby to rozwiązać w inny sposób...
- I tak będą mieli co robić, nigdy nie można wyrugować tych pasożytów do końca. A poszukiwanie ukrytych w kątach ścierw będzie dla nich lepszym treningiem, niż mozolna rzeź. Taka jatka po jakimś czasie robi się po prostu nudna i monotonna. - podjął temat Koryfeusz
- A na samym końcu otworzymy śluzy i wyrzucimy resztki i śmieci w próżnię. - podsumował Pierwszy Akolita
- Zatem postanowiono. - przemówił Mroczny Apostoł - młody Octavius ruszy na czele Szkarłatnej Krucjaty. Mój wierny sługa Voross i jego Dzierżący Sztandar będą mu służyli radą i pomocą. Ma też moje pozwolenie by zgromadzić jak największą ilość niewolników, kultystów i mutantów. Co z nimi zrobi - nie jest to już zmartwieniem naszej Rady. A teraz przyjaciele, rozejdźcie się i kontynuujcie swoje obowiązki - ja muszę powrócić do medytacji - chciałbym popracować nad moim kolejnym kazaniem.

Zgromadzeni uklękli, oddając hołd swemu mentorowi i bez słowa opuścili Świątynię. Nie było potrzeby rozmów i dyskusji. Wystarczy, że Kol Pydnon przekaże Neoficie decyzję dowództwa. Lorgar locuta, causa finita.

Prolog, część II "Nieprawdopodobne szczęście"

Skopak dokładnie zlustrował wąski, pogrążony w półmroku korytarz. Na szczęście wydawał się bezpieczny - żadna ze zmutowanych bestii żerujących w tej części okrętu nie uznała go za warty uwagi teren łowiecki. Zresztą on sam był dla nich jedynie niewielką przekąską, która niekoniecznie przykułaby ich uwagę. Nieludź odetchnął z ulgą – szczęście wydawało mu sprzyjać w tym cyklu.

Jego sakwy i kieszenie skrywały jego ostatnią zdobycz. Mutant uśmiechnął się na myśl, o zbliżającej się uczcie. W jednym z opuszczonych magazynów napotkał ślady niedawnego starcia. Wprawdzie gnijące mięso stanowiło podstawę jego diety, ale tym razem zamiast trupów i ogryzionych kości odnalazł kilku ciężko rannych, podziurawionych kulami niedobitków. Członkowie gangu Rzeźnika byli niepodzielnymi panami okolicy, a Skopak nigdy nie marzyłby o zmierzeniu się jednym z nich w walce, ale ocalała trójka nie była nawet unieść broni, by obronić się przed uzbrojonym w zardzewiały nóż szczuroczłekiem. Poza oczywistym skarbem, które stanowiło świeże ludzkie mięso, zamordowanie ich dało mu mnóstwo satysfakcji. Nie mógł zliczyć okazji, gdy był przez nich napadany, bity, okradany, ale najczęściej – nonszalancko kopany. Zresztą jego „imię” było pochodną przyjaznej i otwartej postawy otoczenia wobec jego osoby.

Skopak skupiając się na dzisiejszych sukcesach nie zastanawiał się, kto był w stanie napaść bandytów. Nie skłoniło go też do zachowania większej ostrożności. Być może, gdyby wiedział, że cały sektor 253-C, będący dla niego całym światem płonie – postąpił by inaczej. Ale jak, żyjąc na obrzeżach tej zdegenerowanej cywilizacji mógł o tym wiedzieć? Choć szybko usłyszał tupot ciężkich, podkutych butów i rzucił się do ucieczki nie miał szans. Dziwni, odziani w karmazynowe pancerze żołnierze otoczyli szczelnie Doły, zapędzając każdego napotkanego niczym bydło w nieznanym kierunku, a teraz także mały mutant wpadł w ich sidła.

Podłoga była usiana zwłokami tych, których stratowała biegnąca tłuszcza. Przez krzyk tysięcy gardeł co jakiś czas przebijały się odgłosy jednostronnej walki – nikt nie mógł stawić czoła najeźdźcy, zaś ci, którzy próbowali byli bezwzględnie zabijani, ich ciała porzucone wzdłuż ścian lub pozostawione na postawionych przez nich prowizorycznych barykadach. Tłum wspinał się coraz wyżej – Skopak nigdy nie był w tych okolicach, które uważał za zbyt niebezpieczne, a co gorsze – zbyt zorganizowane jak na jego gust. Desperacko walcząc o życie, znosząc niezliczone kopniaki mutant parł naprzód.

Nagle powietrze rozdarł huk potężnej eksplozji, zaś oślepiające światło oświetliło każdy zakamarek okolicy. Nawet jeńcy i ich opracy zatrzymali się na moment, by podziwiać toczący się na jednym z górnych poziomów spektakl. Ciężkie śluzy leżały rozerwane na strzępy, niemalże setka odzianych na czarno ludzi Rzeźnika stała po jednej ich stronie. Naprzeciw nich stała tylko jedna postać. Nie mógł być to jednak człowiek – to gigant odziany w żelazo, wolno maszerujący przez skierowany w jego kierunku huraganowy ogień.

- Oto wasza ostatnia szansa psy. Maszerujcie ze mną ku chwale, lub gińcie! – głośny, wyraźny głos rozbrzmiał w całym sektorze. Potężny wojownik nie żartował, w jego tonie wyraźnie było słychać tłumioną furię i żądzę krwi. Zbyt duży dystans uniemożliwił usłyszenie odpowiedzi, ale reakcja wojownika była jednoznaczna – potężnym skokiem wpadł w tłum obrońców, każdym ciosem swej rękawicy wysyłając ich rozczłonkowane szczątki w przepaść, wprost w zaganianą tłuszczę. Kilku ocalałych rzuciło się do ucieczki, ale nie mieli szans – mimo imponującego pancerza napastnik był szybszy niż którykolwiek z nich. Trzask biczy przerwał trwającą ciszę, a tłum złorzecząc i rozpaczając ruszył naprzód.

Po czasie, który wydawał się wiecznością, tempo marszu zmalało, zaś Skopak rozumiał dlaczego. Karmazynowi gwardziści dokonywali niczym hodowcy Groxów selekcji. Mutanci, byli brutalnie zapędzani w lewy korytarz. Dzieci, chorzy i starcy, którzy jakimkolwiek cudem ocalali morderczą podróż – byli bezwzględnie zabijani, a ich szczątki rzucane bezceremonialnie na bok. Pozostali wydawali się mieć więcej szczęścia. Nie tylko byli traktowani lepiej, ale także każdy z nich otrzymywał broń – niekiedy wyglądającą na działającą, niekiedy – będącą tylko kawałkiem metalu, ale jednak. Szczuroczłek nie miał szans na ucieczkę – mógł jedynie liczyć, że ruszy w dalszą podróż z innymi dziwolągami i nie zostanie podczas niej zjedzony przez współpasażerów.

Stało się jednak inaczej. Kaleka w obszernym płaszczu i z imponującymi czarnymi wąsami, wyglądający na dowódcę wskazał go swoim podwładnym. Bezceremonialnie podniesiony za szmaty został rzucony u jego stóp.

- Proszę, proszę. Nie myślałem, że jeden z Was da się złapać w tej obławie. Masz wyjątkowe szczęście gryzoniu, nawet nie wiesz jak bardzo – Voross Ehinger uśmiechnął się, choć Skopak nie mógł wiedzieć, na czym polegał żart.

- Nasz Pan i Zbawca Lorgar daje każdemu szansę, by mógł służyć Chaosowi Niepodzielnemu – kontynuował – zaś ty jesteś dokładnie typem kreatury, jakiej potrzebuję. Jakiej potrzebują Niosący Sztandar by wypełnić wolę wielkiego Kor Sythora, naszego Ojca i Opiekuna. Pamiętaj, że jeśli zawiedziesz, będziesz błagał o śmierć, ale Nienarodzeni nie będą słyszeć twych wrzasków. Wykonuj moją wolę, a być może doznasz więcej łask Pierwotnych Potęg, niż sobie wyobrażasz.

Wiarus odwrócił się do swoich podwładnych.

- Zabrać go do koszar. Porozmawiam z nim później. W międzyczasie dajcie mu broń. Działającą. – podkreślił i wskazał na wyróżniający się nienagannym stanem spośród innych karabin – Nie wiem, który idiota to tu przyniósł, ale ten mutant ma naprawdę wielkie szczęście.

- Zobaczymy, czy go nie opuści – dodał już ciszej odchodząc.

Prolog, część III "Oczekiwanie"

Wybuch kolejnego pocisku wstrząsnął otoczoną okopami ziemianką, którą wraz ze swoim sztabem zajmował pułkownik Voross Ehinger, jednak żaden z tam obecnych nie wyglądał na szczególnie poddenerwowanego tym faktem. Przyzwyczaili się do tego w trakcie długich wielomiesięcznych walk, podświadomie przeczuwając, czy artyleria zwiastuje nadejście niekończącej się fali nieumarłych, czy też jest to kolejna, nieskoordynowana akcja przeciwnika.

Nieskoordynowany – było to słowo klucz, jakim można było opisać trwający konflikt. Nie tylko na tym przeklętym świecie łączność była szczególnie zawodna, ale także głównodowodzący ekspedycją niemalże otwarcie działał na jej szkodę. Bo inaczej nie dało się wytłumaczyć działań Octaviusa – krwawych szturmów na okopane siły XIV Legionu, rzucanie kolejnych oddziałów do beznadziejnych walk, które musiały skończyć się ich zniszczeniem, czy rozkazy nakazujące opuszczenie bezpiecznych fortyfikacji. Fakt, że Kosmiczny Marine nalegał na swój bezpośredni udział w większości tych akcji było kuriozalnie błogosławieństwem Pierwotnych Potęg, dając Ehingerowi szansę na zbieranie rozproszonych sił, przywrócenie linii zaopatrzeniowych i umocnienie zajmowanych pozycji, ustawicznie atakowanych przez masy barbarzyńców, zielonoskórych i wrogie siły Chaosu.

Teraz, zjednoczywszy większość Niosących Sztandar i hordę kultystów, mutantów oraz renegatów pozostało mu tylko czekać. Pułkownik musiał przyznać, że liczył na to, że przeklęty furiat padnie w trakcie jednego ze starć i będzie mógł podjąć decyzję o dokonaniu odwrotu. Nie dzielił się jednak tym przemyśleniem z innymi, ani nie próbował otwarcie wystąpić przeciwko czempionowi Neofitów – oznaczałoby to złamanie przysięgi, którą złożył czcigodnemu Kor Sythorowi, a to było nie do pomyślenia. Pozostało mu zatem tylko czekać na dalszy rozwój wydarzeń.

Wciąż jednak pozostawał mu jeden atut – bezpośredni wgląd w aktualne działania swego przełożonego. Decyzja, by uczynić ze szczura-mutanta pluskwę, była tyleż trafna co śmieszna. Plugawy stwór wykazywał się nie tylko niezwykłą wolą przetrwania i niepotykanym instynktem samozachowawczym, ale także był wystarczająco zastraszony, by wciąż podążać za Octaviusem w najgorętsze strefy konfliktu. Traumatyczny proces wszczepu pół-demonicznego implantu wystarczyłby by złamać wolę najsilniejszego, ale Voross dodał do tego „spotkanie” z najbardziej bezwzględnym z nadzorców – Sangwinem. Teraz nawet piekło walk na froncie i wizja nieuchronnej śmierci była niczym w porównaniu z terrorem, który budziła w Skopaku myśl o zawiedzeniu Ehingera.

Zbierane strzępy informacji były niewystarczające, aby określić cel, jaki obrał sobie Octavius, ale wskazywały, że głównodowodzący obu skonfliktowanych sił Chaosu oszaleli. Nawet jeżeli wyznawcy Pierwotnych Potęg nie liczyli się ze stratami i traktowali swych podwładnych przedmiotowo, to nawet dla nich, każdego dnia ocierających się o szaleństwo, otwarte i jawne dążenie do klęski było nie do pomyślenia, a właśnie to miało teraz miejsce.

Ponure rozważania przerwał nagły napływ komunikatów, nerwowe wezwania o pomoc i prośby o wydanie rozkazów kontrastujące z ciszą, jak zapadła na zewnątrz. Cokolwiek uniemożliwiało wcześniej komunikację – teraz straciło swą moc. Otoczenie pułkownika ruszyło do pracy, desperacko koordynując działania odnalezionych towarzyszy. Ehinger spośród natłoku informacji wyłuskał jednak szybko tę najważniejszą – czempion Neofitów wzywał do zawieszenia broni i zjednoczenie się przeciw wspólnym wrogom. Spojrzawszy na mapę, na którą jeden z jego adiutantów nanosił położenie kolejnych oddziałów weteran zauważył, w jakiej sytuacji znajduje się Octavius. Choć nienawidził tego głupca, to silniejsze było jego uwielbienie dla przywódców Zastępu, którym ślubował ślepe posłuszeństwo i niezachwiana wiara w Chaos Niepodzielny.

Voross kulejąc skierował się w stronę zaparkowanej na zewnątrz swojej osobistej Chimery - „Stalowej Prawdy” wydając serię rozkazów swym podwładnym. Sam, z niewielkim kontyngentem chciał dotrzeć do głównych sił przed tym, gdy zrobią to rozjuszeni tubylcy i żarliwie prosił Aureliana, by pozostali wyprzedzili zielonoskórych, których horda także zbliżała się do tego regionu, przeczuwając najwyraźniej okazję do jatki. Teraz, gdy nikła nadzieja na zwycięstwo została odzyskana, nie mógł pozwolić sobie na jakikolwiek błąd, który potępiłby go na wieczność. Łaska Mrocznych Bóstw była zarezerwowana tylko dla najwierniejszych – i niepokonanych.

[Raziel]

ODCINEK PIERWSZY "Pojednanie w boju"

.....Nie było w tym nic z przejawu nagłej przyjaźni, współczucia, czy jakiejkolwiek troski o drugiego. Czempioni myśleli w tym momencie tylko i wyłącznie o sobie samych, o tym jak ich zhańbiono, wykorzystano i zniszczono niemal do cna. Przez ułamek sekundy obaj pomyśleli o tym, by rzucić się na siebie i dokończyć dzieło Tzeentcha, ale zaraz też dotarło do nich, że to byłaby ich kompletna porażka i odpuścili. Ciężkie rozmyślania przerwał głos jednego z Death Guards, który wywoływał swego dowódcę przez komunikator, by zameldować, że kilkadziesiąt metrów na południe, w leju po eksplozji pocisku, stoi Rhino zdatne do jazdy.
Festermus kiwnął głową porozumiewawczo do Octaviusa mówiąc.
- Dokończymy to później, mam transport...
Octavius przytaknął bez słowa i razem ruszyli w dół zbocza, nasłuchując bacznie zbliżających się z tyłu odgłosów orkowego marszu.
.....Rhino było w kiepskim stanie, blachy były poszarpane, wieża ze stanowiskiem strzelca wyrwana z kadłuba, a załoga zabita odłamkami. Na całe szczęście, motor był na chodzie, wystarczyło kilka manewrów, by wydostać się z dziury w ziemi i ruszyć na południe, z dala od orkowej inwazji.
Festermus ignorując telepanie na wybojach, obsługiwał radio pojazdu, które dzięki większemu zasięgowi pozwoliło mu na lepszy odbiór informacji z frontu.
- Przerwać ogień, rozkaz „Gootlink”! Powtarzam, przerwać ogień, nie wiązać się walką z oddziałami Octaviusa, rozkaz „Gootlink”! - nadawał czempion kilka razy, po czym odstąpił od radia, wskazując je chwilowemu sojusznikowi.
.....Harmider w eterze uspokoił się, po czym kompletnie ucichł. Oddziały obu chaotyckich armii w promieniu wielu kilometrów wstrzymały ogień.
Rhino skrzypiał i telepał się coraz mocniej, kierujący nim Marine nie zdejmował nogi z gazu, więc maszyna cały czas nabierała prędkości. Niestety, czasem nie warto się spieszyć aż nadto, bo im się szybciej od czegoś ucieka, tym łatwiej można wpaść w inną pułapkę. W tym przypadku, pułapką okazał się spory kamień leżący na drodze, który zerwał uszkodzoną gąsienicę Rhino.
Pojazdem zawinęło w lewo, pasażerowie tylko dzięki pasom nie zmiażdżyli się wzajemnie. Dalszą drogę trzeba było przebyć pieszo, a gromkie śpiewy z północy wcale nie ucichły.
.....Dookoła pałętało się pełno bitewnych maruderów, małe grupki kultystów, pojedynczy Marines, czy demony, które coraz mniej stabilne, jeszcze nie zniknęły ze świata śmiertelników. Wszyscy oni byli zdezorientowani, pozbawieni dowodzenia i zagubieni. Posiadający łączność, słyszeli rozkaz zawieszenia broni, jednak wojownicy bez łączności, oraz demony, nieświadome zmiany planów, skore były do kontynuowania walki.
Czempioni czym prędzej musieli zebrać swoje oddziały, po pierwsze, żeby jakkolwiek bronić się przed nadciągającą zieloną falą, po drugie, żeby ich wojownicy na darmo się nie powybijali wzajemnie.
.....Miejscem, w którym czempioni postanowili zorganizować pierwszy punkt obrony, były przedmieścia małej wsi. Opustoszałe budynki, otaczające je wysokie zboża i kamienne murki dawały dobrą ochronę. Na podwórzu jednego z gospodarstw stał dymiący Hellhound legionu, po szybkich oględzinach okazało się, że choć unieruchomiony, może jeszcze się przydać ze swoimi miotaczami ognia na pokładzie.
.....Na północy, wzdłuż ściany lasu biegnącej przy brzegu rwącej rzeki, pojawiły się rozbłyski wystrzałów i towarzyszący im huk. Orkowie mieli do wyboru, przedrzeć się przez gęsty las i bagienne sadzawki, by potem sforsować rzekę, lub przejść o suchej nodze mostem, za którym stał unieruchomiony Rhino. Oczywiście, szarża orków nie przewidywała utknięcia na wąskim moście i fala zielonoskórych ruszyła ławą do przodu, ignorując tonących w bagnie, czy porwanych z nurtem rwącej rzeki.
Octavius zajął pozycje na zachodzie, jego zebrani kultyści i kilka demonów jeszcze nie do końca rozumiejąc co się dzieje, czekali na rozkazy z niecierpliwością.
Festermus ulokował swoich Marines na wschodzie, skąd wspierani ogniem działa laserowego kultystów i miotaczami Hellhounda, mieli nadzieję wytrwać pierwszą falę orkowej nawałnicy, by w kontrataku spróbować rozbić ich i zmusić do ucieczki.
Plan wydawał się do wykonania, jednak gdy spośród drzew wylała się horda xenos z kilkoma rozklekotanymi pojazdami na czele, obaj czempioni momentalnie pomyśleli o dalszej ucieczce.
.....Mogli kontynuować marsz dalej na południe przez wioskę, mając nadzieję, że po drodze zbiorą większą ilość wojowników. Jednak żaden z Chaotyków nie chciał jako pierwszy dać sygnału do odwrotu. To było dziecinnie głupie, i mogło się skończyć tragicznie dla obu, ale ich duma nie pozwoliła im działać wbrew sobie, czekali więc z niecierpliwością, aż ten drugi zhańbi się ucieczką jako pierwszy.
.....Padły pierwsze strzały, straty wśród orkowej masy były niewielkie, ale szczęściem kultystom udało się zabić kierowcę ciężarówki, oraz strzelca, który po chwili zastąpił towarzysza. Jeden z dwóch lekkich pojazdów został też wyeliminowany, gdyż wjechał w sam środek bagna, które w kilka chwil pochłonęło go całkowicie. Pozostały Buggy wykonał szaleńczą szarżę i dosłownie przeleciawszy nad piaszczystą skarpą, wylądował w zbożu, tuż przed obliczem Octaviusa.
Orkowe pociski rakietowe, radośnie pogwizdując poleciały w powietrze tylko po to, by wbić się gdzieś w ziemię bez dalszego efektu. Zmartwiony tym faktem strzelec Buggyego, warknął coś do kierowcy i łazik runął na czempiona Chaotyków.
.....W tym czasie Marines z Death Guard odpierali już pierwszą z szarż orkowych chłopaków. Na pierwszy ogień poszli trzej plaguebearers, którzy dosyć dobrze poradzili sobie z huraganem ciosów, wyzwisk i źle wycelowanych pocisków. Demonom bardzo w walce pomagało wysokie zboże, które mocno ograniczało ruchy zielonoskórych. Obie strony zakończyły to starcie wręcz się czołgając, bo nie było czasu na to, by się podnieść po przewróceniu.
Na doskonały sposób wpadł jeden z kultystów Octaviusa, który wyczekał odpowiedni moment i podpalił miotaczem płomieni cały kwadrat zboża. Uwięzieni w płonącej pułapce, orkowie ginęli w męczarniach, jednak zamiast jęczeć i stękać z bólu, jak na starych, kiepskich filmach, zielonoskórzy pokryci płomieniami rzucali się do ataku, chcąc przed śmiercią odrąbać choć jedną, lub dwie głowy.
.....Octavius nie radził sobie, czuł się jakby pierwszy raz uczestniczył w bitwie, jego pociski z pistoletu chybiały, jego ciosy energetycznej pięści nie docierały do celu, to zdecydowanie nie był dzień mrocznego neofity. Koniec końców wyszedł z dwóch szarż zwycięsko, ale był świadom faktu, że gdyby nie pomoc kultystów, nie dożyłby następnego dnia.
.....Festermus był pełen obaw, jego Marines jeden po drugim meldowali brak amunicji, w końcu tylko Skyrax był w stanie kontynuować walkę na odległość, pozostali wojownicy chwycili za noże, oraz granaty i czekali na kolejną hordę.
Ta zbliżała się nieubłaganie, a na jej czele biegł wielki Painboy, za nim natomiast, tajemnicza postać odziana w czarną togę z zarzuconym na głowę kapturem. Spod kaptura, od czasu do czasu wyłaniał się ptasi dziób i gdy czempion to zauważył, zrozumiał, jaki jest priorytet tej bitwy.
- Żywego! Chcę tego w kapturze żywego!
Marines przytaknęli, ich dowódca oddziału Tetrax wskazał na Painboya, którego pochwycenie również mogło być owocne.
.....Od tej pory słychać już było tylko świst oręża, głuche jego uderzenia w ciało, lub brzęk ciosu o pancerz, oraz sporadyczne wystrzały z pistoletów. Kanonada ucichła, jej miejsce zajęły kwik zarzynanych, ryki zarzynających oraz wrzaski konających.
Octavius bardzo ciężko ranny, zgniótł w końcu kierowcę Buggiego i przyszykował się na atak kolejnej grupy orków, jednak wtedy przez pole bitwy przewalił się pomruk niedowierzania i zwątpienia. Painboy runął na ziemię powalony przez Skyraxa, a zaraz po nim, dziobem o mur okalający gospodarstwo zarył tajemniczy jegomość w czarnym płaszczu z kapturem.
Orkowie znieruchomieli, ich dowódca leżał na spalonej ogniem ziemi, przygnieciony pancernym butem Chaotyka. Dla nich bitwa się skończyła, morale się złamało i cały tłum krzycząc, w panice zawrócił w kierunku linii drzew.
Prawdopodobnie wystarczyły dwie, trzy godziny, żeby orkowie doszli do siebie, wybrali nowego herszta i ruszyli raz jeszcze do boju, jednak przez ten czas, Chaotycy mieli szansę się oddalić, a co najważniejsze, przesłuchać jeńców.
.....Obaj czempioni nie mogli uwierzyć w to, czego się dowiedzieli od jeńców. Painboy był pionkiem, dowodził jedynie patrolem, jednym z wielu wysłanych na planetę. Prawdziwym przywódcą orkowej hordy był boss, którego imienia jeszcze nie poznali.
Tajemniczy mężczyzna okazał się mutantem, szpiegiem miejscowego kultu Tzeentcha. Wysłany przez swoich nieznanych panów, miał manipulować orkami i podjudzać ich do walki z siłami Octaviusa i Festermusa. Mutant był aż nadto gadatliwy, jednak widać było, że nie mówi wszystkiego, a nawet jeśli śpiewa jak na spowiedzi, to prawdopodobnie łże jak pies. Jego wątłe ciało wytrzymało krócej niż torturujący przewidywali i wkrótce obaj jeńcy wyzionęli ducha.
.....Czempioni stanęli przed bardzo trudną decyzją, ich kosmiczne floty najprawdopodobniej nie istniały, zniszczone przez orkowe Hulki, komunikacja była utrudniona, a rozsiane po całej planecie niedobitki obu armii, wykonywały ostatni z rozkazów, usiłując zwalczać się wzajemnie. Powrót na orbitę był w tej chwili niemożliwy, według dochodzących z każdej strony meldunków, orkowie wylądowali w każdej części kontynentu, dysponowali przy tym potężną siłą ognia, jak zwykle przewagą ilości wojowników, oraz wyposażenia i w przeciwieństwie do Chaotyków, nie potrzebowali zaopatrzenia. Octavius i Festermus musieli zabezpieczyć jakiś przyczółek, odzyskać łączność, ustabilizować sytuację swoich oddziałów, zebrać zapasy i zacząć myśleć o budowie infrastruktury, owocującej stworzeniem pojazdu kosmicznego.
Przedtem jednak, zanim jeszcze dopadną ich orkowie, musieli stawić czoło tubylcom, których domy, wsie i miasta zdewastowano w czasie walk.
.....Na południu, na szczycie jednego ze wzgórz widać było wyłaniające się sztandary pancernych hufców. Piechota maszerowała dziarsko, w rytm dźwięku wojennych werbli. Łucznicy pogwizdywali za swoim muzykiem, który dmuchał z zapałem w ustnik trąbki. Rycerze spoglądali z siodeł swoich wierzchowców na równe szeregi setek wojowników, co chwila wykrzykując rozkazy do swoich chorągwi.
.....Na dalekim wzniesieniu, przy małej, opustoszałej stodole, zebrała się grupka ludzi. Przywódcy państw alianckich, którzy w półtora miesiąca po inwazji obcych na ich planetę, zawiązali pakt wojenny, by bronić się wspólnymi siłami przed brutalnym najeźdźcom.
Z dala obserwowali maszerujących Gothczyków, wirujące w bojowym tańcu Vestalki, śpiewających sprośne piosenki Barończyków i idących za nimi w ciszy wieśniaków, pochodzących ze spalonych wsi Dunyjskich. Kalvarowie taszczyli ze sobą ciężkie działa, Petrydzi wozy wypełnione tysiącami strzał i bełtów, a konnica Areboran zataczała kręgi dziko wyjąc w niebo i wznosząc modły do swojego boga Tsenka.
Festermus wraz z Octaviusem, słuchając raportu zwiadowcy opisującego marsz wielotysięcznej armii, z trudem powstrzymywali się przed zasugerowaniem ucieczki. Po raz kolejny ich duma mogła ich zniszczyć, jednak po ostatniej bitwie, gdy wystali do końca i wygrali, można było zaryzykować raz jeszcze.
.....Obaj czempioni wysłali tylu zwiadowców ilu się dało, by odnaleźli i ściągnęli jak najwięcej pałętających się po okolicy wojowników.
Ważny był każdy żołnierz, każdy karabin i bagnet, stawką było życie i powrót na piedestał władzy. Karą za porażkę, unicestwienie i wymazanie z kart historii. Rozpoczął się nowy etap w życiu obu czempionów, a rozpocząć się miał od bitwy, jakiej mało kto mógł doświadczyć w czterdziestym pierwszym milennium.

Orkowy patrol dociera do rzeki, jej zalesione brzegi skrywają drących ryje wojowników, jednak też ograniczają ich widoczność.


Czempioni Chaosu muszą jak najszybciej zebrać swoich zdezorientowanych kultystów i demony, a przede wszystkim zorganizować jakąś obronę.


Festermus łączy pojedynczych maruderów w małe oddziały, po drodze zaczyna opracowywać plan obrony.


Tym czasem, orkowa horda przewala się przez most, niektórzy z nich ryzykując utonięcie, rzucają się w nurt rwącej rzeki.


Zielonoskórzy w końcu dostrzegają wroga, słychać głośne "Łłłaaaaaa" a następnie spośród drzew wylewa się masa łaknących walki wojowników.


Octavius wydaje ostatnie rozkazy i rzuca kilka demonów na szpicę orkowej szarży.


Festermus po długim namyśle podejmuje istotną decyzję, obsadza uszkodzonego Hellhounda kultystami, a sam, w towarzystwie garstki Marines, uda się na podwórko opuszczonego gospodarstwa, gdzie upatrzył sobie doskonałą pozycję obronną.


Standardowa taktyka orków, razem i do przodu.


Octavius w czasie tej bitwy, dał pokaz swojej unikatowej techniki udawania, że kompletnie nie potrafi walczyć. Taktyka zadziałała o tyle, że orkowie zaczęli go ignorować, skoro nie stanowił dla nich wyzwania.


Painboy i zakapturzona postać, na czele szarżującej, trzeciej fali zielonoskórych.


Co chwila jeden z Marines meldował czempionowi, że skończyła mu się amunicja, już po kilku salwach, Death Guard dysponowali tylko tym, czym mogli wypruć komuś flaki.


Po doskonałym zagraniu jednego z kultystów, który podpalił łany zboża, mordując w ten sposób wielu orków, Octavius choć nie bez problemów, pozbywa się orków z lewej flanki.


Painboy powalony przez Death Guard, agent Tzeentcha usiłuje uciec.


Na szczęście, Marines dopadną go za chwilę i ogłuszą, reszta orków, widząc swojego szefa na ziemi, traci animusz i postanawia wycofać się, przegrupować i opracować nową strategię, zaraz po wybraniu nowego szefa patrolu.

[Raziel]

ODCINEK DRUGI "Nierówna walka"

Pierwszy tydzień kampanii. Festermus i Octavius nawiązują kontakt radiowy, z dwiema swoimi armiami, walczącymi gdzieś na północy. Jeden rzut oka na mapę geograficzną kontynentu wystarczy czempionom by stwierdzić, że statki kosmiczne z uchodźcami musiały się rozbić o planetę. Świadczą o tym owalne, podobnej wielkości ubytki w kilku częściach kontynentu. Wszystkie one zostały wypełnione wodą oceaniczną, lub śródlądową.
Czempioni wydają rozkazy:
Octavius przesuwa swoją Pierwszą armię na południe, gdzie jej wojska zaczynają budowę umocnień.
Festermus przesuwa swoją Pierwszą armię na południe, gdzie jej wojsko dokonuje zwiadu i odnajduje zatopiony w morzu śródlądowym wrak kosmicznej barki.
Na wschodzie pojawia się niewielka armia Baronii, dochodzi do kilku potyczek zaczepnych.
Na południowym zachodzie, w górach, zwiadowcy odkrywają silne ugrupowanie orków.

.....Królowa Baronii, wielka magini Felisja Mostaque, przyglądała się swoim nienagannie wypiłowanym paznokciom udając, że nie widzi kątem oka, jak Wielki Arl ludu Dunów zagląda w jej przepastny dekolt.
Fridrich von Sztabb, książę zjednoczonych ziem Kalvarów, pocąc się obficie w swoim kapeluszu z piórami, patrzył w dal, starając się wyglądać najpoważniej jak tylko się da.
Królowa potężnego Petryd, Leonidja Kenn, z zawiścią spoglądała na Felisję, zazdroszcząc jej zwiewnej sukni. Poza tym, też chciałaby mieć cycki na wierzchu, zamiast tego ubrała się szczelnie po samą szyję, jakby wybierała się na zbieranie jeżyn.
Han Abidun, wielki władca zachodnich pustkowi i piasków Arebory, gładził delikatnie koniuszkami palców głownię swojego miecza. Jako jedyny z szóstki przywódców, toczył nie raz walki i miał wiedzę na temat prowadzenia wojen.
Gon Lagik, car dzielnego narodu Goth, trzymając w dłoniach łopoczący sztandar, poprawiał co chwila swoje gogle, nadające mu niecodziennego wyglądu pośród reszty ludzi stojących na wzgórzu.
.....Towarzystwa głowom państw LA-XII dotrzymywali dwaj strzelcy wyborowi z Arebory, oraz zakapturzony jegomość, którego niebieskawy odcień skóry zdradzał fakt, iż był on mutantem.
Zebrani na bezpiecznym wzgórzu, przywódcy narodów zaczęli wydawać rozkazy stojącym poniżej adiutantom, ci z kolei, przekazywali znaki chorążym. Wielka armia zjednoczona ruszyła do przodu, ludzie śpiewali, wykrzykiwali groźby i obelgi, śmiali się. Byli pewni swojego zwycięstwa, oraz tego, że z jakiegoś wyimaginowanego powodu, nie może im się stać żadna krzywda.
Pierwsza salwa z bolterów i zniszczona w wielkiej eksplozji armata Kalvarów uświadomiły ich, że tak nie będzie.
.....Szybko okazało się też, że brak doświadczenia bitewnego, oraz niemal nieistniejąca koordynacja działań, doprowadziły do wielu krytycznych sytuacji. Łucznicy Kalvarów blokowali drogę Barońskiej ciężkiej konnicy, piechota Areboran zasłaniała widoczność Kalvarskim kusznikom, a pędzący do przodu mutanci z Goth, nie mogli się przedrzeć przez zwarte szeregi Areboran.
Przeciwnicy natomiast, będąc weteranami setek bitew, doskonale wiedzieli co robić, gdzie uderzyć i jakie cele eliminować w pierwszej kolejności.
.....Piechota Festermusa uderzyła od wschodu, marines z Death Guard ostrzeliwali nadbiegający tłum, podczas gdy ślamazarne poxwalkery hordą zablokowały drogę nacierającym oddziałom armii zjednoczonej.
Octavius i jego kultyści, zaatakowali od zachodu i również nie planowali oddawać pola. Sam czempion wziął sobie za honor prowadzić natarcie na jego czele, samotnie wysuwając się do przodu, prosto pod grad strzał i kul z muszkietów.
Strzelcy Arboran, Kalvaran i Goth zajęli pozycje i już wkrótce, niebo zaczęły przysłaniać chmury strzał. Z początku pociski niegroźnie odbijały się od pancerzy marines Chaosu, jednak, gdy dwóch z nich padło martwych, z drzewcami sterczącymi z wizjerów w hełmach, wojownicy przyspieszyli znacznie, chcąc związać wroga walką wręcz.
.....Tu jednak, wcale nie było lepiej, potężne kopie ciężkiego rycerstwa przeszywały kultystów po kilku naraz, ostre włócznie Arboran prześlizgiwały się pomiędzy płytami pancerzy, raniąc zarówno marines, jak i zwykłych wojowników. Potężne topory Dunów, rozłupywały czaszki z takim samym skutkiem, z jakim piłomiecze Chaotyków rozcinały stalowe kolczugi Baronian, a ostre sztylety Petrydów, przebijały się przez skórzane zbroje kultystów niosąc im śmierć tak samo, jak pałki i tasaki tych pierwszych, rozbijające nieosłonięte głowy Kalvarskich kuszników.
Po stronie armii zjednoczonej przewagą była liczebność, natomiast Chaotycy nadrabiali jakością sprzętu i uzbrojenia.
.....Basilisk Festermusa wystrzelił po raz drugi i ostatni, rozbijając kolejne stanowisko artylerii Kalvarskiej. Chaotycy nie zdołali znaleźć więcej amunicji do swojego cennego działa, teraz jego załoga mogła się jedynie ostrzeliwać ciężkim bolterem.
Pozostałe dwie armaty Kalvarów nadal prowadziły ostrzał, jednak oficer celowniczy był tak niedoświadczony, że nie trafiłby ściany stojącej przed nim, dopiero przy którejś salwie z kolei, jedna z jego armat posłała kulę prosto w nadchodzącego marine. Pocisk wgiął nieznacznie plastalowy pancerz na piersi Chaotyka, po czym odbił się niegroźnie i upadł na ziemię. Widzący to Death Guards wybuchnęli gromkim śmiechem, natomiast żołnierzom armii zjednoczonej ugięły się nogi ze strachu.
.....Nawałnica armii zjednoczonej zatrzymała się, a następnie, metr po metrze, zaczęła się cofać wypierana przez sojusz wojowników Chaosu. Pierzaste strzały zbierały mordercze żniwo, muszkiety rozrywały głowy kultystów na drobne kawałki, jednak armia Chaosu parła naprzód. Od zachodu, Chimera Octaviusa taranując dźgających ją włóczniami tarczowników, dotarła aż do ostatniej linii strzelców, paląc całe ich dziesiątki ciężkim miotaczem płomieni. Od wschodu, powolny dron Festermusa, obwieszony uczepionymi jej nomadami, zataczał dzikie półokręgi, nie mogąc strząsnąć pasażerów na gapę.
Tym czasem, środkiem pola bitwy przedzierała się ciężka konnica Baronii, której przewodził młodszy brat Królowej Felisji. Rycerze w porę zostali zauważeni przez czujnych dowódców chaotyckiej hordy, skoncentrowany ogień dosłownie zdziesiątkował szarżującą nawałnicę. Jedynym ocalałym okazał się właśnie brat królowej, który dzierżąc w dłoni magiczny miecz, uderzył z impetem na Octaviusa.
.....Czempion przyjął szarżę niewzruszenie, choć nie bez uszczerbku na zdrowiu, jednak szok, jaki spowodowało uderzenie, na chwilę obezwładnił zarówno konia jak i jeźdźca, dając akolicie odpowiednio dużo czasu, by mógł kontratakować. Octavius uderzył na odlew głowę zwierzęcia, łamiąc mu kark w jednaj chwili. Następnie pochwycił zataczającego się rycerza i ścisnął jego pierś energetyczną rękawicą.
Magia miecza przez chwilę opierała się mocy chaotyckiego artefaktu, chroniąc życie oszołomionego księcia. Niestety, w końcu uległa potędze wściekłości czempiona i jego nadludzkiej sile.
.....Octavius cisnął zakrwawione szczątki na bok, wznosząc pięść ku niebu w geście tryumfu, i wtedy zachwiał się, otrzymawszy celne trafienie z muszkietu pod mostek. Chaotyk zrozumiał, że nie może tracić koncentracji ani na moment, spojrzał w kierunku, z którego nadchodził Festermus i z zadowoleniem stwierdził, że wyprzedzał czempiona Nurgla o dobrych kilkanaście metrów.
Festermus natomiast, bez zbędnego ryzyka, metodycznie eliminował swoich wrogów pilnując, by nie przełamali napierającej linii marines, kultystów i zombich.
.....Obie królowe usiłowały wspierać swoje oddziały magią, jednak ich tkanie w warunkach bojowych wypadało mizernie. Jedynie tajemniczemu mutantowi o błękitnej skórze, udało się nieco spowolnić magią kilka oddziałów Chaosu.
Bitwa zaczęła obierać bardzo niekorzystny obrót dla armii zjednoczonej, liniowe i ciężkie oddziały poszły w rozsypkę, rycerze wysadzeni z siodeł, a następnie dobici, lub ustrzeleni, artyleria roztrzaskana. Coraz częściej łucznicy, kusznicy i arkebuziści musieli chwytać za krótkie miecze i sztylety, by bronic się przed nieustępliwą hordą Chaosu.
.....Sytuacji nie odwróciły nawet posiłki, w postaci szarżującej z zachodu lekkiej konnicy Arboran, która choć zadała armii Octaviusa bolesny cios, eliminując jednego z jej herosów, to w mig została rozstrzelana przez krzyżowy ogień kultystów i ich oddziału dowodzenia.
W końcu Chimera wraz z dronem dotarły pod wzgórze, na którym nieco zlęknieni, stali przywódcy armii zjednoczonej. Ufając potężnej magii ochronnej sztandaru Gon Lagika, głowy państw usiłowały uszkodzić nadciągające maszyny. Niestety i tym razem okazało się, że wściekłości i potędze Chaosu nie oprze się byle kawałek umagicznionej szmaty.
Całą szóstkę, wraz z towarzyszącymi im adiutantami pochłonęły plugawe wyziewy nurglowego drona, przy akompaniamencie laserowych wizgów multidziała umieszczonego na Chimerze.
......Wojownicy armii zjednoczonej, widząc porażkę swoich przywódców, rozpierzchli się po polu bitwy, tracąc nadzieję i nierzadko życie. Bitwa, która miała być dla nich pewnym zwycięstwem, okazała się totalną porażką, na skalę globalną. Ich państwa, pozbawione przywódców, zapewne bardzo długo będą podnosić się z kolan. Do tego czasu, siły Chaosu najprawdopodobniej wzmocnią swoje szeregi, a wtedy już nikt na tej planecie nie będzie w stanie stawić im czoła.

Siłą wielkiej, zjednoczonej armii narodów była liczebność, niestety, wadą brak koordynacji działań, wyszkolenia, a przede wszystkim, brak doświadczenia w walce z siłami Chaosu.


Festermus, jego Death Guards, Basilisk, drona, oddziały gwardii kultystów, oraz horda zombich.


Octavius i jego szaleni kultyści. Unieruchomiony dreadnought, oraz Chimera dowództwa.


Zjednoczona armia rusza dziarsko do przodu, najopieszalej ruszają się zwykli chłopi, zwerbowani do armii naprędce. Przez nich i przez błędy w dowodzeniu, ciężka jazda nie była w stanie rozpędzić się dostatecznie i zmieść wrogów planety w jednej szarzy.


Oddziały Chaosu, choć w pozycji obronnej miały większe szanse, postanowiły przeć do przodu, na spotkanie pędzącemu wrogowi.


Pierwsi zostali rozgonieni procarze, którzy kamieniami, z daleka usiłowali powalić Space Marines. Chimera trochę niefortunnie ustawiła się bokiem do nacierających oszczepników. Wojownicy w dwóch szarżach, zdołali uszkodzić pojazd nieznacznie.


Ciężka konnica przedziera się środkiem pola bitwy. Zarówno Death Guards, jak i mutanci Octaviusa widzą w tym oddziale poważne zagrożenie i eliminują go w krzyżowym ogniu.


Octavius przyjmuje szarżę jedynego ocalałego rycerza, który ginie w stalowym uścisku energetycznej rękawicy.


Poxwalkerzy, oraz gwardziści skutecznie blokują nacierające szeregi wroga. Niestety dron zostaje uziemiony na chwilę, przez kilku nomadów, którzy uczepili się jego pancerza i nie chcieli go wypuścić.


Na drona szarżowała konnica Kalvaru, jednak i tu, Chaos zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa jaki niosła ze sobą pancerna szarża. Rycerzy odstrzelono, tylko jeden dogalopował do drona.


Festermus porusza się tak szybko, że na zdjęciu ledwo go widać. Marines przeżyli ciężkie chwile pod ostrzałem z setek łuków.


Walki nadal trwają w centrum, obie nawałnice zatrzymały się i starły w brutalnej walce wręcz. Od zachodu, niespodziewanie atakuje lekka konnica, ale jej wysiłki zdają się daremne.


Kusznicy wyszukujący cele. W ferworze walki staje się to coraz trudniejsze.


Szeregi Nurgla w natarciu, Festermus popędza swoich marines, gwardziści nie dotrzymują im tępa.


Dron i Chimera przedostają się za ostatnie linie wroga, zjednoczona armia traci swoją wartość bojową, strzelcy nie są w stanie stawić czoła Chaosowi. Rozpoczyna się rzeź.


Dron wraz z Chimerą atakują przywódców zjednoczonej armii, chroniących się na wysokim wzgórzu.


W końcu wszystkie głowy państw zjednoczonych padają trupem, Festermus pastwi się nad ocalałymi strzelcami, a Octavius, nie bez kłopotów, pozbywa się wojowników z turbanami na głowach i groźnych snajperów.
Bitwa kończy się totalną anihilacją, Chaos ponosi dotkliwe straty, ale armia zjednoczona raczej nie podniesie się po takiej klęsce, a jej szeregi, będą potrzebowały całych miesięcy, żeby uzupełnić siły i doprowadzić się do gotowości bojowej.

PS. Bitwę tą chciałbym zadedykować wszystkim tym, którzy z niedowierzaniem patrzyli na figurki fantasy, skonfrontowane z czterdziestkowym Chaosem oraz tym, którzy jako jedyny komentarz, potrafili wydusić z siebie drętwy tekst w stylu "a od kiedy to w czterdziestkę gra się na takiej macie".

[blackout_sys]

I dlaczego tam leżą inne kostki niż k6? Straż miejska powinna Wam mandaty powlepiać czy coś.

Teraz czekam na drapanie po głowie na widok francuskich modeli, które też niewątpliwie się pojawią

[KolPydnon]

I dlaczego tam leżą inne kostki niż k6? Straż miejska powinna Wam mandaty powlepiać czy coś.

Uff.. A już myślałem, że za niepomalowane do końca moje modele (chęć wystawienia zupełnie "nowej" armii niestety została skonfrontowana z absolutnym brakiem wolnego czasu ) A Straż Miejską można już wzywać (razem z Policją, Żandarmerią Wojskową oraz Urzędem Skarbowym) - Raziel obiecał mi, że na kolejny epizod przyniesie mi kości d20 lub d100 zamiast d10.

Muszę też przyznać, że jestem zawiedziony, że nie wspomniano o najgroźniejszym i najbardziej morderczym bohaterze całego starcia (ponad dwudziestu własnoręcznie zabitych). I przeczę haniebnym plotkom jakoby bohaterski nadzorca Sangwin został "wyeliminowany" - już wkrótce wróci, ładnie pomalowany, wyposażony w topór energetyczny, by jeszcze lepiej wykonywać swoją pracę . I przyprowadzi kolegów.

[Raziel]

Black, jak zapewne wiesz, bo nie raz o tym rozmawialiśmy, kość D6 to przeżytek, natomiast D10 to dająca spore spektrum możliwości, idealna maszyna do grania.
Bohaterowie armii Chaosu, wykonują rzuty na swoje statystyki kośćmi D10, co ma odzwierciedlić ich epickość, bohaterskość, twardość i nieugiętość (niestety Kol uparcie rzuca same jedynki i dwójki nawet na D10).
Co do francuskich modeli, na zdjęciach tego nie widać przyznam, ale one tam były. Strzelcy na wzgórzu, barbarzyńskie dziewczęta pod koniec bitwy... Tak tak, a powiadają, że Confrontation to martwy system

Kol, o bohaterskim Sangwinie wspomniano, przy okazji opisu lekkiej kawalerii flankującej z zachodu. Ja specjalnie piszę raporty bardzo pobieżnie i ultrastreszczeniowo, chcąc zachęcić Was obu do włączenia się we fluffową część kampanii.
Dlatego, jeśli uważasz, że pewne fakty są warte wspomnienia, to proszę bardzo, chytaj pióro, inkaust i skrobaj. Ja, oraz inni czytacze, z chęcią się przekonamy jak było naprawdę.
Twój trzyczęściowy wstęp łyknąłem jak murzyn bateryjkę, więc wiem, że Cie stać na dobrą kontr relację z bitwy.
Szkoda, że Omadan wypalił się pisaniowo, to już byłby orgazm, gdybyście obaj opisali wydarzenia z własnych perspektyw.

Następna przygoda już za miesiąc, wtedy to, nasze bohatery zejdą do mrocznej jaskini w poszukiwaniu niewiadomopoco

[blackout_sys]

Co do francuskich modeli, na zdjęciach tego nie widać przyznam, ale one tam były.

Chodziło mi o inne modele tej firmy, takie z małpami i w ogóle!

[Avatarofhope]

Razielu, po przeczytaniu opowiadania miałem przed oczyma tę scenę: https://www.youtube.com/watch?v=12DQN8oxKTs

Czekam na więcej!

[omadan]

Krótki wstęp o moich legionistach.

"Kolejna zapomniana planeta i kolejny wróg to eliminacji. Oddział Vulture ostrożnie przedziera się przez bagienne poszycie tego plugawego świata. I nagle atak. Ohydne demony osaczają gigantów w zielonych zbrojach. Oddział strzela precyzyjnie ale napór wroga jest zbyt duży. Jeden za drugi Astartes zostają ściągnięci do parteru i powoli zabijani. Zostaje tylko dwóch ostatnich. Walcząc zaciekle całym swoim ciałem. I gdy szykują się na odparcie kolejnej fali wroga, demony przestają atakować. W ciszy cofają się dając przejść potężnemu Astartes wspierającego się o karłowatej lasce. Podchodzi on blisko dwóch ostatnich ocalałych z oddziału Vulture i nabierając powietrza w zgniłe płuca dmucha z całych sił w ich stronę. Dwaj bracia walki krztuszą się i po chwili padają nieprzytomni. Ale przebudzą się. Takich wojowników Pan Zarazy nie przepuści. Gdy obudzą się po wielu operacjach nie będą już członkami zakonu Aurory upadłego imperium. Obudzą się jako prawdziwi i wieczni wojownicy Nurgla. Obudzą się jako Death Guard."

Było epicko Razielu, nie mogę się już doczekać kolejnej części.

[Pan i Władca]

Czy do kolejnych raportów mozna dodawać zdjecia min ludzi, którzy mają okazję widzieć to wsio na stole ?

P.

[Raziel]

Ludzie są z reguły brzydcy i beznadziejni, ich zdjęć wklejać nie mam zamiaru. Jednak racja jest, ktokolwiek tego wieczoru koło nas przechodził, nie omieszkał rzucić okiem, zapytać "czo tooo?", lub tak czy inaczej skomentować.
Tu wyrazy szacunu i uznania dla Xyxela, który jako jedyny zaczął rozmowę od stwierdzenia (mniej więcej) "Ooo inwazja Chaosu na średniowieczną planetę!" Takich ludzi mi potrzeba, z wyobraźnią przekraczającą wszelkie, idiotyczne granice.
Podobna taka bitwa jeszcze w tej kampanii, pewnie odbędzie się nie raz, śledźcie fluff, to dowiecie się kiedy

[KolPydnon]

„Pierwszym znakiem, który skierował Nas na drogę Wielkiej Pielgrzymki Lorgara i przyniesienia nam Oświecenia była świadomość, że w całym Wszechświecie, na pozornie niezwiązanych ze sobą planetach, znajdują się podobne kulty, mitologie i wierzenia. Wskazuje to na omnipotencję Pierwotnych Potęg, ich wszechobecność nie tylko w błogosławionym Immaterium, ale także w naszym wymiarze.

Każdy, kto niesie Prawdę musi zatem wyszukać wiernych, gdziekolwiek się znajdują, ukazać im prawdziwe oblicze Chaosu i włączyć do swoich sił. Jak kroczący Ośmiokrotną Ścieżką mogą przegrać, gdy nawet na najmniejszej, zapominanej skale, krążącej wokół najodleglejszej gwiazdy znajdują się Wierni?”

Fragment 2465-go Kazania Kor Sythora (datowany na M32.525)

Nie ważne czyja…

Sogwen dziko wymachując toporem poganiał znajdujących się przed nim członków renegackiej milicji. Przed nimi znajdowała się armia wroga – o ile można nazwać tak luźną koalicję głupców, którzy odrzucili nauki przybyłych z nieba posłańców. Część formacji znał jedynie z legend i opowieści, inne – jak konnicę Baronii miał szansę napotkać już wielokrotnie za każdym razem przelewając krew dufnych rycerzy.

Pogardzał słabeuszami z nizin, oni – nazywali go barbarzyńcą. Członkowie jego plemienia żyli tylko po to, by co roku plądrować miasta, palić wioski i mordować każdego napotkanego. Łup był drugorzędnym zmartwieniem – choć zdobyczny oręż, prowiant, sprzęt, konie czy jeńcy zawsze pomagali utrzymać impet natarcia, to jego zdobycie nie było ich celem. Tak naprawdę - nie mieli go zupełnie. Wyruszali ze swoich odległych osad jak tylko stopniał śnieg na przełęczach i wracali gdy tylko spadał pierwszy śnieg, składając zakrwawione topory na ołtarzu Arkhara, boga wojny. Tak działo się od stuleci, a może nawet milleniów i Ludzie Gór nigdy nie próbowali zmienić swego losu.

Aż do owego pamiętnego dnia. Gdy pojawiły się pierwsze oddziały szkarłatnych żołnierzy, członkowie jego ekspedycji uznali ich za łatwy łup. Mimo strat, jakie ucierpieli w trakcie ostrzału z dziwnych, małych arkebuzów z werwą wbili się w formacje przeciwnika, zabijając dziesiątki przeciwników. Zwycięstwo wydawało się pewne, dopóki nie pojawił się gigant w dziwnej zbroi. Każdy jego cios pięści powalał kilku barbarzyńców, zmieniając ich w krwawą miazgę. Niekiedy ten los podzielał także któryś z jego podwładnych, którzy weszli mu w drogę.

Po chwili pozostała ich jedynie garstka. Uformowali krąg, oczekując na ostateczne natarcie i bohaterską śmierć w boju, godną synów Arkhara. To jednak nie nastąpiło. Olbrzym, powstrzymując gestem swojej ogromnej dłoni innych wojowników sam, jedynie w towarzystwie chorążego ruszył w ich kierunku. Dziwny, mechaniczny twór, zbudowany na bazie odciętej, zakrwawionej czaszki, unosił się nad jego głową. Choć mówił w nieznanym im dialekcie, to właśnie z tego dziwnego tworu wydobyły się znane im dźwięki.

- To już koniec. Dajemy wam ostatnią szansę.

Grupa ocalałych wybuchła śmiechem – nie lękali się końca, zaś ta walka zapewniła im bez wątpienia udział w wiecznych łowach w zaświatach.

- Spójrzcie na sztandar. Czy nie rozpoznajecie tego symbolu? Czy nie widzicie, przed kim stoicie?

Mimowolnie każdy z nich zwrócił uwagę na łopoczącą na wietrze chorągiew i momentalnie zamilkli. Jeden z symboli był im aż nadto znany. Stylizowana czaszka, święty totem Arkhara. Stali przed posłańcami samego boga. Sogwen pierwszy raz w swoim życiu ukląkł, składając hołd przybyłemu z nieba wysłannikowi. Bo kimże jest ten, który niemalże samotnie pokonał całą ich ekspedycję? Kto przemawia w ich języku, którego nie znali nawet mieszkańcy okolicznych osad, z którymi utrzymywali niewielką wymianę handlową? Pozostali poszli w jego ślady.

Nie wiedział, jak długo minęło od tego czasu. Był jednak wdzięczny, że dożył tych czasów. Stare, przekazywane z pokolenia na pokolenia nauki zostały uzupełnione, sens ich istnienia – ukazany. Ich szał, przelewana krew, żądza walki były najwyższą formą czci, jaką mogli obdarzyć swego patrona. Żadne pompatyczne ceremonie, najpiękniejsze świątynie ani najbogatsze wota nie mogły równać się chaosem pola bitwy. Szybko pojął nauki i przyjął z radością powierzoną mu rolę nadzorcy – teraz motywował i inspirował pomniejszych i słabszych. Bydło niegodne łaski Khorne’a. Jedynie ich krew, gdy przelana, miała jakikolwiek znaczenie.

… liczy się tylko to, że płynie

Odgłosy maszerujących wrogów przerwały jego rozmyślania. Liczyło się tylko to, co działo się teraz. Sogwen w przeciwieństwie do pozostałych znał zamysł Vorosa Einhorna – siły Szkarłatnej Krucjaty miały jedynie utrzymać linię, dając czas sługom Zgniłego Ojca czas i szansę na przełamanie ich linii i eksterminację dowództwa. Jego podwładni byli już praktycznie martwi, ale mieli zginąć w walce, a nie podczas panicznej ucieczki. Nadzorca i jego topór mieli tego dopilnować.

Salwa kuszników obaliła pierwsze szeregi hordy, która na ułamek sekundy straciła swój impet. To mu wystarczyło – potężnych ciosem zdekapitował kilku kultystów, zaś pozostali podwoili swoje wysiłki. Pierwsze oddziały harcowników wroga musiały ulec ich wściekłej szarży, ale znajdujący się za nimi włócznicy nie mieli zamiaru poddać się tak łatwo. Przewaga liczebna była jednak wciąż po stronie Chaosu, a czciciele Pierwotnych Potęg, zmotywowani zmasakrowaniem kilku ich towarzyszy przez nadzorcę, dokonywali cudów odwagi, mimo odniesienia sporych strat.

Niedaleko szarża ciężkiej konnicy została wstrzymana przez zmasowany ogień najeźdźców. Sogwen po raz pierwszy od rozpoczęcia walki zatrzymał się na chwilę, podziwiając jak Octawius rozrywa na strzępy dowódcę chorągwi. Po chwili odwrócił wzrok zauważając, że towarzysząca mu horda została zredukowana do garstki ocalałych. Jego misja została zrealizowana, ale na szczęście kątem oka zobaczył flankujący ich oddział harcowników. Nadszedł czas, by jego topór posmakował w końcu krwi wroga.

Samotnie ruszył w kierunku jeźdźców, nie zważając na grad oszczepów, rzuconych w jego kierunku. Gdy dotarł do swojego celu nikt nie mógł go powstrzymać. Przepełniało go przeczucie o własnej niezniszczalności. Dwóch przeciwników szybko padło pod jego huraganem ciosów. Sogwen nie mógł zauważyć ciosu w plecy, który zadał mu jeden z przeciwników. Padł na kolana, nie czując bólu, a jedynie zdziwienie. Był przytomny jeszcze wystarczający długo, by ujrzeć jak oddział dowodzenia dziesiątkuje ocalałych przeciwników. Nie żałował niczego. Krew spłynęła przed tron Arkhara. Tylko to się liczyło.

[Raziel]

ODCINEK TRZECI.(wstęp) "Plany"

.....Wibrujące ostrze skalpela wbiło się bezgłośnie w miękkie ciało, wprawna ręka chirurga przesunęła je w dół, następnie delikatnie skierowała je w lewo. Z rozcięcia, które się pojawiło na skórze, nie wypłynęła krew, choć po drganiach mięśni spowodowanych bólem można by sądzić, że pacjent jest żywy i świadomy. Zamiast krwi, w ranie pojawiła się niewielka pulpa mięsna, która zaczęła powoli się rozrastać i wypełniać rozcięcie. W końcu cielista masa wypłynęła poza ciało i zaczęła formować się w coś, co na pierwszy rzut oka mogło przypominać koślawą kończynę.
Skalpel dotknął tworzącego się mięsnego pręta, a w miejscach gdzie się z nim zetknął, powstały stawy, następnie palce i zakańczające je pazury.
.....Widok nie był zbyt imponujący, chirurg zdaje się też doszedł do takiego wniosku, gdyż szybkim cięciem skalpela uciął powstałą kończynę pozwalając jej upaść z plaśnięciem na podłogę pokładu. Następnie raz jeszcze dotknął powierzchni skóry pacjenta, i zaczął rzeźbić od nowa.
.....Dźwięk alarmującego powiadamiania z drzwi rozniósł się po pomieszczeniu. Chirurg odłożył skalpel na blat podręcznego stolika, usiadł na sporych rozmiarów piedestale i wsparłszy ręce na kolanach rzekł niskim głosem.
- Wejdź.
Drzwi otworzyły się z charakterystycznym świstem, przeszedł przez nie cień, dudniąc plastalowymi butami o podłogę i stanął po prawej stronie chirurga pytając.
- Mistrzu, czy nasz plan, zakładał kompletną porażkę tubylców?
- Nasz...plan? - odpowiedział pytaniem na pytanie chirurg i nie dając szansy na ripostę swojemu gościowi rzekł.
- Jaką masz pewność, że to nasz, plan. Skąd ten pomysł, że nawet jeśli to jest plan, ty, jesteś godzien go znać? - chirurg wstał, jego barczysta sylwetka górowała nad gościem. Podniósł skalpel ze stolika i na powrót zaczął tworzyć swoje dzieło mówiąc.
- Jeśli planem naszego pana jest, żeby tubylcy sczeźli, zapewne tak się stanie. Ani ja, ani tym bardziej tobie podobni nie zrozumieją, na czym ten plan polega, jak działa, co zakłada i kiedy się zmieni.
.....Gość najwyraźniej należał do bystrych, bo w biegu zrozumiał co sugeruje jego przywódca.
- Zatem, mistrzu, jaki wpływ na, nasz, plan ma fakt, że tubylcy ponieśli kompletną porażkę, ich głowy państw zostały ścięte, a największa armia zmieciona z powierzchni planety zaledwie w jednej bitwie?
Chirurg dotknął skalpelem wymodelowaną właśnie kończynę, a w miejscu gdzie jego magiczne ostrze musnęło skórę, pojawiła się i zaczęła gwałtownie rosnąć gruba niczym kolce jeżozwierza szczecina, ociekająca jadem.
- Być może to oznacza naszą klęskę, być może wręcz przeciwnie. - stwierdził chirurg podziwiając swoje dzieło. - Wszystko zależy od tego, co teraz mi powiesz i od czego tak naprawdę, powinieneś zacząć.
Gość przestąpił z nogi na nogę, nie było w nim strachu, lecz niepewność, której jednak nie okazał w swoim silnym, tubalnym głosie.
- Intruzi zeszli do jaskiń, tak jak oczekiwałeś, weszła ich tam tylko garstka, bo tak jak przewidziałeś, wejście zawaliło się za nimi, jak tylko ich przywódcy weszli.
.....Chirurg kończył właśnie kształtować kolejną kończynę, przypominającą pajęcze odnóże, wzruszył potężnymi ramionami mówiąc.
- Nie obchodzi nas los tubylców, przestali być cenni dla swojego boga, naszego pana, więc niech wykonają swoje zadanie do końca i znikną, nie dbam o to. Najważniejsze, żeby intruzi wykonali swoje zadanie, co mam nadzieję, nastąpi już niedługo.
Cisza, która zapanowała w sali trwała tylko kilka chwil, przerwała ją ciekawość gościa.
- Myślisz mistrzu, że intruzi obudzą to... Co, jeśli wcześniej zrozumieją, że są w pułapce?
- Nie mają wyjścia, wiedzą doskonale, że aby stąd uciec, muszą zbudować okręt, dlatego będą ryć w ziemi, w skale, w piasku i w morzu, żeby tego dokonać. Przy okazji służąc nam najlepiej jak potrafią. Fakt, że „to”, obudzą jest nieunikniony, i przekonają się o tym, jak tylko poznają historię tej planety.
- Przewidziałeś jednak, że jeśli odnajdą naszych braci, postarają się ich zniszczyć? Czy nie powinieneś wtedy być tam, na dole i zapobiec temu?
.....Chirurg zastygł w bezruchu dosłownie na mgnienie oka, po czym powrócił do tworzenia kolczastej głowy w brzuchy pacjenta, mówiąc z wyraźną groźbą w głosie.
- Knujesz, wiem o tym, tak samo jak o fakcie, że wraz z trzema innymi planujecie obalić mnie i przejąć władzę. Powstrzymujecie się tylko dlatego, że na razie nie ma czym władać. Myślisz, że wam na to pozwolę wiedząc o tym? Jesteś aż tak głupi? - chirurg dotknął trzykrotnie czoła nowo powstałej głowy, tworząc trójkę błyszczących, pozbawionych rozumu oczu.
- Wiem wszystko, widzę wszystko, słyszę uderzenia twoich serc zanim uderzą. Nie robię nic z waszym buntem, bo w niego nie wierzę, nie mam podstaw. Jesteście słabi, bezduszni, wygnani i pozbawieni czci, godności, honoru... Nie istniejecie beze mnie. Będziecie więc mi służyć, tak jak rozkażę, albo podzielicie los tych, którzy mnie zawiedli.
Mówiąc to, chirurg wbił brutalnie pazury swojej wielkiej dłoni, w ciało pacjenta, rozrywając go niemal wpół.
.....Gość odstąpił o pół kroku, nie czół strachu, jeszcze nie, na razie czuł tylko niepewność. Tym czasem chirurg powrócił do swojego zajęcia, skalpelem zszył świeże rany na ciele pacjenta, przy okazji tworząc w ich miejscu kilka małych macek i odnóży, zakończonych kostnymi wyrostkami.
- Potrzebuję armii, część zwerbują dla mnie agitatorzy, część stworzę własnoręcznie, ale jej trzon musicie wskrzesić z popiołów wy, Hermetyczne Ostrza i nieważne, czy zrobicie to zgodnie z moją wolą, czy z moim ostrzem na gardle. Mój plan zakłada, że dotrę do celu nawet po waszych trupach, jeśli się w końcu nie ukorzycie, zrozumcie to... Szybko.
- Bracia nigdy w pełni nie uznają wyrzutka z niepodzielnego motłochu, nie zmienisz tego...
- Przyszedłem na świat, zanim powstała idea waszego istnienia, widziałem jak ten świat upada i rośnie, by znowu upaść, was wtedy jeszcze na nim nie było. Zdążyłem wiele doświadczyć, zanim powstaliście czy to w próbówce, czy w łonie jakiejś kurwy. To kim jestem, kształtował pot, krew łzy i czas, którego nie jesteście w stanie pojąć. To, że nosicie swoje lśniące pancerzyki nie czyni z was lepszych ode mnie. Nigdy nie chciałem być jednym z was i nie mam zamiaru. Nigdy nie będę waszym bratem, czy przyjacielem, mam zamiar być waszym mistrzem, właścicielem, przywódcą i katem, jeśli zajdzie taka konieczność!
.....Ostatnie słowa chirurg wypowiedział z taką mocą, że w hełmie gościa włączył się automat chroniący uszy przed urazem.
- Poślij szpiegów na dół, niech wejdą w sny wyroczni na całym globie, niech pokażą im, że intruzów da się pokonać, że pomoc w tym można uzyskać tylko z zewnątrz. - słysząc te słowa, gość, przechylił głowę z niedowierzaniem.
- Sugerujesz im, żeby ściągnęli posiłki z imperium?
- Nie bądź głupcem. - prychnął chirurg. - Ostatnie czego nam tu trzeba, to imperium i jego psy. Ja mam na myśli inną opcję, która została przedstawiona tym na dole, ale którą postanowili odrzucić, ze strachu przed nieuniknionym.
- Co z zielonoskórymi mistrzu? Jak się domyślam, oni nie byli częścią naszego planu? - zapytał gość niepewnie.
- Tak, to była pomyłka, która może nas sporo kosztować. Obawiam się jednak, że jest za późno na odwrócenie tej sytuacji. Orkowie są już na powierzchni od tygodni, są rozsierdzeni, walczą z intruzami, na szczęście oszczędzając tubylców, na razie.
- Mówiłeś, że nie obchodzą ciebie ich losy...
- Bo tak jest... - warknął poirytowany chirurg. -...chodzi o to, że jak zaczną wybijać tubylców, intruzi wzrosną w siłę, a tą musimy kontrolować. Chcemy w nich mieć nieświadomego sojusznika, a nie potencjalnego wroga, który zgniecie nas jak pluskiew. Jeszcze coś?
- Nie, to wszystko, wracam do mojego laboratorium mistrzu, gdybyś mnie potrzebował...
Cień odwrócił się od chirurga i zniknął w otwierających się przed nim drzwiach. Chirurg natomiast na powrót skupił się na tworzonej istocie, która właśnie otrzymała usta i w końcu mogła zawyć dziko z wszechogarniającego bólu.

********************************************************************
.....Sala obrad była wypełniona po brzegi, tłum ministrów, zarządców i książąt kotłował się w wielkim pomieszczeniu i nim po raz dziesiąty uderzono w dzwonek, ogłaszając rozpoczęcie narady, wydawało się, że nie skończą się motać i przepychać.
W końcu nastała cisza, do mównicy podszedł wysoki mężczyzna w średnim wieku, zadzwonił w dzwonek po raz jedenasty i ostatni, po czym ogłosił.
- Zaczynam te obrady w nadziei, że wszyscy spotkaliśmy się w tym samym celu, aby zaradzić tragicznej sytuacji w jakiej znalazły się nasze narody, oraz obmyślić, co począć bez głów naszych państw, podstępnie zgładzonych w Petryd. Pierwszy, zabierze głos marszałek Baronii.
.....Gdy pan ceremonii zszedł z mównicy, jego miejsce zajął o wiele młodszy mężczyzna, ubrany w kolorowe szaty, bogato zdobione i niewątpliwie bardzo modne.
- Panie i panowie, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że większość państw, pozbawiona swoich przywódców, może przez pewien czas borykać się z anarchią i buntami, ale w tych okolicznościach, chyba każdy obywatel rozumie, że wprowadzając zamieszanie, utrudnia nam rządzenie i pogarsza tym samym swoją własną sytuację...
- Powiedz to chłopom! Nie nam! - wrzasnął któryś z ministrów.
- Arebora po stracie szejka podniosła bunt, oni tam palą własne domy, mordują się nawzajem! - zawtórował mu jeden z książąt.
- Poddajmy się! Ocalmy chociaż najważniejszych! - krzyknęła jakaś wytwornie ubrana dama.
.....Marszałek Baronii musiał odczekać kilka chwil, nim uczestnicy spotkania się uspokoili.
- Jeśli się poddamy, jaki los nas czeka? W łańcuchach, w obrożach na szyi? Tego chcecie dla siebie i swoich ludzi?
- Co zatem proponujesz? - zapytał unosząc dłoń jeden z zamożnych kupców Kalvaru.
- Walczmy! Walczmy ile sił w naszych dłoniach i tchu w płucach! - podniósł głos marszałek. - Co nam z życia, skoro skończymy w masowym grobie, jako niewolnicy, lub pokarm tych bestii. Walczmy, póki mamy czym i jak!
- Czym? Mamy czym? Nasze strzały, przeciwko ich kulomiotom, nasze kopie przeciwko ich błyszczącym ostrzom, nasza stal, przeciw ich niezniszczalnej skorupie? - dopytywała deputowana z Petryd.
- Owszem, nasze strzały ich zabijają, nasze kopie ich dziesiątkują, nasze topory rąbią ich na kawałki, a to dlatego, że jest nas setki razy więcej niż ich. W końcu zacznie im brakować sił, ich technologia się wyczerpie, a wtedy...
- Kiedy, jak już wyrżną nas całe tysiące? - zapytał opasły kapłan, odziany w błękitne szaty wyszywane złotem, na co marszałek odpowiedział bez zwłoki.
- Tak, straty będą nieobliczalne, ale dzięki nim inni przetrwają, nie rozumiecie tego?
.....Na sali powstała wrzawa, ludzie zaczęli się przekrzykiwać, i potrzeba było niemal piętnaście minut, żeby z powrotem zapanował spokój. Na mównicę wstąpiła wysoka kobieta, ubrana w skórzany strój, jej blond warkocze opadały na silne ramiona, bez dwóch zdań należące do wojowniczki z Dunów.
- Skomlecie tu jak obite psy w budzie, nasz król, mój ojciec zginął tam, w Petryd ale to nie powód, żebyśmy schowali się w koncie i łkali jak pizdy. Ja i mój lód również jesteśmy za walką i nie oszczędzimy krwi naszej, ani potu, by wybić to ścierwo i pozbyć się go raz na zawsze. Nie jesteśmy jednak tępymi dzikusami, jak większość z was, paniusie i fircyki uważa. Mamy rozum i wiemy, że z patykiem na ich potwory nie ma sensu się rzucać, pytam więc, gdzie jest Goth i dlaczego nie zdecydują się w końcu oddać nam swojej tajemnicy?
.....Sala zawrzała jednostajnym wrzaskiem, wypowiedź młodej królowej Dunów trafiła dokładnie w sedno. Jedyny, obecny na sali przedstawiciel państwa Goth, siedzący dotąd w milczeniu na swoim krześle, podniósł się i odczekał kilka chwil, nim tłum dał mu dojść do głosu. Mężczyzna ściągnął z oczu przyciemniane gogle, wsparł się dłońmi na poręczy swojej ambony i rzekł.
- Tajemnicę wytwarzania broni, planujemy utrzymać za wszelką cenę przed wami, a to z tego powodu, że pozabijalibyście się wzajemnie w przeciągu roku. Znamy naszą historię, wiemy jak się toczyła i wiemy, że nie zawsze panował tu pokój i przyjaźń. Mamy kryzys, owszem, ale poradzimy sobie z nim tak czy inaczej. Jeśli użyjemy do tego broni, po pokonaniu wroga nic was nie powstrzyma przed tym, by używać jej dalej, przeciw sobie...
.....Wrzawa w sali podniosła się na powrót, przedstawiciel Goth zignorował to, założył swoje gogle, poprawił pas z zatkniętymi w szlufki kilkoma sztukami samopałów i wyszedł niespiesznie z z sali, roztrącając zachodzących mu drogę, wściekłych urzędników i możnych.
- Co za różnica, czy będziemy się mordować strzałami, nożami, czy ich kulami? - dopytywał któryś z ministrów.
- ...a może oni są w zmowie z obcymi? - zarzuciła dama w fioletowej sukni, z której przez przesadnie głęboki dekolt, w każdej chwili mogły wyskoczyć obie jej obfite piersi.
- Trzymają w tajemnicy przed nami jedyną broń na obcych! Zdrada! - darł się co sił w płucach mały książę z południa Baronii.
.....Obrady trwały do samego wieczora, przerywane co chwilę aplauzem, lub gwizdami i krzykami. Jedyne, co udało się uchwalić podczas tego niecodziennego spotkania, to prawo do zwiększenia podatków na werbowanie armii, oraz prawo od zajmowania ziemi pomniejszych właścicieli, w celu zasilenia skarbu państw.
Wspomniano również, o wielu wizjach ogłoszonych przez wyrocznie z całego globu, jednak te, zostały pominięte i nie brano ich pod obrady. Tak oto, zaprzepaszczono jedyną okazję, do wspólnego podjęcia niezbędnych kroków, które mogłyby pomóc w przepędzeniu obcych.
Plan, który jeszcze do niedawna był tak pilny i istotny dla Pana Tajemnic, stracił, na ważności... ale czy na pewno plan tego nie zakładał?

***************************************************************
....Festermus przejrzał odczyt z echosondy dostarczony przez serwoczaszkę, jaskinia była głęboka na wiele kilometrów i co najważniejsze, jej korytarze schodziły w dół, w kierunku morza. Obaj przywódcy armii Chaosu postanowili osobiście dowodzić ekspedycją poszukiwawczą, w innych okolicznościach, nie podjęliby tego ryzyka, jednak teraz, rywalizując ze sobą w niemym konflikcie, nie pozwalali, żeby przeciwnik uzyskał choć odrobinę przewagi.
Obaj też, pożałowali swojej decyzji już po kilkudziesięciu krokach, gdy usłyszeli za sobą huk zawału, który odciął ich od wejścia na dobrych kilka dni, jeśli nie wcale.
Nie pozostało nic innego, jak brnąć przed siebie w głąb jaskini w nadziei, że gdzieś tam, odnajdą inne wyjście.

[Raziel]

ODCINEK TRZECI "Nadzieja"

.....Wiolain siedziała na ławce w ogrodzie, wieczorne słońce gubiło promienie w jej złotych włosach, a lekki wiatr rozwiewał je łagodnie, gdy uśmiechając się serdecznie, podglądała dwa bawiące się w trawie kociaki. Ogród tryskał zielenią i mnóstwem innych kolorów, kwitnące kwiaty pachniały obłędnie, owady szumiały w ich płatkach. Wiolain uwielbiała tu przesiadywać, to było tak różne od jej codziennych obowiązków, od jej pracy, służby.
Chrzęst kroków na wysypanej żwirem ścieżce wyrwał kobietę z zamyślenia, wystraszył również oba koty.
Wysoki, ubrany w granatowy kaftan mężczyzna, zatrzymał się przy ławce i usiadł obok staruszki.
- Już po obradach? - zapytała Wiolain, odwracając głowę w kierunku pobliskiego krzaka róży.
- Tak, W zasadzie skończyły się na samym początku, ale dopiero teraz oficjalnie wszyscy opuścili salę. - odpowiedział mężczyzna, przyglądając się kolorowemu ptakowi, który zawisł w powietrzu, spijając nektar z jednego z kwiatów.
.....Kobieta popatrzyła na przybysza, jej twarz spochmurniała, brwi załamywały się, jakby zaraz miała się rozpłakać. Mężczyzna rzucił na nią tylko okiem i ponownie odwrócił wzrok, chcąc darować jej upokorzenia.
- Tak jak przewidywałaś, zamiast radzić co robić, zaczęli walczyć ze sobą o władzę i dzielić świat na kawałki, tak jakby wygrana była czymś pewnym i nieuniknionym.
- Pytali o broń?
- Oczywiście, co chwilę zarzucali Goth zdradę.
- Co na to kapitan Erebour?
- Wyszedł, wyszedł jak tylko zaczęli wyzywać go od zdrajców.
.....Zapadła cisza, ostatnie promienie słońca błysnęły w agonii i zniknęły za horyzontem. Para siedziała w milczeniu jeszcze przez kilka minut, po czym kobieta, otulając się szczelniej białą narzutą spytała.
- Jak zareagowali na przepowiednie wyroczni?
- Nie zareagowali, przeszli nad tym do porządku dziennego... - odpowiedział mężczyzna nie ukrywając zaskoczenia.
- Jak to, zignorowali wizje pomocy? Jedyny sposób na wygraną? - Wiolain również była poruszona i rozgoryczona tą informacją.
- Ważniejsze było dla nich, żeby narzucić dodatkowe podatki na ludzi i zarekwirować im ziemię.
.....Kobieta wstała niespiesznie, zasiedziała się. Wyciągnęła rękę w stronę mężczyzny mówiąc.
- Zaprowadź mnie do pałacu, robi się chłodno.
Mężczyzna podniósł się z ławki, wziął Wiolain pod rękę i razem ruszyli w kierunku najbliższego budynku. Idąc rozmawiali szeptem, choć dookoła nie było nikogo, kto mógłby podsłuchiwać.
- Skoro narody straciły swoich przywódców, a ci, którzy w ich miejsce usiłują nieudolnie przejąć władzę są ślepi, chyba nie pozostaje nam nic innego, jak...
- Mówisz poważnie Wiolain? - mężczyzna przerwał jej w pół zdania. - Wiem, że to bardzo ciężka sytuacja, ale czy na pewno odpowiednia?
Staruszka zmrużyła oczy, mocniej ścisnęła rękę mężczyzny i patrząc w jego szare oczy odpowiedziała.
- Przysięgliśmy chronić ludzi przed tym, co może ich zgubić, przed sekretem broni. Jednak przysięgliśmy też, że ujawnimy sekret, gdy ludzie staną przed zagrożeniem z zewnątrz, poważnym zagrożeniem. To jest chyba ten czas Gail, inaczej tego nie postrzegam.
- Poczekaj... - rozpoczął głośną myśl mężczyzna. - Zagrożenie jest wielkie, ale to jeszcze nie jest totalna klęska. Owszem, straciliśmy potężną armię, przywódców, ale może to jest to obiecywane w proroctwach oczyszczenie, jak w czasie wojny bezdusznych?
- Nie, nie Gail, to coś innego, coś, czego nie przewidział nikt. Obcy znaleźli nasz świat, zasiali w nim swoje zakażone ziarno i nic tego nie zmieni. Nie ci, to inni w końcu tu przybędą, ze swoimi towarami, ze swoją kulturą, ze swoją wiarą. Nie unikniemy tego, będziemy z tym żyć, dostosujemy się, ale musimy mieć na to szansę. Przegoniliśmy kupców, zabroniliśmy im tu wracać i co? Zamiast nich spadło na nas to, szaleństwo. Diabły z kosmosu, różne rodzaje, walczą ze sobą, jakby nasza planeta była ich poligonem, placem zabaw. Niszczą nas, a my nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Bóg nas opuścił, zsyłał rady, wizje, pomoc, i nagle przestał. Czy potrzebujesz lepszego znaku? Potężniejszego dowodu Gail?
.....Mężczyzna zatrzymał się przed drzwiami do budynku mówiąc.
- Nie, Wiolain, po prostu chciałem się upewnić, że to co czuję, jest w zgodzie z tym, o czym teraz myślisz i o co chcesz mnie poprosić.
Kobieta chwyciła obie dłonie Gaila szepcząc.
- Spróbujmy posłuchać wyroczni, wszystkie jednogłośnie nakazują użyć artefaktu tych przeklętych kupców z ich świętego Imperium. Zróbmy to, jeśli okaże się, że nic to nie zmieni, lub stanie się jeszcze gorzej, odkryjemy nasz sekret.
- Zgoda. - przyznał mężczyzna po namyśle. - Pojadę do Skały jeszcze dziś, użyję ten ich, jak go nazwali? Nadajnik? Wrócę za jakieś dwa dni, przygotuj się do opuszczenia pałacu. Zbliżają się zielone bestie, słyszałem, że jak dotąd są do nas nastawieni neutralnie, ale są też pogłoski, mówiące coś zgoła odmiennego.
- Dobrze Gail, mój drogi. Powiedz mi tylko, czy jaskinia... Jaskinia czy jest bezpieczna?
- Nie wiem, moja siostra jej pilnuje. W razie czego ma rozkaz zamknąć przejście i uruchomić obrońców, w ostateczności. - powiedział mężczyzna z wyczuwalną troską w głosie.
- Martwisz się o nią, niepotrzebnie. To najodważniejsza, najsilniejsza kobieta jaką znam od jej urodzenia. - pocieszyła go staruszka, tuląc matczynym uściskiem na pożegnanie.
Gail odwzajemnił uścisk i ruszył w kierunku furty wyjściowej z ogrodu. Kobieta odprowadził go wzrokiem, po czym weszła do budynku, ocierając z oczu łzy.

***************************************************
.....Ork wziął trzy głębokie wdechy, zacisnął pięści i ruszył przed siebie. Miał do pokonania kilkanaście metrów, na końcu tego spaceru, czekało jego przeznaczenie. Nic się nie zmieni, albo straci głowę, w grę wchodziły tylko te dwie opcje, taki już był los zwiadowców.
- Szefu? - zaczął ork niepewnie.
- Gadaj robaku. - odpowiedział mu wyższy od niego o połowę Skullathroer, który zajęty był odgniataniem blachy na swoim napierśniku, najwidoczniej wżynającej mu się w ciało.
- Kolczate chopaki siem polubiły. - wysapał zwiadowca, czekając na cios. Zamiast tego, usłyszał kolejne pytanie.
- Już siem nie klepiom po mordach?
- Ne szefu, majom pakta o jakiejś negresji, bijom ludziuf, naszych też bijom.
- Pakta o nieagresji, gadasz... - z niepasującym mu wręcz spokojem powtórzył szef, kończąc naprawiać pancerz.
- Bedzie trudniej, nasze chopaki bedo miały większe jebanie, ale bedzie trudniej.
.....Zwiadowca nie odzywał się, coś w głosie szefa go bardzo niepokoiło, ten spokój, opanowanie. Przed lądowaniem na planecie, szef z nudów odrywał głowy kilku chłopakom dziennie i przede wszystkim nie gadał tak mądrze. Teraz, w ciągu kilkudziesięciu dni zmienił się nie do poznania. Pośród chłopaków pojawiła się plotka, że szef przestał być orkiem.
- Co ze stoczniom? Jak idzie mekanikowi? - zapytał wielki ork, wybudzając zwiadowcę z letargu.
- Szefu, stalowa dziura prawie cała, mekanik gada, że jeszcze tylko trochę i bedo nowe dakkaloty, tanki i trukki.
- Hmm, to jest świetnie, świetnie. Możesz spadać robaku. - dodał szef od niechcenia, chwycił swój topór w dłoń, w drugą wziął wielki karabin z dwiema lufami.
- Szefu? Szysko dobrze? - zapomniał się zwiadowca i zapytał bezmyślnie. Wielki ork wyszczerzył pokruszone kły, kiwnął głową w kierunku placu u podnóża pagórka na którym stali i oświadczył.
- Bedzie dobrze robaku, to nic takiego, to tylko twój kolega kce mi odebrać mojom władzem. Gada złe, niedobre rzeczy o mnie. Więc bedzie bitka.

[Raziel]

ODCINEK TRZECI "Ślady historii"

Festermus i Octavius eksplorują kontynent, ich armie ruszają na zachód nawiązują kontakt radiowy, z dwiema kolejnymi armiami. Niestety wróg nie ma zamiaru ukrywać się po kątach. Nasi bohaterowie odkrywają obecność kolejnych zgrupowań wroga.
Na zachodzie pojawia się niewielka armia Arebory, oraz Petryd.
Na południowym zachodzie, w górach, pojawia się duże ugrupowanie zielonoskórych.
Zdobyta Chwała:
Festermus 4pkt (łącznie 11pkt)
Octawius 6pkt (łącznie 9pkt)

.....Ellen osobiście przypilnowała, żeby Strażnik Sekretu odpowiednio założył ładunki. Od tego zależała przyszłość całej planety, nie było mowy o pomyłce. Pozostali ludzie zajęli pozycje w załomach tunelu, czekając na rozkaz. W oddali, słychać było odgłosy walki, intruzi nadchodzili.
***************************************

Festermus zaraz za Octaviusem w towarzystwie gromady wszelkiej maści Chaotyków, właśnie zostali uwięzieni w podziemnych tunelach Petryd. Na szczęście ich echolokatory stworzyły dla nich wirtualną mapę podziemi, a detektory ruchu w miarę szybko ostrzegły o sporej aktywności na terenie lochów.


Czempion Batrax razem z bratem z Death Guard napotykają dwóch zdeterminowanych przeciwników. Ich prymitywna broń palna stanowi co prawda zagrożenie, jednak Space Marines szarżują bez zastanowienia wiedząc, że w zwarciu nikt nie ma z nimi szans.


Skopak po raz pierwszy i nie ostatni, wyrywa się do przodu, nadziewając się głupio na czających się przeciwników. Aż trudno uwierzyć, że ten stwór przeżył tyle lat na swojej ojczystej planecie.
Tymczasem zakapturzony mnich używa świecącego amuletu, w wyniku czego w pobliżu pojawia się portal, przez który do tuneli wskakują pink horrory.


Batrax eliminuje obu strażników, by w końcu dostać się do pomieszczenia, wyglądającego jak mała pracownia alchemiczna. Najbardziej zaskakującym jej elementem, jest plecak energetyczny, pochodzący z czasów zaraz po herezji. Czempion postanawia zbadać zagadkę. Plecak jest podłączony kablami do niewielkiego holoemitera, jakie w dawnych czasach używano w roli wideo pamiętników. Marine podłącza urządzenie do swojego zasilania. Holoprojektor ożywa.
***************************************

.....Batrax wciska guzik zasilania, urządzenie budzi się do życia, mała holosoczewka rozbłyska błękitem i w powietrzu, kilkanaście centymetrów nad blatem biurka, pojawia się dotykowe menu. Marine wybiera pierwszą opcję, dziennik. Hologram przedstawia hełm marine, najprawdopodobniej z Thousand Sons, lecz nie widać barw, bo cały obraz jest pokazany w poszarpanych odcieniach zieleni. Głowa przemawia, jej słowa są zarówno zobrazowane w formie napisu, jak i dźwięku, jednak głośniki urządzenia nie przetrwały, ich membrany sparciały i rozleciały się w pył.
Batrax ignorując dochodzące z oddali wystrzały i odgłosy walki, wczytał się w antyczny tekst.

Rok-0 Katastrofa
Wszystkie okręty osadników wyszły z Warpu awaryjnie, flota leciała w kierunku słońca. Magnetyczna burza słoneczna uszkadza większość elektroniki na okrętach, część floty zostaje zniszczona, część obiera awaryjny kurs wymijający. Z powodu awarii systemów nawigacyjnych, kurs nie podlega modyfikacjom. Flota podąża na najbliższą planetę. Awaryjny system wybudzania zamrożonych działa tylko przez krótką chwilę. Większa cześć populacji ginie w komorach hibernacyjnych.
Pytania:
- Co spowodowało wyjście floty z Warpu.
- Dlaczego cała flota wyszła z Warpu w tym samym czasie i miejscu.
- Dlaczego główny astropata floty nie wykrył ewentualnej anomalii.
- Dlaczego systemy awaryjnej kontroli ruchu, jednomyślnie skierowały flotę w tym samym kierunku, prowadząc ją do rozbicia o powierzchnię planety.
Odpowiedzi:
- brak
- brak
- brak
- brak

Statki floty rozbijają się o powierzchnię planety, w większości uderzają w akweny wodne.
Katastrofę przeżywa połowa populacji. Kolejna jej ćwierć ginie w najbliższym czasie z powodu utonięcia, ran, a później z powodu braku powietrza, w końcu z powodu braku wody i pożywienia.
Na powierzchnię planety udaje się wydostać zaledwie dziesięciu procentom stanu początkowego populacji.
Pozbawieni sprzętu, prowiantu i ochrony, rozpoczynają walkę o przetrwanie z niegościnną planetą.

Rok-1
Osadnicy usiłują wydobyć z zatopionych w głębinach wraków swój sprzęt. Nie są jednak w stanie pokonać przeszkody, jaką są głębiny i panujące w nich ciśnienie.
Na kilku rozbitych jednostkach, w różnym czasie dochodzi do eksplozji nuklearnych, spowodowanych wadliwymi systemami chłodzenia pracujących wciąż silników.

Rok-5
Następują kolejne dwie eksplozje, w jednej z nich ginie ekipa osadników, którym na wzór starożytnego powietrznego dzwonu, udało się wybudować prymitywny batyskaf.
Ludzkość pozostaje zdana na siebie.

Rok-20
Osadnicy osiągają wiek średni, lub starczy, ich potomkowie urodzeni na planecie zaczynają dorastać. Większość populacji stanowią wojskowi i robotnicy. Inżynierowie i rzemieślnicy ponieśli największe straty w czasie katastrofy. Taki stan rzeczy sprawia, że osadnicy nie są w stanie odtworzyć technologii, budować fabryk, ani maszyn.

Rok-30 Era Złomu
Osadnicy zapuszczają się w coraz dalsze zakątki kontynentu, nie mają w większości pojęcia o reszcie ocalałych. Udaje się znaleźć drobne ilości szczątków po katastrofach okrętów osadników, które uderzyły w ląd.
Grupie islamskiej udaj się rozpocząć hodowlę koni.
Na zachodzie kontynentu wybucha epidemia Słonecznej Gorączki.
Pytania:
- Dlaczego dopiero po trzydziestu latach osadnicy decydują się na poszerzenie terytorium.
- Jak dochodzi do powstania hodowli koni, oraz innych zwierząt ziemskich.
Odpowiedzi:
- Prawdopodobnie, osadnicy mieli trudności z przystosowaniem się do żyjącej na planecie fauny, być może dopiero po jakimś czasie, udało im się stworzyć skuteczną przeciw niej broń, lub inne metody.
- Prawdopodobnie, katastrofę przeżyły również egzemplarze tych zwierząt, okręty osadników zawsze były wyposażone w spore arki.

Rok-100 Era Plagi
Śmiercionośne plagi dziesiątkują osadników na całym globie. Społeczeństwo popada w coraz głębszy degres technologiczno-kulturowy.

Rok-500 Cofnięcie
Osadnicy łączą się w klany, lub rodziny. Zaczyna się rywalizacja o zasoby, wybuchają konflikty zbrojne. Populacja maleje gwałtownie i niemal znika z powierzchni planety.

Rok-2150 Przebudzenie Bezdusznych
Na planecie ląduje okręt obcej rasy. Obcy drążą w ziemi tunele, w poszukiwaniu próbek minerałów. Dochodzi do naruszenia dziwnej struktury, w wyniku czego zostają przebudzeni tak zwani Bezduszni.
Pytania:
- Kim są przedstawiciele obcej rasy.
- Kim są Bezduszni.
- O jaki minerał chodzi obcym i czy szukają jakiegoś konkretnego.
Odpowiedzi:
- Nagłe pojawienie, oraz późniejsze nagłe zniknięcie może wskazywać na Eldarów.
- W tym okresie, bezdusznymi mianowano Nekronów, których monolity odnaleziono w podpowierzchniowych, gigantycznych jaskiniach.
- brak

Rok-2155 Czas Zapomnienia
Bezduszni przepędzają obcych i z powrotem zaszywają się pod powierzchnią globu. Obcy znikają z planety.
System zostaje pochłonięty przez Immaterium na nieokreśloną ilość czasu.
Pytania:
- Dlaczego Nekroni nie atakują osadników.
- Od kiedy Nekroni przebywają w systemie.
Odpowiedzi:
- Prawdopodobnie osadnikom udaje się ich cudem uniknąć. Być może, systemy obronne Nekronów uruchomiły tylko niezbędne jednostki, które z łatwością pozbyły się obcych, bez konieczności wybudzania przywódców.
- brak

Rok-0 ne Nowa Era
Immaterium cofa się, na powrót odsłaniając system.
Zdziczali potomkowie osadników, zaczynają raz jeszcze tworzyć społeczności. Powstają pierwsze ośrodki nowej wiary.
Pytania:
- Co działo się z planetą i jej mieszkańcami w Immaterium.
- Co i jak wpłynęło na osadników, że tak gorliwie zaczęli wierzyć w nowego boga.
Odpowiedzi:
- brak
- Prawdopodobnie w Immaterium sam Tzeentch natchnął ludzi swoją wiedzą i mocą.

Rok-50ne
Klany jednoczą się, tworząc zalążki dzisiejszych państw. Klan Goth odkrywa tajemnicę swoich prekursorów. Powstaje Kult Tajemnicy Broni.
Pytania:
- Na czym polega Święta Tajemnica.
Odpowiedzi:
- brak

Rok-350ne
Umacnia się wiara w boga Tzentka. Nastaje duży bum kulturowy, społeczeństwa zaczynają kłaść coraz większy nacisk na kształcenie swoich potomków.

Rok-777ne Wojna Bezdusznych
Przybywamy na planetę, bracia odnaleźli wydrążone tunele, którymi zejdziemy w głąb planety. Spodziewamy się przebudzenia Nekronów i walki z nimi, jednak jesteśmy przygotowani.
Moje badania dowodzą, że z jakiegoś powodu nie są oni w stanie wyjść na powierzchnię, być może chodzi o zasilanie.
Jutro mistrz potrzebuje nas wszystkich, odnaleziono złoża minerału, którego szukali obcy. Po powrocie dokonam odpowiedniego wpisu.

Batriks patrzy w milczeniu na pusty obraz. Żadnego więcej wpisu nie dokonano, urządzenie milczy, skrywając tajemnicę swojego właściciela.
Marine zabiera ze sobą projektor, Festermus będzie rad z takiego znaleziska.
****************************************

Idący na przedzie kultyści, zaciągnięci w szeregi Octaviusa z tubylców pochodzących z rejonów Baronii, wchodzą prosto w pułapkę strzelców wyborowych Goth.


Pojawia się kolejny przeciwnik, mag Gothów, dysponujący zaawansowanym sprzętem jak na warunki panujące na planecie. Mnisi tymczasem, wzywają kolejne demony.


Octavius zapuszcza się samotnie w jedną z odnóg korytarzy, czekają na niego dwaj niesamowicie zwinni zabójcy, oraz mag. Zabójcy nie stanowią zagrożenia dla czempiona, jednak mag, dzięki swojej mocy, rani poważnie nacierającego Chaotyka, po czym znika czarem teleportacji.
Oszalały z wściekłości Octavius, postanawia pięścią energetyczną przebić się przez ścianę, do następnej lokacji.


Rozproszeni po całych podziemiach Chaotycy, brną w dół, w kierunku rozwikłania zagadki rozbitego okrętu osadników.


Tymczasem, pechowy jak zwykle Skopak, biegnąc w górę, w kierunku wyjścia z podziemi, natrafia na grupę oryginalnych mieszkańców tej skalistej pułapki. Mutant podejmuje złą decyzję, stara się przemknąć między potworami w kierunku wyjścia.
Opluty żrącym kwasem, pada nieprzytomny i na wpółżywy.


Festermus brnie do przodu, eliminując kolejne demony, podstępnie przyzywane co chwilę, przez chowających się po kątach magów. Fanatycy Octaviusa tymczasem, wpadają na pomysł skrócenia sobie drogi, poprzez wysadzenie ściany granatami. Plan się powodzi, jednak na skutek eksplozji, cała jaskinia zaczyna się walić, z sufitu spadają odłamki skał, a ściany pękają powoli, niczym tafla lodu na jeziorze.


Ostatni bastion. Strażnicy Sekretu, dowodząca nimi Ellen oraz magowie i mnisi, szykują się do walki.


Festermus razem ze Skyraxem i pozostałymi braćmi z Death Guard, ścierają się w zaskakująco trudnej walce, w której niesamowicie zwinna Ellen, omal nie powala czempiona Nurgla.


Idioci z obozu Octaviusa, ignorując zagrożenie zawału całego kompleksu jaskiń, wysadzają kolejną ścianę. Skutki są opłakane, część przebywających w korytarzach wojowników ginie pod gruzami.
Ale to nie ostatnia eksplozja tego dnia. Dokładnie w chwili, kiedy Festermus zauważa za plecami strażników metalowe grodzie w ścianie, następuje kolejna eksplozja.
Strażnicy Sekretu postanawiają pogrzebać siebie i wrogów żywcem, aby tyko nie odkryto ich tajemnicy. Zaczyna się paniczna ucieczka w stronę wyjścia z jaskini.
Na całe szczęście, części Chaotyków udaje się dotrzeć do komnaty z wielkimi robalami, gdzie Octavius stacza heroiczną walkę z potężnym czerwiem, składając go w hołdzie dla swojego boga krwi i szaleństwa.
Obaj czempioni, w towarzystwie niedobitków swoich drużyn, podążają tunelem na północ, w kierunku wyjścia. Po drodze, Octavius postanawia zebrać z ziemi nieprzytomnego Skopaka, mutant nie z takich opresji wychodził z życiem, może i tym razem dopisze mu szczęście.
*****************************************

.....Większy, pokryty nieco ciemniejszą skórą, ale o wiele gorzej wyposażony ork, zachodził powoli swojego przeciwnika. Boss stał w miejscu, uniósł swój karabin na wysokość piersi tamtego i łypiąc na niego ślepiami krzyknął.
- Wyprujem ci flaki gnido! Nikt nie będzie mnie nazywał nieorkiem, nikt! Dawaj tu! Dawaj tu z tym swoim krzywym ryłem, naprawiem ci paszczem jak żadyn mekkanik przedemnom!
Krążący ork ubrany był w podarte spodnie i skórzaną bluzę, w jednej dłoni trzymał prosty pistolet, w drugiej kawałek żelastwa, którym z powodzeniem mógłby przeciąć człowieka wpół. Boss natomiast, uzbrojony był po zęby, przy pasie zwisał mu wielki, dwulufowy pistolet, w ręku trzymał szybkostrzelny karabin, a do walki wręcz, służył mu ogromny topór energetyczny. Zakuty był przy tym w blachy, chroniące niemal całe jego potężne ciało.
.....Skullathroer nacisnął spust, z obu luf jego karabinu posypał się grad kul. Przeciwnik przeturlał się do przodu i w lewo, unikając chmury lecącego ołowiu, po drodze chwytając leżące na ziemi drzwi od rozmontowanej ciężarówki. Używając ich niczym tarczy, przebiegł kilkoma susami w pobliże Bossa. Kilak kul przebiło się przez czerwoną blachę, jednak trafiły orka w niepotrzebne mu teraz rzeczy, więc zignorował to i ból, jaki wywołały rany.
Boss był poirytowany, wypruł całe dwa magazynki w piach, a jego przeciwnik żył nadal, opcja szybkiego zakończenia sporu przestała być osiągalna. Cisnął karabin na bok i chwycił oburącz topór, akurat wtedy, gdy wróg rzucił niesionymi drzwiami i zaszarżował. Skullathroer, odsunął się z toru lotu podziurawionej blachy, wchodząc tym samym w tor szarży młodszego orka.
.....Bezimienny zielonoskóry wymierzył celny cios i dźgnął między spoiny blach na udzie Bossa. Tamten zawył z bólu, najwyraźniej nie spodziewał się tak zaskakującego ataku. Machnął nieporadnie toporem nad głową napastnika i zaczął się cofać. Młody ork nacierał, walnął barkiem w pierś Skullathroera, wytrącając go z równowagi i po raz kolejny dźgnął go swoją maczetą w broczącą krwią nogę.
Boss tracił kontrolę nad tym co się działo, nie dość, że walka kompletnie nie szła po jego myśli, to na domiar złego, w głowie zaczęły mu się kotłować jakieś zlepki zdań, dziwne słowa, czyjeś rady, rozkazy. Chwycił dłonią czoło, mrużąc oczy i potrząsając głową.
.....Młody ork zauważył rozkojarzenie Bossa i nie pozwolił sobie na zmarnowanie takiej okazji. Wyskoczył w powietrze, chwycił naramiennik przeciwnika i obrócił się wokół niego, nadając ciału wroga pęd, dzięki któremu udało mu się go przechylić i cisnąć nim o ziemię.
Skullathroer otworzył szeroko oczy, leżał na plecach, jego prawa ręka była nienaturalnie wykręcona, ze zgięcia w łokciu, spomiędzy blach pancerza, wystawały dwie złamane kości. Nieustępliwy ból rozszarpywał jego nogę, a w stronę oczu zbliżał się jego własny topór. Mgła zeszła z oczu i z umysłu Bossa za sprawą bólu, w ułamku sekund zrozumiał, że wszystko o czym myślał przez ostatnie tygodnie, to były obce myśli.
- Zaczek... - nie zdążył dokończyć zdania Skullathroer, któremu młody ork odciął głowę jednym, potężnym cięciem topora.
.....Ork w poszarpanej kurtce, broczący krwią z kilku ran postrzałowych stanął tryumfalnie jedną stopą na podrygującym ciele byłego Bossa, wzniósł nad głowę topór energetyczny i ryknął potężnym, silnym głosem. Kibicujący walczącym orkowie, zakrzyknęli również, wznosząc do góry swoją broń, strzelając z pistoletów, ktoś nawet rzucił granatem.
- Jestem Earthquakk, tera ja tu rzomdzem! I jako pierwsze zarzomdzam, koniec tego pierdoleniaaaa!
Wszyscy jednym głosem wykrzyknęli uradowane „Taaaak”, a potem już bardziej dziko i z werwą „Łaaaaaa!”
- Gdzie je najbliska mieścina ludzióf? - zapytał Earthquakk patrząc na stojącego z boku doradcę byłego Bossa. Mały okutany niebieską szmatą ork, skrzywił się i powiedział niepewnym głosem.
- Ale szefu zabronił atakować ludzióf...
.....Nim doradca skończył, Earthquakk wyszarpnął zza pasa martwego Bossa pistolet i wypalił z niego prosto w głowę nieszczęśnika mówiąc.
- No wiemc nie mam doradcy, ty... - mówiąc to, młody Boss wskazał jednego z najbliższych zielonoskórych, który wcześniej kibicował jego przeciwnikowi. - ...ty będziesz tera moim majnistrem od spraf najważniejszych! Czyli takich, co ja siem o nie ciebie spytam, jasne?
Świeżo mianowany doradca przełknął ślinę, robiąc wielkie oczy, ktoś popchnął go w plecy i nieszczęśnik nagle znalazł się na środku placu, ślizgając się we krwi swojego byłego szefa.
- No? Wiemc gdzie som najbliskie mieściny ludzióf? - dopytywał Earthquakk.
- Rzut czerepem... - powiedział doradca, przełykając ślinę z coraz większym trudem. - Mogem szefa zaprowadzić. - dodał w końcu, wskazując kierunek drgającą dłonią. Earthquakk uśmiechnął się, wzniósł topór ponownie wysoko nad głowę i zaryczał.
- Koniec tej ściemyyyy! Idziemy napierdalaaaaać! Łłłaaaaaaaaghhh!
**************************************************

.....Wielki chirurg patrzył w ekran monitora z nieodgadnionym wyrazem twarzy, jedynie po spiętych mięśniach jego wielkiego ciała można było wywnioskować, że z trudem powstrzymuje się od użycia siły na najbliższej okolicy.
Stojący w pobliżu wyjścia z mostka okrętu, patrzyli na swojego mistrza niepewni, co się zaraz wydarzy. Widzieli go nieraz jak tracił nad sobą panowanie, jednak nawet wtedy zachowywał się jak jedna z najinteligentniejszych istot na świecie. Tym razem, coś wisiało w powietrzu i pewność siebie wszystkich trzech obserwatorów zniknęła. Oczywiście nie bali się, po prostu nie byli pewni co się stanie.
.....Chirurg rozluźnił się, opuścił wszystkie trzy ręce po bokach i spojrzał na sufit, jakby szukając wyrytych na nim odpowiedzi, na swoje niezadane pytania.
- Jeszcze raz, chcecie mi powiedzieć, że dojście do cmentarza zostało zasypane skałami, a zdziesiątkowani intruzi ledwo uszli z życiem? - zapytał chirurg, jedynie trochę starając się, by jego głos był stonowany i spokojny.
- Tak jest mistrzu, nasz zwiadowca doniósł, że intruzi zaczęli wysadzać jaskinię w powietrze zaraz po pierwszym zawale. Po znalezieniu wejścia do okrętu wywołali kolejną eksplozję ryzykując życiem i zbiegli w kierunku wybrzeża. - tubalnym głosem, odpowiedział jeden z obserwatorów, którego wizjery w hełmie błyszczały głęboką zielenią. Drugi, stojący kilka kroków dalej dodał.
- Wiemy też, że odczytali pamiętnik naszego brata, nie poznali jego tożsamości, ale teraz znają historię planety, wiedzą o Nekronach i o tym, że już raz próbowaliśmy ich stąd wykurzyć.
.....Chirurg zamyślił się na dłuższą chwilę, w ciszy analizując informacje przelatujące przed jego oczyma na ekranie monitora. W końcu zatrzymał potok zdań z raportu i wskazał pazurem jeden z wpisów mówiąc.
- Co znaczy, że nasi szpiedzy w bazach zielonoskórych zostali wyeliminowani?
Trzeci z obserwatorów, którego głowa nie była schowana pod hełmem odchrząknął i odpowiedział.
- Jak wspomniałem, szef orków, którego z takim wielkim trudem zdołaliśmy omamić i zmanipulować, zginął, został zabity przez nowego przywódcę barbarzyńców. Ten z kolei, rozkazał wyłapać wszystkich naszych agentów i wymordował ich.
- Tego się spodziewałem cholera, ale nie tak szybko. - zirytował się chirurg. - Wątpię, by udała nam się ponownie ta sama sztuczka, teraz orkowie będą niszczyć wszystko i wszystkich.
- Już to robią mistrzu, napadają na tubylców i mordują niemal bez oporu, ci idioci cały czas myślą, że zielonoskórzy są po ich stronie. - wtrącił pierwszy z obserwatorów.
- Ten nowy szef spuścił ich ze smyczy, nie powstrzymamy ich. Oby intruzi w porę zebrali szeregi i zajęli się tym problemem. Tylko, że w tej chwili my, nie mamy już żadnej kontroli nad tym, co się dzieje.
.....Nastała cisza, tylko brzęczenie konsolety sterowej przerywało ją od czasu do czasu. Obserwatorzy stali nadal w milczeniu, patrząc na swojego mistrza z zaciekawieniem. Nadal nie czuli lęku, tylko tą dziwną świadomość, że nie wiedzą, co się może wydarzyć za chwilę.
- Czekamy. - powiedział chirurg nagle, jakby coś przyszło mu do głowy. - Pozostaje nadzieja w tubylcach, oby zrozumieli, że sami nie poradzą sobie z tym wszystkim. Bądźcie gotowi, a tymczasem wracajcie do swoich obowiązków.
.....Gdy sterówka opustoszała, samotny chirurg rozsiadł się na wielkim siedzisku, patrząc w sufit z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

[Raziel]

ODCINEK CZWARTY "Konsekwencje"

.....Gail się spieszył, widać to było po jego postawie, po szybkich, energicznie stawianych krokach, po zaciętym wyrazie twarzy i po drżących dłoniach, w których trzymał dwa zwinięte w rulony pergaminy. Mężczyzna dopiero co wrócił z pałacu swojej matki, lady Wiolain, wspólnie doszli do wniosku, że aby uchronić swój świat od klęski, trzeba się zdecydować na mniejsze zło. Niestety, inni, wpływowi ludzie mieli odmienne zdanie w tej sprawie.
Gail dosłownie wbiegł po schodach Wielkiego Archiwum, miał do pokonania jeszcze kilka korytarzy i kolejne schody, jednak straż wewnątrz budynku mogła okazać się dla niego poważną przeszkodą.
.....Już na pierwszym skrzyżowaniu bogato zdobionego korytarza, na którego ścianach wisiały oprawione w platynę portrety gustownie ubranych ludzi, dwóch odzianych w galowe mundury młodzieńców zastąpiło mu drogę. Gail bez namysłu cisnął w dłoń jednego z nich pierwszy pergamin i nie czekając aż ten skończy go czytać, roztrącił obu młodzików i podążył dalej, w stronę stromych schodów. Na szczęście pergamin wystarczył, teraz mogło już być tylko trudniej.
Pokonał dwa skręty, wszedł na szerokie skrzyżowanie i dalej pomknął w kierunku magazynu, mijani urzędnicy i archiwiści przyglądali mu się z zaciekawieniem, znali go, lecz chyba nigdy nie widzieli go tak zdenerwowanego, ani tak zdeterminowanego.
.....Nadszedł najtrudniejszy moment, strażnicy przed wejściem do magazynu artefaktów. Było ich trzech, dwaj zwykli żołnierze, z którymi zapewne poszło by gładko, ale towarzyszył im kapitan Draubmann, który krótko mówiąc, nie cierpiał Gaila.
- Stać! W imieniu Wielkiej Sali! - zawołał kapitan na sam widok idącego. Gail nie miał wyjścia, zatrzymał się wyciągając przed siebie ostatni z pergaminów. Nie odezwał się. Wartownik z widoczna niechęcią sięgnął po pergamin, jednak nim zrobił z nim cokolwiek, wpierw zapytał.
- Co to ma być?
- Przeczytaj. - skwitował krótko Gail, starając się, aby jego głos nie zdradzał zniecierpliwienia, ani tym bardziej zdenerwowania. Kapitan rozwinął pergamin niespiesznie, w zasadził rzucił tylko nań okiem i rzekł z ironią w głosie.
- Bzdury jakieś, to jest pańskie pismo, pańska pieczęć, pański pakt, z którego wynika, że sam, sobie pan zezwala na wejście do magazynu artefaktów. Kpina! Mam rozkaz z samej Wielkiej Sali, żeby nie wpuszczać nikogo bez ważnego, podbitego pieczęcią Sali paktu.
.....Gail zdawał sobie sprawę z tego, że zaraz będzie musiał zrobić coś, czego oboje z matką za wszelką cenę chcieli uniknąć.
- Posłuchaj mnie Draubmann, w tej chwili się odwrócisz, ja wejdę do środka, po chwili wyjdę, a ty, jak niby nigdy nic puścisz mnie wolno, o wszystkim zapomnimy i obejdzie się bez kłopotów. Rozumiesz?
- Rozumiem doskonale. - odrzekł po chwili namysłu kapitan, cofnął się o krok i wydał rozkaz swoim, nieco zdezorientowanym ludziom.
- Aresztować tego przestępcę! Zostaniesz postawiony przed Wielką Salą pod zarzutem fałszowania paktów, próby przekupstwa, zastraszenia funkcjonariuszy, oraz użycia siły!
Obaj młodzi wartownicy bardzo niepewnie, ale przesunęli się do przodu, ściskając w drżących dłoniach pokaźnych rozmiarów halabardy. Gail odsłonił połę długiego płaszcza, pokazując ostentacyjnie przytroczony do pasa miecz. Młodzieńcom oczy wyszły z orbit, sam kapitan również nie zdołał ukryć szoku i cofnął się jeszcze bardziej w stronę drzwi, otwierając usta do krzyku.
- Allllaa... - urwał, gdyż błyskawicznie wyciągniętym z pochwy mieczem, Gail odciął mu górną wargę wraz z resztą głowy.
.....Czarne ostrze wykonane z necrodemis zabrzęczało złowróżbnie, młodzi wartownicy rozstąpili się, jednocześnie rzucając na wypolerowane panele podłogi swoją broń. Gail nie czekał aż się pozbierają, wyszarpnął zza paska trupa pęk z kluczami, wyłuskał z niego ten ze zdobieniem w kształcie gałki ocznej i wsadził go w zamek drzwi.
Wewnątrz magazynu czuć było wiszący w powietrzu eter, nasycenie mocy w tym miejscu było niesamowite, prawdopodobnie wszystkie artefakty z całej planety znajdowały się tutaj, jednak teraz tylko jeden był na tyle cenny i ważny, że ktokolwiek zdecydował się wtargnąć po niego siłą do magazynu.
Gail słyszał rosnącą wrzawę na korytarzu, miał niewiele czasu, na szczęście znał lokalizację nadajnika, sam go tu pozostawił jakiś czas temu. Podszedł do niewielkiej pułki, na której pomiędzy różnymi, przedziwnymi przedmiotami, leżała dosyć spora skrzyneczka zielonego koloru, z której farba pod wpływem wilgoci odprysła z powycieranych krawędzi.
.....Mężczyzna szybko przypomniał sobie instrukcję pozostawioną przez obcych z Imperium, wcisnął niewielki przycisk na obudowie. Przez chwilę nic się nie działo, gwar na korytarzu przybrał na sile. Gail zastanawiał się, jak długo wytrzymają drzwi, w które ktoś zaczął uderzać z hukiem.
Urządzenie tymczasem ożyło, zapaliła się na nim mała, pomarańczowa kropka. Gail wcisnął kolejny guzik, a gdy obok pomarańczowej, zapaliła się zielona kropka, wcisnął jeszcze dwa przyciski i czekał obserwując framugę drzwi, podrygującą w rytm uderzeń.
W końcu wszystkie kropki na ściance urządzenia rozbłysły jasną zielenią, Gail odczekał piętnaście uderzeń serca zgodnie z instrukcją, po czym przeciął na pół skrzynkę swoim artefaktycznym mieczem. Uśmiechnął się sam do siebie, zaczęło się, miał nadzieję, że jego poświęcenie, poświęcenie jego siostry, oraz ciężka praca jego matki zdadzą się na coś.
Drzwi wypadły z hukiem z framugi, do środka razem z nimi wpadł wielki dryblas, który najwyraźniej wyważył je własnym barkiem, za nim do pomieszczenia wlała się fala wrzeszczących, wymachujących dziko bronią mężczyzn.
- Kiepskie te zabezpieczenia, jak na magazyn artefaktów. - skwitował Gail, stając w szerokim rozkroku, zakładając dłonie za głowę w geście poddania.
****************************

.....Leon pogładził nagą pierś śpiącej Max, nieco więcej czasu poświęcając sterczącemu sutkowi. Dziewczyna spała twardo, jednak najwyraźniej nawet przez sen nie sprawiło jej to zbytniej przyjemności, odwróciła się więc energicznie na bok, niemal nie wybijając Leonowi łokciem zębów. „Potrafi zabić, nawet jak śpi” pomyślał, błądząc wzrokiem po linii jej kręgosłupa, kończącej się na wypiętych pośladkach. Leon wyszczerzył zęby z zadowolenia, nowa pozycja jego partnerki obiecywała o wiele większą satysfakcje, wtulił się w nią, jednocześnie pewnym chwytem unieruchamiając jej luźny łokieć, implanty zębów były drogie.
.....Nagle, w pomieszczeniu obok zapiszczał komunikator. Leon przeklął siarczyście, spoglądając na zamknięte oczy Max i gdy wydawało mu się, że sytuacja jest pod kontrolą pozwalając na dalsze miłosne podchody, komunikator zaskrzeczał irytującym dźwiękiem po raz kolejny.
- Co jest kurwa... co ty kurwa robisz? - zapytała nieco zamroczona Max, wbijając łokieć w żebra Leona, który nie zdążył nawet zareagować. Komunikator wył przeciągle, teraz pewnie cały blok już nie spał.
- Mówiłam ci, żebyś się do mnie nie dobierał jak śpię ty trutniu! - warknęła dziewczyna wstając z łóżka i idąc do łazienki. - I wyłącz to ustrojstwo, ja pierdolę!
.....Leon rozmasował stłuczony bok, suka mogła mu połamać żebra. Skoro z nocnych igraszek wyszły nici, postanowił chociaż sprawdzić, kto tak skutecznie pozbawił go przyjemności.
Gdy podchodził do komunikatora, z daleka zobaczył ksywę dzwoniącego na wyświetlaczu i momentalnie zapomniał o dupie Max i reszcie całego świata.
- Burton? Co jest? - zapytał pospiesznie, odbierając połączenie. Głośnik nieco przestarzałego urządzenia zaskrzeczał, po czym wydobył się z niego charakterystyczny, charczący głos.
- Leo, jesteś tam? Jest sygnał...
.....Leon dostał się do gwiezdnego portu w ciągu niespełna godziny, o tej porze zarówno powietrzne jak i tunelowe autostrady były puste.
Ubrał swój znoszony, szary kombinezon i poprzecierane na tyłku spodnie, za pas wsunął mały pistolet, a na plecach niósł co prawda pusty, ale nieraz bardzo przydatny plecak.
Wpadł na ruchomą platformę dosłownie w ostatniej chwili, roztrącając stojących w niej ludzi, ktoś mruknął coś pod nosem w jego kierunku, jakieś grube babsko taksowało go krytycznym wzrokiem, miał to gdzieś, trzymał kciuki za windę, żeby jechała szybciej i bluzgał siarczyście za każdym razem, gdy zatrzymywała się na kolejnych poziomach portu.
.....W końcu przyszła kolej na niego, specjalnie potrącił grubą babę wychodząc z platformy i z zadowoleniem uśmiechnął się do niej zjadliwie widząc, że przez niego upuściła na podłogę torebkę, z której wysypały się różne bibeloty.
Popędził korytarzem przed siebie, przeczesując dłonią krótkie, blond włosy wyrobionym gestem. Dopadł w końcu do odrapanych z farby drzwi i niecierpliwie wcisnął przycisk interkomu. Drzwi się otworzyły, nikt nawet nie pytał o tożsamość intruza.
Wnętrze nie przypominało reszty najczęściej odwiedzanych części portu, ściany były porysowane, farba odchodziła z nich płatami, a największe jej ubytki zaklejono plakatami przedstawiającymi nagie kobiety, którym ktoś pozaklejał najbardziej odsłonięte zakamarki, czarnymi gwiazdkami z taśmy pakowej.
.....Leon omal nie potknął się o stertę pudełek po jedzeniu na wynos, która zaścielała niemal cały korytarz prowadzący do głównego pomieszczenia. W niektórych były jeszcze resztki pokarmu, smród był nie do wytrzymania.
- Mów! - Leon niemal krzyknął, podchodząc do siedzącego w zdezelowanym fotelu mężczyzny, który stukał palcami w klawiaturę konsolety, wbudowanej w obszerne biurko, przy którym siedział. Mężczyzna na oko ważył około dwustu kilogramów, jego ręka była gruba jak udo Leona, może grubsza, jednak mężczyźnie to nie przeszkadzało w obsłudze klawiatury z niewiarygodną szybkością.
.....Ciemne, zasnute dymem z wodnej fajki pomieszczenie, całe zagracone było przeróżnym sprzętem teleinformatycznym i komputerowym. Cześć z tego zapewne była tu nielegalnie, może nawet całość, Leon nie raz zastanawiał się, jak Burton to robi, że straż portowa jeszcze nigdy nie zrobiła mu kipiszu. Siedzący przy biurku odwrócił się w stronę przybysza, wory pod jego oczami wyglądały na co najmniej kilkudniowy skutek braku snu, oraz nadmiaru wdychanych oparów.
- Leo, nie krzycz kutwa na mnie, powinieneś mnie po stopach całować. - wycharczał, a nie wypowiedział słowa Grubas, opluwając przy tym swoją zaślinioną, niebieską podkoszulkę. Leon spojrzał ukradkiem na wciśnięte w klapki, owłosione stopy przyjaciela i aż ciarki przeszły go po plecach.
- Dobra, przepraszam już, mów co tam masz? - postarał się, żeby to zabrzmiało jak najbardziej pojednawczo. Burton z powrotem zajął się stukaniem w klawiaturę, nie patrzył przy tym wcale na nią, tylko wlepił wzrok w ekran poplamionego monitora stojącego przed nim.
- Sygnał doszedł dwie godziny temu, nie od razu go przyjąłem, byłem w kiblu, rozumiesz. - Burton zaśmiał się obleśnie, odwracając się i mrugając do Leona porozumiewawczo.
- To było dokładnie sześć sygnałów, jeśli wszystko zrobiono zgodnie z instrukcją, powinno być minimum, cztery, maximum sześć sygnałów. Leo, mamy zaproszenie chłopie!
.....Leon chciał poklepać kolegę po ramieniu ze szczęścia, ale zrezygnował widząc krople potu mężczyzny, drążące swoiste koryta w warstwie... Wolał nawet się nad tym nie zastanawiać. Klasnął zamiast tego w dłonie i zagwizdał przeciągle.
- Sprawdziłeś to, dokładnie? Nie ma mowy o pomyłce?
- Za kogo ty mnie masz, Leo, siedzi przed tobą mistrz klawiatury, najpierw ja tu się dowiaduję o wszystkim, a potem dopiero inni mogą coś z tego uszczknąć... - Leon zmarszczył nagle brwi, widząc to Burton zareagował pośpiesznie.
- No co ty, tej informacji nie puszczę dalej za żadne skarby, przyjacielu, nie jestem idiotą. Powiedz mi lepiej, kiedy masz zamiar zebrać ludzi i którym mamy zaufać.
.....Leon przeczesał czuprynę palcami zastanawiając się przez chwilę po czym zapytał wlepiając nieobecny wzrok w plamy na ekranie monitora.
- Jak długo czasu szła ta wiadomość?
- Prawdopodobnie półtora tygodnia, można dodać, odjąć po dwa dni, nie więcej. - odpowiedział z dumą Burton zadowolony, że bez problemów może podtrzymać opinię o sobie, według której wiedział wszystko i zawsze najdokładniej.
- Podam ci listę, na piśmie, potem ją zniszcz, nikomu z nich nie mów o co chodzi naprawdę. Przekaż, że mamy do zrobienia standardową „przewrotkę”, powiem im prawdę dopiero na miejscu.
.....Leon chwycił poły swojego kombinezonu naciągając je, lubił ten gest. Następnie oderwał wzrok od monitora i spojrzał w przekrwione oczy przyjaciela mówiąc.
- Burton, prosiaku wstrętny, jak wszystko dobrze pójdzie, będziesz najbogatszym skurwielem w tym systemie, kumasz?
***************************

.....Festermus skończył oglądać po raz kolejny holoprojekcję z notatnika znalezionego kilka dni temu w zasypanym tunelu. Czempion miał wrażenie, że Octavius kompletnie nie przejmuje się historią, jaką obaj poznali dzięki artefaktowi. Jakby na dowód tego, Octavius kończył właśnie jedną ze swoich agitatorskich przemów, skierowaną do niewielkiego tłumu jeńców zebranych w naprędce zbudowanym ostrokole. Kilkunastu tubylców krzyknęło głośno z aprobatą, kilka głosów brzmiało nawet przekonująco.
Festermus odwrócił wzrok od swojego niedawnego wroga i popatrzył na kultystów, którzy z zapałem składali tymczasowy obóz, szykując się do wymarszu.
.....Sojusz czekały trzy dni drogi, tyle mniej więcej czasu potrzebowali, żeby dotrzeć do lokacji, z której nadchodziły meldunki większego zgrupowania sił zarówno Death Guard, jak i fanatyków Octaviusa.
Festermus doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli szybko nie zaczną budować infrastruktury potrzebnej do wytworzenia ciężkiego sprzętu, ich los zostanie przypieczętowany, a resztę swojego życia spędzą na LA-XII. Marine wstał ze stalowej skrzyni na której siedział, chciał przejść się do rozbieranego właśnie magazynu, żeby popędzić pracujących tam mutantów, jednak drogę zastąpił mu nieoczekiwanie zwiadowca.
.....Mały człowieczek ukłonił się, nabrał tchu w płuca i popatrzył wyczekująco na swojego pana, nie będąc pewnym, czy może mówić bez pozwolenia. Festermusa irytowali tutejsi kultyści, przepełniała ich stara, prehistoryczna kultura i spróchniałe obyczaje.
- Mów. - warknął na zwiadowcę, cały czas patrząc na ociągających się przy magazynie robotników.
- Duża, grupa, stalowi, na kołach, dym. - oczywiście zwiadowca nie znał jeszcze za dobrze języka, a translatory kiepsko sobie radziły z tutejszymi dialektami. Marine powstrzymał się od zadawania zbyt skomplikowanych pytań wiedząc, że to i tak do niczego go nie doprowadzi, zamiast tego wskazał palcem dłoni na zachód.
Mężczyzna przytaknął, energicznie potrząsając głową. Festermus kojarzył, że „stalowi na kołach i dym”, to wojownicy Chaosu z pojazdami. Ta informacja niezmiernie go ucieszyła, uruchomił interkom przywołując Marine odpowiedzialnego za łączność.
- Celetus, połącz się z grupą gości na zachód od nas, przedstaw standardową procedurę i zapytaj jak daleko są.
- Panie – odparł natychmiast, wywołany wojownik. - Właśnie przechwyciłem ich meldunki, nie wygląda to dobrze.
.....W niespełna godzinę później, Festermus otworzył właz Rhino i wystawiwszy przezeń głowę, przyjrzał się dokładniej armii maszerującej ku niemu. Czempion miał przeczucie i nie brał ze sobą Octaviusa, oczywiście poinformował go o fakcie pojawienia się kolejnej grupy Death Guard, ale sam Octavius nie przejawiał żadnego zainteresowania tą sprawą.
Gdyby nie fakt, że Festermus znał szczątkowo treść rozmów prowadzonych między oficerami nowej grupy, ucieszyłbysię na ich widok. Potężny Defiler, kilka czołgów, otoczony chmurą zgniłego dymu Landrider, zastępy mutantów, horda spawnów, legion żołnierzy, Astartes, zombi, cała ta zróżnicowana grupa robiła niesamowite wrażenie.
Festermus musiał pogodzić się z faktem, że jeśli nie uda mu się za chwilę przekonać przywódców tej armii do połączenia z nim sił, będzie musiał stawić im czoło w bitwie, której finał był do przewidzenia. Czempion rozkazał kierowcy podjechać jeszcze kilkadziesiąt metrów dalej, gdzie Rhino się zatrzymał i oczekiwał.
.....Z przeciwnej strony wyjechał Landrider, Festermus nie spodziewał się, żeby było inaczej, zmienił kanał na wewnętrzny w komunikatorze i poinstruował kierowcę.
- Odwróć się do nich tyłem, granaty w pogotowiu, wszystkie systemy bojowe wyłącz, mamy wyglądać jak szczyt pacyfizmu.
Podczas gdy transporter niespiesznie się odwracał, pojazd gości podjechał na dziesięć metrów do niego i zatrzymał się. Oblepiona śluzem paszcza Landrider'a otworzyła się ze zgrzytem, w jej wnętrzu pokazały się trzy postaci, Marine w towarzystwie dwóch terminatorów.
Festermus obrócił się we włazie, postanowił nie wychodzić z pojazdu, zamiast tego wszedł na stopień drabinki i usiadł na brzegu włazu. Gość widząc to, zatrzymał się na rampie swojego transportera, najwyraźniej również nie miał zamiaru ryzykować otwartej rozmowy.
.....Czempioni nie chcieli krzyczeć do siebie, połączyli się w zamian na kodowanym kanale i rozmowę toczyli przez komunikator. Pierwszy odezwał się Festermus, jako, że to on zainicjował spotkanie wcześniej dowiedziawszy się, że stojąca przed nim armia ma za cel zniszczyć go i jego sojusz.
- Witaj Mathjas, to dobrze, że postanowiłeś rozwiązać to bez zbędnego użycia siły.
- Chciałem się przekonać osobiście, czy moi bracia mieli co do ciebie rację. - zachrzęścił w interkomie głos czempiona, który dla zobrazowania swojej wypowiedzi, wycelował w Festermusa swój zaśniedziały topór.
- Cóż takiego twoi bracia ci o mnie opowiedzieli... - Festermus chciał jak najwięcej dowiedzieć się o motywach Mathjasa. -...i kim są ci bracia, znam ich?
- Trudno orzec, od czasu lądowania na tej pachnącej planecie, zdawałeś się zapomnieć o nas wszystkich, aż dziw, że zapamiętałeś moje imię. - stwierdził czempion opuszczając nieco głowę, tak jakby oglądał czubki swoich butów.
- Jednak to bez znaczenia, jak już wcześniej wspomniałem, chciałem się tylko upewnić co z tobą, tyle, że teraz to nieistotne, wykorzystam okazję i tak jak ty rok temu na okręcie przejąłeś władzę mamiąc nas swoimi przechwałkami, tak teraz ja zrobię dokładnie to samo tutaj...
- Szykuj się... - warknął Festermus do kierowcy, zmieniając kanał na kilka sekund. Niestety, Mathjas musiał usłyszeć trzask zmiany kanału w głośniku i momentalnie zniknął w ciemnym wnętrzu swojego transportera, osłaniany dla pewności przez terminatorów.
.....Granaty wystrzeliły niemal w tym samym momencie, Rhino spowił gęsty dym, osłaniając jego gwałtowną ucieczkę. Festermus niemal wypadł z włazu, najszybciej jak się dało zsunął się do wnętrza i wcisnął w fotel radiooperatora.
Kilka razy Rhino prawie się wywrócił, kierowca jechał wężykiem, jednak eksplodujące dookoła pociski podrzucały go niczym szmacianą piłkę. Najgorszy moment ucieczki nastąpił wtedy, gdy pancerz przeorał na wylot promień lasera, który nie zatrzymał pojazdu, ale czempionowi dał wiele do myślenia. Szykowało się ciężkie, a zarazem ciekawe starcie. Sojusz nie miał szans przeciwko tak silnemu zgrupowaniu, ale tylko jeden z przeciwników stanowił problem, resztę można było spróbować przeciągnąć na właściwą stronę.

[Raziel]

ODCINEK CZWARTY "Jedna droga, wspólny cel."

Octavius wyrusza na północ z transportem mizernej ilości zasobów, które udało się aliantom zebrać podczas tygodniowego pobytu na przedmieściach zrujnowanej osady. Festermus tymczasem, osłaniając tyły, napotyka duży problem, w postaci sporej grupy Death Guard, dowodzonej przez czempiona Vexa, usiłującego złapać i zniszczyć Festermusa. Dochodzi do nierównej, bratobójczej walki.
Zdobyta Chwała:
Festermus 8pkt (łącznie 19pkt)
Octawius 0pkt (łącznie 9pkt)

.....Mathjas Vex postawił sprawę jasno, władza nad siłami Chaosu na planecie może należeć tylko do jednego czempiona, nie wiadomo jednak było, dlaczego był tego taki pewien. Landrider wypuścił gęste kłęby dymu z rur wydechowych, silnik zadygotał niepewnie, a gąsienice z wielkim trudem i w akompaniamencie przeraźliwego skrzypienia zaryły się w miękką glebę. Rhino tymczasem oddalał się z pełną prędkością, siedzący wewnątrz Festermus, oczekiwał na kanonadę broni pokładowych pojazdu wroga. Tymczasem, raptem jedna, niecelna seria z ciężkiego boltera przecięła powietrze i na tym się skończyło.
Wyglądało na to, że Landriderem sterował Duch Maszyny, co oznaczało, że pojazd był w tak kiepskim stanie, iż zwykły śmiertelnik nie mógłby go już skutecznie prowadzić.
.....Czempion zerknął przez wizjer włazu do tyłu, fala oddziałów Mathjasa posuwała się do przodu, w kierunku opuszczonego przedmieścia, Octaviusa i jego kultystów nie było widać, prawdopodobnie zdążyli już wyjechać za mur z obładowanymi furmankami i kilkoma ciężarówkami. Festermus cieszył się w duchu z nieobecności swojego tymczasowego sojusznika, mógł on w tej delikatnej sytuacji tylko zaszkodzić.
Raz jeszcze Chaotyk zerknął w wizjer obserwując, jak jeden z Astartes, dowodzących oddziałem renegatów, kręcąc głową patrzył w ziemię, pod nogi, idąc z widocznym brakiem zdecydowania.
.....To była bardzo cenna wskazówka dla Festermusa, morale pośród jego dawnych podwładnych było bardzo niskie, może i Vex zajął jego miejsce, przywłaszczył sobie jego pozycję, ale na pewno nie uzyskał pełni poparcia wśród Marines.
Przypomniawszy sobie, że kanały wrogiej łączności nie są szyfrowane, przemówił do wszystkich, którzy mogli go usłyszeć.
.....Festermus zawsze wiedział, jak dotrzeć do swoich podwładnych, był doskonałym oratorem, znał czułe punkty, w które należy uderzać odpowiednio skonstruowanymi zdaniami. Teraz było mu o wiele łatwiej, przemawiał do wojowników, którzy nie byli mu obcy, niektórzy nawet mogliby uchodzić dla niego za przyjaciół.
.....Wzniosłe słowa poszybowały przez eter, niekończąca się litania zapewnień, obietnic i nawoływań do przeszłości, uderzyła w zdezorientowane umysły.
Pierwszym celem, w który skutecznie ugodziły słowa Festermusa była gwardia przyboczna Mathjasa Vexa, którą stanowiło pięciu terminatorów, weteranów niezliczonych bitew, w których to służyli wcześniej Festermusowi. Teraz, gdy ich umysły przepełniły słowa otuchy i siły, wypowiadane przez czempiona, w którego obronie stawali nie raz, ryzykując życiem i nie raz będąc ratowanym przez niego, Astartes zwątpili. Terminatorzy wyszli z Landridera, Vex rozkazał szarżę na Rhino, najwyraźniej zdecydowany zakończyć bitwę jednym szturmem.
Tymczasem, spomiędzy zgliszczy wyszedł mu naprzeciw Skyrax w towarzystwie kilku marines, Vex spodziewał się, że jego obstawa zajmie się tym problemem, jednak terminatorzy znieruchomieli, patrząc na wychodzącego z Rhino Festermusa.
.....Skyrax nie czekał na reakcję weteranów, wyzwał Mathjasa do pojedynku głośno krzycząc i zaszarżował.
Całe przedmieście ogarnął istny chaos, kilku Astartes nie wiedząc co robić, zatrzymało swoje oddziały, część młodszych wojowników parła nadal do przodu, zgodnie z wolą Vexa, jednak kilku najwyraźniej zmieniło front i ich jednostki zaatakowały znienacka lojalnych wobec Vexa. Rozpoczęła się bratobójcza walka, w której nikt nie potrafił rozpoznać wroga, ani sojusznika. Na wszelki wypadek każdy strzelał do każdego, wojownicy rąbali na lewo i prawo swoją bronią, mając nadzieję, że trafią tych „złych”.
Frstermus widział to wszystko i zdawał sobie sprawę, że jeśli nie zakończy tej bitwy jak najszybciej, straci zarówno sojuszników, jak i tych, którzy sojusznikami mogą stać się na powrót. Czempion dołączył do Skyraxa, który najwyraźniej nie radził sobie w walce z Vexem. Festermus biegnąc do walki, nawoływał terminatorów, by nie pozostawali bezczynni, by pomogli zrzucić okowy, jakie nałożył na nich zdradziecki Vex.
.....Walka się przedłużała, Vex okazał się godnym przeciwnikiem, dodatkowo, przyparty do kadłuba czołgu, otoczony przez terminatorów, nie miał innego wyjścia jak walczyć zajadle ze znienawidzonymi Festermusem i Skyraxem. Szło mu nieźle, jego topór co chwilę mijał o centymetry głowę Festermusa, kilka razy wbijając się też w ciało wolniejszego Skyraxa. Niestety, każda finta, każda kontra, każdy udany blok w tym tytanicznym starciu oznaczał dziesiątki martwych Chaotyków, wyrzynających się wzajemnie pomiędzy ruinami.
.....Dopiero, gdy energetyczne pazury jednego z terminatorów, przebiły się prze zmutowany pancerz Mathjasa Vexa zabijając go na miejscu, przez pole bitwy przetoczył się szmer zdziwienia, zadowolenia, rozczarowania i nadziei.
Festermus odzyskał sporą grupę sojuszników, jednak wielkim kosztem. Pobici, pozbawieni resztek amunicji, ranni, ale zjednoczeni, Death Guard pomaszerowali na północ.
Festermus, siedząc na włazie zdobycznego Landridera, w ciszy świętował jedno z największych swoich zwycięstw.

Oddziały Mathjasa Vexa gotowe do natarcia, sam czempion, w obstawie terminatorów, w pośpiechu wsiada do Landridera, by dogonić Rhino, w którym ucieka Festermus.


Landrider, choć najwyraźniej mocno uszkodzony, prze do przodu. Niewielkie grupki marines Festermusa, mają nadzieję zniszczyć go w zasadzce.


Reszta renegatów z armii Vexa, nieskładnie i bez przekonania rusza do przodu. Niektórzy marines dowodzący poszczególnymi oddziałami, mają tak wielkie wątpliwości, że do walki maszerują ospale, lub wcale nie idą powodując, że szeregi atakujących rwą się na strzępy.


Vex wysiada z transportera, jego obstawa, składająca się z samych weteranów, daje się zmanipulować Festermusowi, który przemawia do nich, obiecując dawną siłę i chwałę. Skyrax, podwładny Festermusa, wykorzystuje dekoncentrację terminatorów i szarżuje na zszokowanego Vexa, usiłującego na powrót wejść do pojazdu.


Festermus wychodzi z Rhino i stojąc na stercie gruzu, przez radio przemawia do wszystkich na polu bitwy. Żarliwa przemowa trafia w zgniłe serca większości marines, Vex traci oddziały jeden za drugim, do niedawna lojalne wobec niego. Niestety, nie wszyscy dali się przekonać słowom Festermusa, rozpoczyna się bratobójcza rzeź.


Pada jeden z najwierniejszych Astartes Vexa, osłaniający go terminatorzy tracą motywację, przechodząć na stronę Festermusa.


Przedmieścia zamieniają się w kwintesencję Chaosu, każdy bije każdego, wszyscy strzelają do wszystkich, rozróżnić sojusznika od wroga jest już nie sposób. Kończy się amunicja, w ruch idą kolby karabinów, noże, miecze i topory.


Najbardziej lojalne Vexowi okazują się demony, oraz sorcerer Cronk, który je przywołał. Na szczęście dla Festermusa, dron ogłuszył Cronka i przynajmniej Plaguebearers się powstrzymali od walki, w przeciwieństwie do nurglingów, które zaciekle usiłowały zepsuć drona.


W końcu, po długim i ciężkim pojedynku, Festermus i Skyrax, wspierani przez terminatorów pokonują Mathjasa Vexa. Zdradziecki czempion pada martwy, jego zwolennicy całkowicie tracą ducha walki, a Festermus świętuje wygrane starcie i odbicie starych sojuszników.

PS. Zajebista bitwa Omadanie, miałeś być przytłoczony przewagą liczebna wroga, jednak nie spodziewałem się, że przewaga będzie "aż tak" przeważająca
Na szczęście reszta scenariusza zadziałała prawidłowo, uśmialiśmy się jak za starych dobrych czasów. Bawiłem się przednio, warto poświęcić trochę swojego czasu dla takich ludzi jak Ty.
Do zobaczyska w następnym odcinku, oby Kol dał radę tym razem do nas dołączyć.

[blackout_sys]

Festermus tymczasem, osłaniając tyły, napotyka duży problem, w postaci sporej grypy Death Guard

Niezamierzone, ale w sumie się wpasowało

Czego używasz Razielu jako bazy zasad pod Twoich Lost and the Damned? Starego PDFa przerobiłeś na najnowsze zasady, czy korzystasz z tej listy kultystów z jednego z Indexów Imperial Armour?

[Raziel]

Dzięki Black za wyłapanie grypy, babol poprawiłem, choć rzeczywiście, w tym przypadku wcale nie raził po oczach tak bardzo

Co do twojego pytania odnośnie Lostów... Black, już Ci kiedyś tłumaczyłem, osiągnąłem jedność z istotą problemu, całość z niekompletnością, widzę czego niema i tworzę co ma być. Sztywne zasady, ustalone przez ludzi nie ograniczają mnie. Jestem ponad przyziemne tabelki, rubryczki, statystyczki i inne pierdolniczki uprzykrzające zabawę. Jestem Panem tego co sam tworzę, mam ostatnie słowo w każdym zdaniu, jestem po prostu superfajny!

...a tak zupełni poważnie, to mieszam sobie dowolnie kodeksy Death Guard z Astra Militarum, CSM i wspomnianym przez Ciebie starym TLatD, bo mogę.

[blackout_sys]

No i pięknie! Lajkuję!

[KolPydnon]

Z "niewielkim" opóźnieniem umieszczam opowiadanie, wyjaśniające dlaczego Szkarłatna Krucjata nie ruszyła do boju. Wiem, że zalegam jeszcze z jednym, ale postaram się to jak najszybciej nadrobić.

"Ci, którzy wątpią, zastanawiają się, czy nie zdradziliśmy swoich ideałów wyruszając na Pielgrzymkę. My wiemy jednak, że to właśnie ten czyn sprawił, że odrzuciliśmy kłamstwo i przyjęliśmy Prawdę. Słudzy Trupiego Władcy nazywają nas z tego powodu zdrajcami, choć to bezzasadnie i barbarzyńskie zniszczenie Monarchii przez plugawy XIII Legion pchnęło Nas na ścieżkę Oświecenia. Zrozumieliśmy, że dobro i zło nie istnieją, ujrzeliśmy istnienie jedynej, niepodzielnej Potęgi i poznaliśmy cenę, jaką musimy zapłacić. I ją zapłaciliśmy.

Zgodziliśmy się poświęcić wszystko, odrzucić cały nasz dorobek, całe nasze dziedzictwo, by zachować to co najważniejsze. Każde nasze działanie dowodzi determinacji i oddania, przybliża nas do ostatecznego celu, jakim jest ocalenie Ludzkości i osiągniecie jedności z istotami Immaterium. Rozumiemy doskonale, że nie można ich zniszczyć, bez zniszczenia nas samych, ani podporządkować ich naszej woli. Nie jesteśmy zaślepieni wiarą w jeden tylko z aspektów Prawdy, potrafimy spojrzeć na nią holistycznie.

To właśnie czyni Nas wybranymi dziećmi Nienarodzonych. Wykonawcami ich nieśmiertelnej woli. Jak zatem można Nas potępiać i kto może Nas sądzić?"

Fragment Księgi Oświecenia autorstwa Kor Sythora

Cena zdrady

Voross Ehinger z politowaniem patrzył na oratorskie popisy Octaviusa. Jego bełkot stanowił obrazę dla tradycji charakteryzujących Niosących Słowo. Słyszał przecież kazania Kor Sythora, które unosiły milionowe tłumy, żarliwe modlitwy Pierwszego Akolity, skłaniające otaczających go kultystów i marines do szaleńczych samobójczych szarż pod gradem pocisków czy krótkie, zwięzłe przemówienia Morpal Kel’a podnoszące morale całych armii. Teraz widział czempiona, który bez powodzenia chciał przekonać kilku tubylców do dobrowolnego przyłączenia się do jego armii. Widok ten mógł budzić jedynie politowanie.

Nie przejmował się wcale brakiem efektów - jego oficerowie lepiej zajmowali się rekrutacją. Powolne łamanie woli człowieka, zmuszenie go do wyrzeczenia się wszystkiego, zasianie przemożnego, nieopanowywalnego strachu przed zawiedzeniem przełożonych - to była droga, która pozwalała na werbunek ogromnych mas. Jakość wyszkolenia i uzbrojenia była czynnikiem trzeciorzędnym. Horda tylko wiązała wroga dając czas elitarnym oddziałom i ciężkim pojazdom na uderzenie w najsłabsze punkty. To czy zginęli, nie miało większego znaczenia - zastąpić ich było łatwo.

To nie tyczyło jednak sprzętu i weteranów - szczególnie teraz byli bezcennymi zasobami, które niezwykle ciężko było uzupełnić. Pułkownik zatem niechętnie wysyłał trzon swojej armii do boju, starając się powoli tworzyć infrastrukturę, która pozwoliłaby na odbudowanie jej potęgi. Tym bardziej niepokoił go raport adiutanta, mówiący o wrogiej kolumnie Death Guard, która zmierzała w ich kierunku, a których głównym celem zdawał się Festermus. Pozwolenie, by ich tymczasowy sojusznik wzmocnił się ich kosztem nie wchodziło w rachubę. Voross Ehinger zdecydował się, że najlepszym rozwiązaniem będzie pozwolić na wykrwawienie się obu stron, samemu znajdując się jak najdalej. Musiał jedynie usunąć jedyną przeszkodę, jaka stała mu na drodze…

Utracona jedność

Octavius zauważył kątem oka Festermusa wsiadającego w pośpiechu do Rhino - jakiekolwiek wieści przyniósł mu zwiadowca musiały być niezwykle istotne. Bezceremonialnie odwrócił się od grupki jeńców (których nadzorcy zaczęli zaganiać jak bydło do zapełnionej już po granice możliwości zagrody) i skierował się do grupki stojących niedaleko Neofitów. Sierżant Seglah zauważył go i gestem przywołał go do siebie.

- Obawiam się, że nie mamy dobrych wieści. Zdaje się, że nasz “sojusznik” ma zamiar spotkać się z inną grupą swoich braci. Wprawdzie wygląda na to, że nie mają wobec siebie pokojowych zamiarów, ale nawet wcielenie pokonanych niedobitków znacznie zwiększy ich potencjał…

Czempion nie zastanawiał się ani chwili - walka była jedynym rozwiązaniem i drogą. Przelana krew i odrąbane czaszki wrogów - jedynie to mogło zadowolić jego Pana.

- Przygotować się do wymarszu - rzucił wsiadając do swojego rydwanu, wskazując woźnicy kierunek na zachód - Dziś będzie miało miejsce wielkie nabożeństwo ku czci Khorne’a!

Neofici nie zareagowali na jawne bluźnierstwo ich lidera - dawno przywykli do jego oddania dla Tronu Czaszek, a sami często także kierowali większość swych modłów w kierunku jednego z Bogów, wbrew naukom, jakie pobierali aspirując do godności Niosącego Słowo. Niewielu udawało się zrozumieć istotę Chaosu Niepodzielnego - większość zginęła nigdy nie osiągając zaszczytu nazwania go Bratem przez członków XVII Legionu. Teraz niezależnie jednak od ich przekonań, mieli szansę na zdobycie uznania swoich patronów. Niewielka kolumna Marines tworzących osobistą gwardię Octaviusa pośpiesznie uformowała się i skierowała do bramy, dającej możliwość jak najszybszego opuszczenia obozu. Śmiertelnicy i tak za nimi by nie nadążyli.

Gdy dotarli jednak do celu uświadomili sobie, jak bardzo się mylili. Drogę blokował Leman Russ, jego działa zwrócone w ich kierunku, a na wieżyczkach weterani Ehingera szykowali swoje ciężkie działa. Tylko chwilę zajęło mu przeanalizowanie sytuacji, ale było to o chwilę za dużo. Niewielki oddział został szczelnie otoczony przez kilka tysięcy kultystów, blokujących drogę z każdego z kierunku.

- Voross, co to ma znaczyć, psie? - ze zwykłym sobie taktem zapytał Octavius. Jednonogi pułkownik, z trudem wszedł na kadłub czołgu, teraz widoczny znad tłoczącej się czerni.

- Uniemożliwiam ci popełnienie najgorszego błędu w twoim życiu. - stwierdził dowódca - W interesie Pierwotnych Potęg jest to, żebyśmy wycofali się, unikając najbliższej bitwy. Nie możemy pozwolić, aby Festermus wzmocnił się kosztem naszych ludzi.

To ostatnie stwierdzenie wywołało falę poparcia w tłumie kultystów. Nie byli aż tak szaleni, by stracić swe życie w beznadziejnej walce nie zdobywając wcześniej łaski Bogów. Ehinger z zadowoleniem przyjął tą reakcję - lekcje demagogii, jakie odebrał od Koryfeusza nie poszły na marne.

- O czym ty mówisz starcze? Tylko krew się liczy! Ich - powiedział wskazując na tłoczącą się masę - lub wroga.

- Oczywiście możesz teraz ruszyć Octaviusie, po trupach swojej własnej armii, masakrując nielicznych lojalnych wobec ciebie żołnierzy. Możesz pogrążać się w szaleństwie, zaślepiony podążać ścieżką ku potępieniu. - tu pułkownik uczynił krótką przerwę, jakby spodziewał się, że czempion tak właśnie postąpi - Albo skorzystasz z wyciągniętej do ciebie pomocnej dłoni, która poprowadzi cię ku chwale i zaszczytom należnych Niosącym Słowo. Nasze życie jest teraz w twoich rękach. Wybieraj.

Nienaturalna cisza zapadła w obozowisku, każdy oczekiwał na reakcję czempiona. Większość - zarówno Marines jak i kultystów - szykowała się do bratobójczej walki, przekonanych o jej nieuchronności. Octavius odwrócił się do Seglaha, ale nie ujrzał w jego spojrzeniu akceptacji, której się spodziewał. Plugawy człowieczek był w stanie zasiać niepokój i zwątpienie nawet wśród jego najwierniejszych towarzyszy. Choć odwrócony plecami, wiedział doskonale, że kilka stanowisk dział laserowych oraz potężne działo Leman Russa było skierowane w jego kierunku. Szanse na przetrwanie huraganowego ognia, dorwania zdrajcy i przywrócenia porządku były nikłe.

- Podajcie mi voxa i połączcie mnie z Festermusem - rozkazał. Zdziwił się, gdy momentalnie obok niego znalazł się operator z przygotowanym sprzętem i ustaloną już częstotliwością transmisji. Cóż, wyglądało na to, że Voross Ehinger, przewidział, że tak się stanie.

- Festermus, nie ruszyliśmy jednak za tobą. Wasza plugawa walka nie przyniesie nam chwały. Rozkazałem, by zwinięto obóz. Spotkamy się po wszystkim. - czempion rzucił voxa, rozbijając urządzenie na drobne kawałki.

Po chwili obie strony spotkały się w jednym z ostatnich rozłożonych namiotów.

- Zadowolony? - spytał się stojącego obok niego pułkownika.

- Octaviusie, wiesz, że nie zrobiłem tego dla siebie, a dobra Zastępu. - śmiertelnik miał czelność po tym wszystkim stać obok niego, nie okazując strachu przed gniewem Kosmicznego Marine

- Nie obchodzi mnie to. Podaj mi jeden powód, dla którego nie miałbym teraz rozerwać cię na strzępy za tą zniewagę.

- Z chęcią ci go przedstawię - uśmiechnął się wiarus - jak na komendę do namiotu wszedł ogromny groteskowy mutant odziany w ciężką zbroję, który stanął przed dowódcą, chroniąc go przed ewentualnym gniewem Octaviusa.

- Czy poznajesz swojego futrzastego “przyjaciela” - spytał się Ehinger, a widząc brak zrozumienia czempiona nakazał bestii odwrócić się plecami. Na nich, otoczony kablami i rurami z dziwnymi cieczami znajdował się mały, znajomy kształt. Mimo głębokich blizn, poparzeń, wżerów i okaleczeń (a może właśnie dlatego) łatwo było jednak odgadnąć kto to jest. - Przywitaj się z nowym, lepszym Skopakiem. Jestem pewien, że skutecznie ochroni mnie przed każdym zagrożeniem, jakie na mnie czeka. Żegnam cię Panie.

Weteran odwrócił się i wyszedł na zewnątrz, monstrum pokracznie podążało za nim. Wiedział, że furiat nie doceni gestu jaki zrobił, pozwalając mu wydać rozkaz do odwrotu, by zachować wśród podwładnych jego autorytet. Mógł tylko liczyć na to, że jego nowy ochroniarz da radę obronić go do czasu, gdy będzie mógł nawiązać kontakt z Zastępem i sprowadzić choć jednego Brata, który zapanuje nad tym chaosem. Do tego czasu mógł tylko wznosić modły do Pierwotnych Potęg i błogosławionego Aureliana, by przywrócili rozum jego dowódcy.

Octavius wcale nie był w lepszym nastroju. Jego jednak rozpierała furia i ledwo powstrzymywana chęć rozszarpania zdrajcy na maleńkie, krwawe strzępy. Wiedział, że pułkownik ma rację i powstrzymał go przed popełnieniem wyjątkowo kosztownego błędu. To nie tłumaczyło jednak bezczelnego śmiertelnika, który śmiał stanąć mu na drodze. Teraz jeszcze był potrzebny, koordynując ruchy armii, podczas gdy czempion prowadził ich boju w pierwszej linii, zapewniając sprawną logistykę i efektywną rekrutację. “Gdy tylko jednak, gdy opuścimy tą przeklętą planetę, spotka go kara za tą zniewagę.” - postanowił, uśmiechając się na samą myśl o tym dniu.

[omadan]

PS. Zajebista bitwa Omadanie, miałeś być przytłoczony przewagą liczebna wroga, jednak nie spodziewałem się, że przewaga będzie "aż tak" przeważająca
Na szczęście reszta scenariusza zadziałała prawidłowo, uśmialiśmy się jak za starych dobrych czasów. Bawiłem się przednio, warto poświęcić trochę swojego czasu dla takich ludzi jak Ty.
Do zobaczyska w następnym odcinku, oby Kol dał radę tym razem do nas dołączyć.

Bardzo dziękuję za super bitwę i fantastyczne jej prowadzenie. Dobre tempo gry i nieoczekiwane zwroty akcji to jest to co robisz Razielu wyśmienicie. Tym razem stoicki spokój Death Guardów uratował im życie, przynajmniej większości z nich. A na dodatek była kupa śmiechu, która dodała smaczku całej sprawie. Do następnego!

[Raziel]

ODCINEK PIĄTY "Zmiana planów"

.....Leon wrócił do domu przed południem, na mieście musiał załatwić parę spraw, między innymi żeby nie zwracać na siebie uwagi, zrobił zakupy na wyprawę w kilku miejscach. Teraz liczył się tylko czas i ostrożność, musiał niepostrzeżenie przygotować okręt do startu, zaopatrzyć go na długą podróż, oraz zapewnić swoim ludziom środki i materiały do założenia bazy w nowym świecie. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Leon miał stać się pionierem ze swoim małym imperium, by po jakimś czasie dyktować warunki innym handlarzom, którzy w końcu odnajdą LA-XII.
.....Swoje pierwsze kroki skierował pod prysznic, wizyta u Burtona, gonitwa po mieście i panujący na zewnątrz upał dały mu się we znaki.
Gdy po orzeźwiającej kąpieli wszedł do salonu owinięty w pasie ręcznikiem, z radością zauważył, że Max była już w domu. Jej plecak leżał ciśnięty jak zwykle w kąt przy bujanym fotelu, a buty leżały rozrzucone na podłodze w okolicy komody.
- Skarbie! Muszę ci coś powiedzieć! - krzyknął w kierunku kuchni, skąd dochodziły odgłosy krzątania.
- Taaak tak, wiem, znowu kupiłeś coś głupiego i nie wiesz komu to teraz sprzedać, żeby chociaż się zwróciło... - uszczypliwa uwaga dziewczyny tym razem nie zrobiła na nim wrażenia, Leon uśmiechnął się przekornie i kontynuował.
- Nie trafiłaś! Powiem ci coś jednak... masz zaszczyt mieszkać u najbogatszego gościa w okolicy!
.....Max wyszła z kuchni, niosąc w ręku miskę wypełnioną sałatą, serem i syntetycznymi paskami mięsa. Wyglądała cudownie w podkoszulce, której jedno z ramiączek niesfornie opadło aż do łokcia, odsłaniając jej krągłe wdzięki.
- Przesadzasz, z tym mieszkaniem... - ucięła bez entuzjazmu, siadając na kozetce przed ekranem projektora. -...jak dalej będziesz takim bucem, pójdę stąd w cholerę.
Leon zasłonił Max swoimi biodrami widok na ekran, wsparł ręce na bokach i robiąc tajemniczą minę oznajmił.
- Burton odebrał sygnał, Max, najpóźniej za dwa dni wyruszam w podróż po bogactwa, o których nam obojgu się nie śniło!
.....Dziewczyna właśnie miała sięgnąć po nawigator telewizyjny, lecz zatrzymała dłoń w połowie drogi po urządzenie, patrząc z niedowierzaniem w roziskrzone oczy swojego chłopaka.
- Chcesz przez to powiedzieć, że ta twoja bajka o ukrytej planecie jest prawdą? - zapytała robiąc dziwną, nieznaną dotąd Leonowi minę.
Mężczyzna pokiwał głową, cały czas się uśmiechając. Max odłożyła miskę na bok i wstając powiedziała.
- W takim razie chyba mamy święto? Pozwól, że przygotuję coś ekstra na tą okazję. Przy okazji... dobrze, że się wykąpałeś. - mówiąc to, Max oblizała wargi w taki sposób, że ręcznik z trudem utrzymał interes Leona. Dziewczyna podniosła z podłogi swój plecak i wyszła do kuchni, w tym czasie Leon siadł na kozetce i zaczął wybierać palcami kostki białego sera z miski.
.....Max wróciła po kilku minutach, niosła w ręku dwie szklanki wypełnione perłowym płynem, była całkiem naga.
- Za nasze bezdenne bogactwa. - powiedziała, wręczając Leonowi szklankę.
- Co to?
- Twoja nalewka, z moim narkotykiem, po którym już za chwilę będzie nam się wydawało, że osiągnęliśmy najwyższy szczyt w galaktyce.
Leon wyszczerzył zęby wsuwając dziewczynie dłoń między ściśnięte uda. Upił łyk przyjemnie palącego w gardło napoju, patrząc jak dziewczyna wychyla zawartość swojej szklanki jednym haustem. Poszedł w jej ślady, odstawił szklankę na podłogę i przysunął Max do siebie, wtulając twarz w jej gładki brzuch.
.....Dawno już nie kochali się z takim zapałem, Leon nie pamiętał też, żeby wcześniej Max okazywała mu tyle uwagi, przejmując co chwila inicjatywę. Robili takie fikołki, o których nawet mu się nie śniło, a każdy kolejny bardziej męczący od poprzedniego, lecz satysfakcjonujący.
W końcu film mu się urwał, stracił kontrolę nad swoim ciałem i umysłem, wypełnionym uczuciem i zapachem seksu.
.....Irytujący dźwięk komunikatora wybudził Leona ze snu. Okropne mdłości i ból głowy omal nie pozbawiły mężczyzny przytomności. Z trudem zwlekł się z łóżka, nie mogąc się zdecydować, czy odebrać wiadomość, czy biec do łazienki puścić pawia.
Przełknął z trudem ślinę i podszedł do wyjącego urządzenia, które potęgowało rozsadzający jego głowę ból. Wcisnął przycisk połączenia, ledwo w niego trafiając telepiącymi się palcami. Co dziwne, nie było wizji, a numer był zastrzeżony.
- Słuchaj, kimkolwiek jesteś, jeśli to nie jest ważne, to zadzwoń za...
- Leo... - stłumiony głos dochodzący z głośnika wydał się znajomy.- Leo... jestem w areszcie.
- Burton? To ty? Co do kurwy nędzy robisz w areszcie? - warknął Leon, od razu tego żałując, gdy igła bólu przebiła jego głowę po raz kolejny.
- Leo... jestem... w areszcie...
.....Połączenie zostało przerwane, numer był zastrzeżony, więc nie można było oddzwonić. Leon znieruchomiał, nie mógł dojść do siebie, nie wiedział co dalej robić i wtedy spojrzał na zegarek mrugający w holoterminalu. Minęło jedenaście godzin, odkąd wrócił do domu i pieprzył się z Max niczym zdziczały królik.
Leon z trudem doprowadził się do względnego porządku, ubrał się i najszybciej jak się dało, ruszył do portu. Max nie było w domu, jej komunikator był wyłączony, Leon nie zaprzątał sobie tym głowy, dziewczyna jak kot, łaziła swoimi własnymi ścieżkami i pewnie była właśnie na jednej z nich. Jazda grawem w takim stanie nie wchodziła w grę, taksówkarz za ekstra kredyty złamał wszelkie możliwe przepisy na autostradzie. W końcu Leon wszedł do holu portu kosmicznego i skierował swe kroki prosto na posterunek straży.
.....Burton, tak jak się Leon domyślał, przebywał w małym areszcie, w którym milicja miała swoją placówkę, wydzieloną na terenie korporacyjnej straży portowej. Informatyk był w opłakanym stanie, jego poplamiona podkoszulka została podarta niemal na strzępy, był pobity, jego nos krwawił, usta przypominały rozgnieciony pomidor, a oczy dojrzałe śliwki.
Leon po pospiesznym załatwieniu formalności, został wpuszczony do przedsionka posterunku, w którym odbywały się widzenia z więźniami. Dwaj oficerowie stali obok rozmawiających, więc o dyskrecji nie było mowy.
- Burton, kurwa, co się stało!
- Przyszli... parę godzin temu. - spasionemu mężczyźnie mówienie sprawiało ból, jego szczęka i usta były prawdopodobnie w gorszym stanie, niż na to wyglądało.
- Wszystko wiedzieli, wiedzieli gdzie szukać, zabrali nagranie... lokalizator, wszystko... Leo, wszyscy już wiedzą... kutwa...
.....Leon zastanawiał się co powiedzieć, ale najpierw musiał coś zrobić z kolanami, które nagle się pod nim ugięły. Nic nie rozumiał, szumiało mu w głowie, obawiał się, że zaraz puści obfitego pawia i w razie czego skierował twarz na jednego z milicjantów.
- Burton, ja nie rozumiem, jakim cudem? Miałeś nikomu nic nie mówić skurwielu!
- To nie ja!... Leo... To nie byłem ja, oni przyszli z córką Lorkara, ta dziwka wszystko wiedziała, wszystko... Leo, ja nigdy bym... nigdy.
.....Mężczyzna ucichł, z jego ust zaczęła sączyć się na nowo krew. Leon analizował nowe dane, z wielkim trudem, bo mózg wypełniony był cyckami, pośladkami i innymi nieistotnymi w tej chwili szczegółami ciała Max.
- Lorkar ma córkę? - zapytał w końcu, widząc, że strażnicy zaczynają się niecierpliwić, a czas wizyty dobiega końca.
- Tak, możesz jej nie znać... mieszka na księżycu. Maksymiliana jej na imię... po matce, poprzedniej żonie Lorkara...
Leonowi aż pociemniało przed oczyma, poczuł, jakby ktoś jebnął go pięciokilowym czujnikiem w głowę, płuca i nerki jednocześnie. Zwymiotował.
.....Obudził się na korytarzu, bolały go żebra, ktoś musiał się na nim nieźle wyładować. Przechodząca obok strażniczka nie chciała z nim rozmawiać, wszyscy go ignorowali, jakby nagle zapomnieli, że był jednym z popularniejszych handlarzy w mieście. Dopiero znajomy strażnik okazał się przychylniejszy, pomógł Leonowi ustalić kilka faktów i załatwić formalności.
Wpłacenie kaucji za Burtona nie było problemem, zatrzymano go w areszcie pod zarzutem posiadania kradzionego sprzętu teleinformatycznego, ale teraz było jasne, że to była tylko przykrywka. Z aresztu, obaj mężczyźni udali się prosto do ambulatorium, dyżur miała dawna dziewczyna Leona, więc w miarę szybko zostali zbadani i postawieni na nogi, mniej, bądź bardziej.
.....Burton w skrócie, miał połamaną twarz, mogło obyć się bez interwencji chirurga, ale operacja była wskazana. Leon natomiast, miał poważne zatrucie organizmu, którego efektem było natychmiastowe, długotrwałe wycieńczenie w przypadku którego, nie mogło obyć się bez detoksykacji. Stłuczone żebra były w tej sytuacji najmniejszym problemem.
Obaj zostali w ambulatorium i poddani opiece, oczywiście wszystko dzięki ubezpieczeniu na życie Leona, które na szczęście obejmowało także jego członków rodziny. Burton tymczasowo więc, został bratem handlarza.
.....Po południu kolejnego dnia, mężczyźni byli w stanie wyjść o własnych siłach z lecznicy, udali się do jaskini Burtona, jednak nie mogli wejść do środka, gdyż jego mieszkanie zostało zamknięte i zaplombowane jako miejsce przestępstwa i dowód w sprawie. Pojechali więc do Leona.
- Skontaktowałeś się z moimi ludźmi? - rzucił Leon przez ramie, wchodząc do domu z torbami pełnymi zakupów. Burton, który tymczasowo rozgościł się na sofie w salonie kiwnął przecząco głową. Zajął całą ławę, na której ustawił kilka urządzeń elektronicznych. Sprzęt zgarnęli po drodze, z jednej z kryjówek informatyka.
- Przykro mi Leo, wygląda na to, że część z nich zrezygnowała, a cześć po prostu nie odpowiada.
- Możliwe, żeby do nich dotarli? - zapytał handlarz, kładąc torby na komodzie. Ściągnął buty i usiadł na skraju bujanego fotela, naprzeciw sofy.
- Tak, nawet bardzo, biorąc pod uwagę, że mają dostęp do moich historii rozmów.
- Miałeś zadbać, żeby to były kodowane rozmowy. - obruszył się nieco Leon.
- Tak też zrobiłem kolego, ale wszystko co zakodowane, prędzej czy później da się rozkodować. Myślę, że pana Lorkara stać na dobrych crackerów.
.....Na wspomnienie o Lorkarze, Leonowi od razu stanęła przed oczyma jego dziewczyna, Max, która jak do tej pory nie odezwała się ani słowem, potwierdzając tym samym teorię Burtona. Informatyk twierdził, że Lorkar podesłał Maksymilianę Leonowi, zaraz po tym, jak na mieście zrobiło się głośno na wieść, że Leon miał kontakt z Rogue Traderem, który ponoć odnalazł nowy, zamieszkany system.
Lorkar obawiał się wynajęcia do tego celu kogoś z zewnątrz, dlatego poprosił, bądź zmusił do tego własną córkę. Ta czekała tylko na moment, w którym Leon nieświadomy podstępu, zwierzy się jej i miała popędzić do tatusia z donosem czym prędzej.
- Masz już jakieś info o tym, co się dzieje w porcie? - zapytał Leon domyślając się po minie Burtona, że nowiny ma niezbyt pocieszające.
- Leo, pierwsza ekspedycja już wyruszyła... - handlarz spuścił wzrok, wiedział co to znaczy. Ten kto pierwszy wyląduje na LA-XII będzie rządził rynkiem.
- Kto? - zapytał krótko, nie podnosząc wzroku z podłogi.
- Ekipa KorvosBell... - Leon podniósł głowę, patrząc z niedowierzaniem na spoconą twarz kolegi.
- Jak to? Nie Lorkar?
- Nie Leo, też się dziwiłem przez chwilę, ale jak się okazało, że zaraz potem ruszyły kolejne trzy korporacje militarne, za nimi kilkanaście handlowych, a następne się szykują, zrozumiałem. Lorkar nie miał zamiaru i nie poleciał na LA, on przehandlował informacje na temat tej lokacji.
- Skurwiel! - syknął Leon podrywając się z fotela i zaczął nerwowo krążyć wokół ławy i kozetki.
- Przecież to nie ma sensu, sprzedał informację w pierwszej kolejności pierdolonym buciorom! Czy on nie zdaje sobie sprawy z tego co oni zrobią? Przecież to będzie następny PoklasHontas. Ja pierdolę!
.....Burton wzruszył tylko bezsilnie ramionami, rozumiał doskonale o czym myśli jego przyjaciel, nie mógł jednak nic zrobić i nie odzywał się, po części czując się odpowiedzialny za to co się stało.
Leon tymczasem nakręcał się coraz bardziej, aż w końcu stłuczone żebra dały o sobie znać, a ich ból usadził go z powrotem na fotelu.
- Dobra, dawaj, kto był następny? - zapytał w końcu handlarz masując dokuczający bok.
- Jako druga, wyruszyła ekipa Gallileo, standardowy hufiec bojowy w ich wykonaniu, paru chłystków i armia serwitorów.
Trzeci okręt należał do WorCradle i chyba tylko oni z pierwszej piątki, oprócz czołgów i wielkich dział zabrali ze sobą jakichkolwiek przedstawicieli handlowych.
.....Leon kręcił głową z niedowierzaniem, jako handlarz, był profesjonalistą w wynajdowaniu rynków zbytu, popytu i idealnych okazji. Wiedział, że w zasadzie nietknięta palcem Imperium planeta, na której mogą znajdować się nieopisane i niezliczone bogactwa, stanowi raj dla ludzi jego pokroju. Jednak, żeby mogli oni rozwinąć skrzydła swojego profesjonalizmu, potrzebowali czasu, spokoju, a przede wszystkim doskonałych relacji z tamtejszymi tubylcami.
Ten aspekt kontaktu z nowym światem przekreślały czołgi, które leciały właśnie w jego kierunku na pokładach bojowych korwet.
- Co robimy? - z zamyślenia wyrwał Leona zatroskany głos kolegi.
- Burton, spierdoliliśmy sprawę, w zasadzie to ja nawaliłem najbardziej. Nie wiem co dalej, mam zamówione wszystko co trzeba, załogę jakoś się zbierze, ale czy opłaca się tam teraz lecieć, w sam środek piekła, jakie rozpęta tam zaraz po przylocie Tymothy Nevton razem ze swoim pierdolonym KorvosBell?
Burton wzruszył ramionami, decyzja nie należała do niego, on i tak nigdzie by nie poleciał. Nie potrafił też doradzić zdruzgotanemu przyjacielowi, jeszcze dwa dni temu sytuacja była prosta, teraz, wszystko się spierdoliło. Informatyk odebrał kolejną wiadomość, która do niego właśnie dotarła.
- Leo...
- Tak?
- Ktoś doniósł Inkwizycji...
********************************************
.....Mekanik Zbzzt kucnął obok zielonskórego strzelca, wskazując sękatym paluchem cel poruszający się pomiędzy krzakami. Strzelec kiwnął głową na znak, że rozumie, i najciszej jak potrafił, odciągnął zamek swojego karabinu.
Mekanik był z siebie dumny, był też dumny z tego, że najprawdopodobniej jego nowy boss będzie z niego dumny. Pułapka była gotowa, wszyscy byli na pozycjach, akolici i kultyści nie zdawali sobie sprawy z obecności orków. Co prawda, kilka patroli przechodziło od czasu do czasu blisko stanowisk szturmowych, jednak jak do tej pory, popaprańcy nie zauważyli nic niepokojącego.
.....Zbzzt obserwował, jak robotnicy wznoszą nową placówkę wojowników Chaosu, wyglądali oni całkiem normalnie, nosili złom, deski, robili zaprawę w wykopanych uprzednio dołach, jedli, srali, dostawali po mordzie od kręcących się dookoła agitatorów i strażników. Nic w ich zachowaniu i wyglądzie nie wskazywało na to, że byli jednymi z najstraszniejszych wojowników w galaktyce. Za chwilę mieli się przekonać, kto tak naprawdę jest postrachem okolicy. Zbzzt dał znak ręką najbliższemu nobowi, który przygotował do podniesienia sztandar Krwawych Toporów.
******************************
.....Ciche bzyczenie konsolety wypełniało pomieszczenie nawigacyjne, dwa serwitory obsługujące urządzenia, siedziały bez ruchu w swoich profilowanych fotelach. Wielki ekran umieszczony na przeciwległej do drzwi ścianie, kontrastował swoją czernią z plastalowymi płytami reszty ścian, rozświetlonych okalającymi sufit okrągłymi lampami.
Wielki chirurg stał przed monitorem, wpatrując się w jego taflę, wszystkie trzy ręce założone miał na plechach, a jego długi ogon, podrygiwał nerwowo i miotał się po podłodze.
.....Dwaj marines stojący przy stanowisku łącznościowym, z pozbawionymi emocji twarzami obserwowali swojego wybawiciela, pana i kata w jednej osobie. Nie było w ich sercach ani odrobiny strachu, tylko niepewność.
Jeden z holoprojektorów zabrzęczał piskliwie, nadchodziła wiadomość. Serwitor odebrał informację i zgodnie z wcześniejszymi instrukcjami, włączył przekaz na głos.
Trzeszczenie w głośnikach wypełniło salę nowym dźwiękiem, a potem odezwał się metaliczny głos czempiona zwiadowców.
- Bracie Mastado, to jest kompletny chaos! Wszyscy walą we wszystkich! - nieco starszy z dwóch marines obecnych w sali, zmrużył oczy i poirytowanym głosem zapytał.
- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? - w eterze nastąpiła krótka cisza, lecz już po chwili zwiadowca kontynuował.
- Wybacz! Tubylcy najwyraźniej podzielili się na kilka frakcji o odmiennym zdaniu co do ich sytuacji, w kilku miejscach doszło nawet do starć między nimi! U zielonoskórych to samo! Poprzedni boss został stracony, w jego miejsce nastał jakiś twardziel, strateg i niezły taktyk jak na możliwości tych dzikusów! Na razie tłuką się między sobą tak samo zajadle, jak ze wszystkimi innymi dookoła! U nurglowców podobnie, stoczyli między sobą walną bitwę na zachodzie kontynentu, nie brali w niej udziału khorniarze! Nie wiem jaki był finał!
.....Połączenie urwało się na chwilę, wielki chirurg spojrzał wymownie przez ramię na serwitora, jednak bezduszny cyborg nie poczuł powagi sytuacji i nie spiesząc się, klikał w guziki na konsolecie, usiłując odzyskać łączność.
- Zniewalające... - szepnął chirurg. - Każdy z was na jego miejscu zesrałby się ze strachu, a on sobie siedzi i miesza w tej przeklętej klawiaturze...
Młodszy z marines podszedł szybko do stanowiska łączności, jednak zanim zdołał cokolwiek zrobić, serwitor poradził sobie z problemem i łączność powróciła w postaci szumów trzasków i nawoływania zwiadowcy.
- ...cie mnie! Szlag! Mam tu burzę piaskową!
- Melduj! - zawołał starszy marine.
- Chaotycy zdają się nie mieć pomysłu co dalej robić! Wewnętrzny konflikt raczej im nie pomoże! O manipulowaniu zielonoskórymi możemy zapomnieć, rozjuszyli się tak, że już na sam widok naszych agentów chwytają za topory i strzelają z rakietnic! Tubylcy nawet nie myślą o wyroczniach i przepowiedniach, najważniejszy dla nich jest teraz podział ziemi i ściągnięcie podatków do swoich kapitali!
- Co z zawalonym tunelem, jakiś progres? - dopytywał starszy z marines.
- Nie bracie, bez ciężkiego sprzętu nie damy rady! Kilkukrotnie pojawili się tu tubylcy! Wyglądało, jakby sprawdzali stan zawału. Najwyraźniej obecna sytuacja ich zadowala!
- Chaotycy robią coś, żeby wykonać wykop? Budują jakieś maszyny?
- Nie, na razie przesunęli się na północny zachód, tam stoczyli bitwę między sobą. Jutro wyruszam w tamtym kierunku, na razie warunki pogodowe mi to uniemożliwiają!
- Rozumiem. Kontynuuj, nawiąż łączność jak ustalisz szczegóły... i pamiętaj, nie interweniuj.
- Wykonuję!
.....Połączenie zostało przerwane, nastała cisza. Wielki chirurg nie odwracając się od ekranu monitora zwrócił się do marines. Jego głos był spokojny, ale można było wyczuć swego rodzaju napięcie, pomiędzy wypowiadanymi zdaniami.
- Wycofajcie resztę zwiadów z planety, niech zostanie tylko ten jeden. Ma mieć sojusz na oku, ale nie wychylać się. Inżynierowie niech podwoją wysiłki, wiem, że ich na to stać i żeby dodać im otuchy, od jutra osobiście będę nadzorował ich prace, oraz wspierał ich swoją wiedzą i umiejętnościami. Życzę sobie też, by postęp w pracach przy portalu również przyspieszono. Niech wasi bracia wzmogą wysiłki, ale nie kosztem profesjonalizmu, to ma być arcydzieło, a nie tania, cadiańska podróbka.
.....Wielki chirurg zamilkł, marines spojrzeli po sobie, starszy kiwną głową potwierdzająco, na co młodszy odezwał się w stronę księcia.
- Mistrzu, z LA-XII nadano zakodowany sygnał o specyfikacji i częstotliwości używanej przez Rogue Traders'ów. Wydaje się, że przekaz nie ma żadnego sensu, żadnej treści, ale jest symetryczny. To może być krótka fraza, jakiś kod.
- Wiem... - odpowiedział krótko wielki chirurg. - Sygnał nadano z kapitala państwa Goth, dotrze do najbliższego systemu Imperium za około dwa tygodnie, może szybciej. Po drodze minie kilka średnio lojalnych placówek. Można się spodziewać, że odzew będzie za miesiąc, może dwa.
- Co to dla nas oznacza? - zapytał młodszy z marines.
- Wybawienie, albo kłopoty, trudno stwierdzić jednoznacznie... - oznajmił chirurg odwracając się do swoich czempionów. - ...jednak bardziej intryguje mnie inna kwestia, dlaczego informujecie mnie o tym dopiero teraz?
.....Nastała grobowa cisza, nawet serwitory, może zupełnym przypadkiem, przestały klikać w klawisze. Żaden z marines się nie odezwał, patrzyli wyzywająco w oczy demonicznego księcia, bez cienia strachu na usianych bliznami twarzach.
- W takim razie, ty Mastado, w ramach pokuty zajmiesz się deratyzacją okrętu, osobiście i natychmiast. Może to uleczy twoją szwankującą pamięć. Bo rozumiem, że po prostu zapomniałeś przekazać mi tej istotnej informacji?
- Tak jest mistrzu. - prawie warknął straszy marine, zaciskając pięści tak mocno, że płytki plastali jego rękawic aż zatrzeszczały.
.....Obaj marines wyszli z sali energicznym krokiem, chcieli jak najszybciej znaleźć się z dala od swojego nemezis, jednocześnie cierpiąc katusze spowodowane faktem, że bez niego od dawna by nie istnieli.
Wielki chirurg został sam w pomieszczeniu, jeśli nie liczyć dwójki serwitorów. Odwrócił się na powrót do czarnego ekranu, założył ręce na plecach i po namyśle wydał rozkaz.
- Puść mi Królika Baksa.

[omadan]

Nox puścił soczystego bąka po czym schował się pod jednym z siedzeń transportera RH1N0. Mały nurgling nie rozumiał na czym polega skomplikowana polityka i prowadzenie wojen ale wiedział kiedy sprawy przybierają zły obrót. A teraz właśnie przybierały najgorszy. Rhino cały czas był pod ostrzałem broni różnego kalibru. Drobne stukanie oznaczało trafienia z bolterów, mocniejsze prawdopodobnie powodowały ciężkie boltery lub inna, mocna broń. Festermus wiedział, że jedyną szansą na przeżycie jest wciągnięcie wroga w głąb ruin. Zniszczone budynki nie oferowały wielkiego schronienia ale przynajmniej mogły zapewnić moment zaskoczenia. „Szybciej Lortz.” Festermus wywołał kierowcę w voxie. „Kieruj się na to wzgórze przed nami. Tam będziemy się bronić. Do końca naszego lub ich.” Skwitował dowódca a Lortz odpowiedział mu twierdząco swoim ledwo słyszalnym głosem.


Ułamek sekundy dzielił Slurta od rychłej śmierci. Gdyby nie błyskawiczna reakcja Styraxa, hełm Slurta byłby teraz rozpłatany ciężkim toporem plugastwa. Styrax zdołał odbić ostrze w momencie, gdy już opadało, prawie sięgając swojej ofiary. Drugą ręką legionista wystrzelił ze swojego boltera wpakowując pół magazynka w przeciwnika. Pomimo bliskiej odległości i rozmiarowi obrażeń, rywal dalej stał na swych nogach. Zbijanie space marinsów jest trudne, ale zabijanie legionistów Death Guard to zupełnie inny wymiar trudności. Topór ponownie uderzył i tym razem trafił Styraxa, prosto w prawe ramię. Ciemna krew trysnęła z rany zalewając obficie brudną zbroję. Jednak taka rana nie była w stanie zatrzymać podopiecznego Festermusa. Styrax chwycił sprawną ręką za rant zbroi adwersarza i przyciągając go do siebie uderzył swoim hełmem w hełm wroga. Za trzecim uderzeniem przeciwnik zaczął osuwać się na ziemię. Styrax wówczas podniósł swój upuszczony uprzednio sztylet plugastwa i precyzyjnym ruchem wbij go w wizjer topornika. Takiej rany nawet najlepszy weteran legionu nie był w stanie przeżyć…


Ruiny z hukiem rozpadają się pod wpływem ogromnej masa pojazdu przebijającego się wciąż do przodu. Walka trwa już na dobre i dookoła słychać odgłosy wystrzałów i szczęk broni białej. Nie słychać natomiast żadnych okrzyków bitewnych i litanii nienawiści, gdyż Death Guard walczą w milczeniu. Są twardzi, metodyczni i dokładni, ale nie po drodze im z jawną ekspresją emocji. Taktyka Festermusa okazała się bardzo skuteczna. Zaskakiwanie przeciwnika i natychmiastowe przegrupowanie się na inne pozycje wprowadza zamęt w szeregach przeciwnika. Przynajmniej w szeregach kultystów, którzy nigdy nie doświadczyli przeszkolenia Astartes. Strzały precyzyjnie dziesiątkują ludzką część oddział, zmieniając chore ciała w pulpę krwi, mięśni i kości. Z Astartes jest inaczej. Nie wszyscy są zdrajcami z krwi i kości ale bardziej zagubionymi legionistami omamieni słowami fałszywego proroka. Tacy muszą zostać oszczędzeni. Zasobów jest zbyt mało by je marnować w bratobójczej walce.


Granat wybucha z hukiem rozrywając ciała skupione wokół niego. Wszyscy kultyści giną natychmiast ale Astartes w zielonych zbrojach idą dalej. Dagran jest na uprzywilejowanej pozycji na pierwszym piętrze i obserwuje pochód w spokoju. To nie są wyznawcy oddani Vex’owi. Dagran zna wielu z nich z imienia i stopnia gdy jeszcze walczyli ramię w ramię podczas oblężenia Terry. Ma ich dokładnie na muszce i wystarczy, że pociągnie za spust a ich hełmy zaczną pękać jak przejrzałe owoce. Nie może jednak tego zrobić zanim nie będzie pewien, że nie ma innego wyjścia. Zatem patrzy i dalej czeka na sygnał od Festermusa. Byłe nadszedł on szybko.


Land raider nagle zatrzymuje się przy zrujnowanej kaplicy jakiegoś lokalnego boga. Potężny właz otwiera się i z wewnątrz wychodzi przywódca tej rebelii. Vex nie ma ani doświadczenia ani umiejętności by prowadzić ale wygląda na to, że ma dość charyzmy żeby zaszczepić fałszywe proroctwa swoim wyznawcom. Festermus nie ma mu za złe, że spróbował dokonać przewrotu. Taka jest kolej rzeczy i naturalnym jest, że silniejszy osobnik będzie chciał udowodnić swoje prawo do dowodzenia. Tylko, że Vex nie jest silny. Nie nadaje się na przywódcę a jego mała rebelia tylko osłabia legion. Vex staje i swoim kolosalnym toporem wskazuje na Festermusa. Po chwili za nim pojawiają się Kaadranie, pięcioosobowy oddział terminatorów. Nie angażują się w walkę, zamiast tego zaczynają ustawiać się w krąg. Nadszedł czas pojedynku.


Energetyczny szpon po raz kolejny zagłębia się w ciele Vex’a. Festermus ponownie kiwa głową i terminator wbija drugą parę pazurów w obłe ciało niedoszłego lidera. Po chwili jednym, mocnym szarpnięciem rozrywa wpół ciało obryzgując obecnych legionistów cuchnącą krwią i flakami. Festermus jest już myślami gdzie indziej analizując dane spływające do niego jak muchy do gnoju. Większość ludzkich sługusów nie żyje. Kilkunastu dobrych Astartes również straciło życie w tym bezsensownym konflikcie. Garść sprzętu jest uszkodzona a parę sztuk już nigdy nie wystrzeli. Festermus ponownie rozgląda się po pobojowisku. Skyrax i Dagran przeładowują broń w ciszy. Ogólnie znowu jest bardzo cicho. Cicho i spokojnie. Ale czas ruszać dalej. Dalej ku chwale boga.

[Raziel]

ODCINEK PIĄTY "Perfekcyjna zasadzka"

.....Zwyciężanie bitew, czy całych wojen ma swoje zaplecze. Czytając raporty z epickich starć, czy słuchając porywających opowieści starszych veteranów, nie dowiemy się o tej szarej, nudnej rzeczywistości, która zawsze towarzyszy zwycięskim armiom. Karabiny muszą czymś strzelać, kule nie biorą się znikąd, wojownicy muszą jeść żeby mieć siłę wojować, sama miłość w boga, czy wiara w ideały nie wypełnią żołądka.
Czasem więc, trzeba odłożyć heroiczne, spektakularne starcie na bok, zamiast tego chwycić za wiadro i nakarmić bydło, które później będzie można zjeść, żeby mieć siłę na te epickie potyczki.
.....Octavius stał na rydwanie zaprzęgniętym w potężnie umięśnioną bestię, jakiś gatunek tutejszego zwierzęcia pociągowego, czempion był niepocieszony.
Do wisi wprowadził swoją część armii o świcie i od razu rozkazał kultystom zebrać wszelkie bydło z obór, oraz ludzi, których jak zwykle spędzano do największego budynku w okolicy. Później co bardziej opornych można było złożyć w ofierze, a z reszty uczynić niewolników, lub nawet zwolenników.
Wojownicy uwijali się jak w ukropie, popędzani przez swoich agitatorów, pilnujących względnego porządku. Z kilku domów uczyniono magazyny, gdzie składano zapasy, oraz pieczołowicie zbierane surowce, które mogły w przyszłości posłużyć do budowy promu. Niestety, jak zwykle brakowało amunicji do cięższych broni. Octavius przewidywał, że jeśli armia sojuszników będzie trwonić amunicję w takim tempie, już za tydzień space marines zaczną strzelać z łuków, lub rzucać kamieniami we wrogów.
.....Na placu centralnym, oraz między budynkami panował harmider. Kultyści usiłowali zaganiać wystraszone bydło, a ludzi zbijać w grupy i prowadzić w kierunku świątyni. Niestety, narowisty temperament khorniarzy nie był zbyt pomocny i często dochodziło do małych bójek, niejednokrotnie nawet większych starć, lub mordu na zwierzętach.
Część armii Octaviusa, wykorzystując do tego niewolników, zajmowała się stawianiem umocnień. W tym celu rozładowywano przywiezione na osłach i wozach pakunki, wypełnione po brzegi ekwipunkiem zebranym z poprzednich obozów. Niestety, tutaj też dawała się we znaki niesubordynacja i ciężki charakter kultystów.
Wieś wyglądała jak otwarty ul, w którym aż wrzało, jednak prace nie posuwały się do przodu ani o krok, bydło zaczęło się rozłazić we wszystkie strony, a niewolnicy gdy tylko nadarzała się okazja, próbowali uciekać całymi grupkami.
.....Octavius omiótł otoczenie wzrokiem, skupiając się na istnym burdelu wewnątrz osady, nie zwrócił wcześniej uwagi na jej obrzeża. Teraz natomiast wydawało mu się, że linia gęstych krzewów okalających wioskę zbliżyła się do centrum. Marine potrząsnął głową, takie zwidy nie zdarzały mu się nigdy, jednak zignorował to, przypisując je złemu wpływowi tutejszego, kiepskiego powietrza. Na dodatek w oddali usłyszał warkot silnika, spojrzał w tamtym kierunku, zauważając na drodze między wzgórzami Rhino Festermusa. Nadciągała pomoc.
.....Festermus wyprzedził swoją pancerną kolumnę o dobre dwa kilometry, pozostałe pojazdy poruszały się wolno, aby nie tracić cennego paliwa, którego nie było jak uzupełnić. Demoniczne pojazdy, których nie dotyczyły takie ograniczenia, pilnowały kolumny jako eskorta.
Czempion przyjął meldunek od kierowcy, który poinformował, że obóz znajduje się tuż przed nimi, i mimowolnie usłyszał rozmowę radiooperatora z kierowcą, który dziwił się, że na widocznie uczęszczanej, kamiennej drodze przed nimi, wyrosły gęste zarośla i krzewy.
.....Octavius już miał skierować swój rydwan w stronę świątyni, gdzie zapędzono większość nowych niewolników, gdy nagle kątem oka zauważył ruch na drodze. Kilka kęp krzaków, dosłownie przesunęło się z miedzy, łączącej dwie połacie gęsto obsianej czymś ziemi, na środek kamiennej drogi. Czempion ryknął włączając komunikator, jednak było już za późno.
.....Festermus nie zdążył zareagować, jego umysł od razu rozpoznał zagrożenie, jednak zanim wydał rozkaz, Rhino zatrzymał się gwałtownie, rozrzucając po wnętrzu swoich pasażerów. W całej osadzie nikt inny nie zauważył dziwnego zachowania okolicznych krzaków, które już niemal weszły między skrajne budynki. Tym większe było więc zaskoczenie, gdy kępy listowia i gałązek opadły, odsłaniając kilka przyozdobionych nimi drużyn orkowych wojowników.
Zielonoskórzy z bojowym rykiem na oślinionych ustach, zaszarżowali niczego nie spodziewających się kultystów, zdezorientowanych marines, przerażonych niewolników i spłoszoną zwierzynę.
.....Zbzzt siedział wygodnie w fotelu drugiego pilota, jego kopter stał zaparkowany na najwyższym, odległym od wsi o niecały kilometr wzgórzu. Mek przekręcił pokrętło na swojej lornecie i skierował soczewkę w stronę Rhino, gdzie noby wspierane przez kilkunastu boyzów rozmontowywały właśnie plastalowe blach transportera.
- Siem udało w całości... - mruknął ork sam do siebie, jednak pierwszy pilot, który myślał, że to informacja dla niego, przytaknął rechocząc obleśnie. Mek na chwilę oderwał wzrok od fascynującej sceny rzezi, sięgnął dłonią przez osłonkę kokpitu i trzasnął pilota w skórzaną czapkę.
- Zamknij jadaczke jełopie, odpalaj maszyne, wracamy! - mówiąc to, Mek odwrócił się za siebie i gestem dłoni dał znak orkom u podnóży wzgórza. Na ten sygnał, pięć mniejszych kopterów uruchomiło silniki. Klekocząc i dymiąc niemiłosiernie, śmigłowce wzbiły się w powietrze i poleciały nad osadę, tymczasem maszyna Meka odleciała na zachód.
.....Festermus z niebywałym spokojem usiłował zachować równowagę, przyjmując pozycję do ataku, jego marines uczynili to samo. Ich transporterem rzucało na boki, ze ścian do wewnątrz coraz częściej przebijały się końcówki ogromnych, orkowych toporów, jednak najgorsze spustoszenie czyniły pazury energetyczne, które cięły kadłub jak masło.
.....Tymczasem w osadzie walki toczyły się w zasadzie w każdym jej zakątku. Obrońcy bardzo szybko przyjęli pozycję atakujących, jednak nie obyło się to niczyim kosztem. Najbardziej cierpieli niewolnicy oraz zwierzęta, którzy byli dziesiątkowani zarówno przez nieskładny ogień zielonoskórych, jak i nieprecyzyjny kontr ostrzał wojowników Octaviusa. Wyznawcy Khorna szybko wpadli w standardowy dla nich szał mordu i rozlewanej krwi, zapominając całkowicie o cennych surowcach, które były podpalane i niszczone, oraz o zasobach, które były rozrywane na kawałki i mordowane.
Gdyby nie chłodne podejście kilku wyznawców Chaosu Niepodzielnego, orkom zapewne udałoby się pozbawić wojska sojuszu wszystkich zapasów.
.....Nagle, z nieba na głowy Chaotyków zleciały orkowe koptery, salwy ich rakiet poszybowały w kierunku najbliższych pojazdów, po czym piloci używając śmigieł swoich maszyn dosłownie skosili jedno ze stad krów i koni. Piloci wydzierali się co sił w płucach, usiłując przekrzyczeć ryk silników. Festermusowi wydawało się jednak, że to nie były wrzaski tryumfu, czy bojowego zapału, chodziło raczej o jakieś rozkazy, czy polecenia. Miał rację, na horyzoncie pojawił się jego własny Defiler, niosący w szponach pozbawiony paliwa pojazd Basylisk. Nadciągała kolumna pancerna. Orkowie nie wiedzieli, że tylko co drugi pojazd ma jakąkolwiek amunicję i najwyraźniej dlatego postanowili uciec.
.....Jeszcze nim Festermus zdążył otrząsnąć się z szoku, po wydostaniu się ze zrujnowanego Rhino, część małych oddziałów zielonoskórych rzuciła się do ucieczki. Nie było to jednak paniczne bieganie po okolicy, lecz skoordynowany manewr.
- Co do...? - zagrzmiał młody kierowca, stając u boku czempiona, szykując się na przyjęcie szarży zgrai wyjących nobów.
- Blood Axes. - skwitował krótko Festermus opuszczając swój pistolet spokojnie obserwując, jak stojący metr przed nimi jeszcze przed chwilą orkowie, znikali właśnie między pagórkami.
.....Czempion powstrzymał swoje wojsko przed pogonią, to mogła być bardzo sprytna i skuteczna pułapka, w którą marine nie miał zamiaru pakować swoich wojowników. Niestety, całkiem inaczej sprawy miały się w samej osadzie, która niemal całkowicie opustoszała. Fanatyczni akolici i kultyści rzucili się w pogoń za zielonoskórymi, pozbawieni strażników niewolnicy, zaczęli rozbiegać się pędem we wszystkie strony, szukając schronienia w pobliskim lesie i wąwozie nad jeziorem. Co odważniejsi ludzie, z różnym skutkiem, usiłowali przegonić pozostające we wsi zwierzęta, żeby pozbawić swoich oprawców żywności, gdzie się dało, podkładali też ogień, niszcząc domostwa, razem z zebranymi wewnątrz zapasami Chaotyków.
.....Osada płonęła, gęste chmury dymu ciągnęły się po niebie na wschód, odgłosy walki ucichły. Stojący pod sporą, dziką jabłonką marine omiótł okolicę spojrzeniem, rejestrując obraz w pamięci swojego zwiadowczego hełmu. Następnie kucnął, aby nie narazić się na przypadkowe wypatrzenie go przez wrogów, wyciągnął z sakwy przy udzie wielofunkcyjny auspeks i zaczął pisać krótki raport.

Chciałoby się powiedzieć, że "typowa sielanka", ale nie, to jest straszliwy widok. Kultyści poganiają niewolników jak bydło, bydło poganiają gorzej jak zwierzęta. Nie ma litości ani współczucia, tylko przemoc, brutalna siła, wyzysk i dzikie żądze. Jednym słowem, fanatycy Octaviusa szykują się do założenia nowej bazy.


Większość kultystów to wyznawcy Khorna, są dosłownie stworzeni do fanatycznej walki, ale jako zarządcy, budowniczy, czy strażnicy sprawują się bardzo kiepsko. Zamieszanie spowodowane rozbijaniem nowego obozu jest tak wielkie, że mało ko zwraca uwagę na fakt, iż okoliczne krzaki i zarośla w niewytłumaczalny sposób zbliżają się do centrum wsi.


Od południa, drogą, nadciąga sojusznik Octaviusa. Czempion Death Guard, Festermus, razem z kilkoma marines jadą w transporterze Rhino, wyprzedzając o kilka minut resztę pancernej kolumny nurglowców. Nagle, Rhino staje dęba, gdy na środku drogi natrafia na gęste krzaki...


...które okazują się być kamuflażem, dla małych oddziałów zielonoskórych wojowników. Zaskoczenie jest paraliżujące i niezwykle skuteczne.


O jakiejkolwiek koordynacji działań nie ma mowy, Chaotycy są zdezorientowani, miotają się z miejsca w miejsce, nie wiedząc co się tak właściwie dzieje, dopiero po chwili wstępuje w nich duch walki z którego są znani i ze zwierzyny zamieniają się w łowców.


Intensywne walki trwają dosłownie wszędzie, tymczasem pozbawiona niemal w całości amunicji kolumna pancerna wjeżdża na obrzeża osady. Festermus jest w potrzasku, jego Rhino stało się głównym celem dwóch oddziałów orków, którzy energetycznymi pazurami zaczęli kroić je jak masło.


W końcu z transportera pozostaje tylko kupka złomu, a odkryci pasażerowie, stają oko w oko z zieloną hordą. Festermus ze stoickim spokojem szykuje się do odparcia, nieubłaganej szarży.


Octavius, stojąc w swoim przykuwającym wzrok rydwanie, najwyraźniej nie może się zdecydować co robić, wszędzie jest tak ciasno i gęsto od walczących, że nie da się bez trudu przebić do walki, poza tym, trudno też ocenić priorytety, walczyć, czy ochraniać dobytek i zapasy. Do podejmowania takich moralnych wyborów czempion nie przywykł.


Razem z pojawieniem się kilku orkowych kopterów, sytuacja diametralnie się zmienia. Orkowie zdają się skupiać na niszczeniu zapasów wrogiej armii i mordowaniu jej dobytku...


...by po kilku chwilach zarządzić zaskakujący, globalny odwrót. Ci, którym obca jest wiedza na temat orków i ich klanów powiedzą, że to bardzo dziwne zachowanie, jednak ci obyci z historią i taktyką działania klanu Blood Axes, pokiwają głowami z uznaniem i zrozumieniem.
Bitwa zakończyła się prawie tak samo szybko i zaskakująco jak się zaczęła. Atak orków powiódł się, bo pomimo ciężkich strat, udało im się zniszczyć sporą część zapasów armii sojuszników, oraz wybić wielu niewolników, bez których uzupełnienie szeregów kultystów stało się niemal niewykonalne, o pracach fizycznych nie wspominając.
Najbardziej sfrustrowany był natomiast Festermus, który na dobrą sprawę nie zdążył nawet nikogo walnąć porządnie w pysk, a jego spóźniona armia miała niewielki wpływ na wydarzenia w ciągu bitwy, nie licząc decyzji o odwrocie orków, której chyba była przyczyną.

[Raziel]

Na specjalną prośbę Omadana, zamieszczam w temacie nasze homerulsy, którymi staram się uczynić nasze rozgrywki jak najbardziej realistycznymi i odpowiadającymi epickim opowiadaniom, których naczytaliśmy się w nowelach i kodeksach armijnych do czterdziestki.
Zaznaczam, że homerulsy te, nijak nie nadają się do rozgrywek turniejowych, którymi z całym brakiem szacunku gardzimy
Ten sam zestaw homerulsów wklejam w pierwszym poście kampanii, żeby łatwo je było znaleźć w późniejszym terminie.

NAPRZEMIENNA AKTYWACJA JEDNOSTEK
Zaczynamy standardowo, gracze ustalają inicjatywę, która będzie nadal miała znaczenie w kluczowych etapach rozgrywki. Następnie, gracz z inicjatywą porusza pierwszą ze swoich jednostek. Gdy jednostka skończy swój ruch, gracz przeciwny, aktywuje i porusza jedną ze swoich jednostek. Gdy obaj gracze poruszą już w ten sposób wszystkie swoje jednostki, przychodzi kolej na jednostki, które pojawiają się na stole dzięki wszelakim umiejętnością w stylu Deep Strike. Zaczyna gracz z inicjatywą i dalej idzie tak samo jak w przypadku Ruchu. Ustawienie ostatniej jednostki, kończy fazę Ruchu.

Faza psioniki i strzelania. Zaczyna gracz z inicjatywą, wybierając jednego ze swoich psioników, który używa jednej ze swoich mocy. Jeśli przeciwnik ma jakiegoś psionika, teraz on może go aktywować. Następnie wracamy do gracza z inicjatywą, który aktywuje kolejnego psionika, lub po raz kolejny aktywuje tego samego (oczywiście tylko w przypadku, gdy ten psionik może użyć mocy więcej niż raz w turze).
Po psionikach, przechodzimy do strzelców, wygląda to tak samo, naprzemiennie aktywujemy kolejne jednostki, zaczynając od gracza z inicjatywą. Oczywiście w tej fazie wykonujemy też ruch Advance. Po wystrzeleniu z ostatniej jednostki, faza psioniki i strzelania kończy się.

Przechodzimy do szarż. Od razu nadmienię, że tu należy wspomóc się markerami, ja proponuję i stosuję jeden kolor kości, którymi musimy oznaczyć oddziały szarżujące, by odróżnić je od tych, które już były w kombacie.
Oczywiście zaczyna gracz z inicjatywa, który wybiera jeden ze swoich oddziałów i wskazuje oddział, który chce zaszarżować. Szarżowany wykonuje Overwatch, następnie szarżujący dostawia swój oddział do wroga i oznacza go kością z cyfrą „1”. Jeśli szarżujący, atakuje oddział, który już został zaszarżowany w tej turze, lub oddział wroga, który w tej turze szarżował, oznacza swój kością z cyfrą kolejną, co tworzy nam swoistą kolejkę szarż i jest to jedyne utrudnienie tego homerula, które trzeba i da się szybko ogarnąć. Gdy zostaną wykonane wszystkie szarże, faza szarż dobiega koca i przechodzimy do kombatów.

Fazę walki wręcz oczywiście rozpoczyna gracz z inicjatywą, wybierając jeden ze swoich oddziałów, oznaczonych kością z cyfrą „1”. Następnie rozpatruje się cały kombat, w którym uczestniczy szarżująca jednostka (jak wiadomo, w tej edycji walka jest symultaniczna, więc wszyscy w kombacie biją jednocześnie. Jednostkę, która była aktywowana, należy oznaczyć, lub zapamiętać, że wykonała ona swoje ataki. Następnie przeciwnik wybiera soją dowolną, szarżujacą jednostkę oznaczoną nr „1” i wykonuje kombat. Gdy skończą się „jedynki” przechodzimy do kolejnych cyfr i nadal zaczynając od gracza z inicjatywą, rozpatrujemy kolejne kombaty pamiętając o tym, by zaznaczyć, które jednostki odpalały swoje ataki. Jest to bardzo ważne, bo w przeciwnym wypadku, w kombacie, gdzie nastąpiło kilka szarż jedna po drugiej, może dojść do sytuacji, że oddział z kolejną cyfrą omyłkowo trignie następne starcie.
Gdy rozpatrzymy wszystkie szarże, przychodzi czas na aktywowanie jednostek, które nie szarżowały. Zaczyna gracz z inicjatywą, wybierając którykolwiek kombat, w którym jest jego jednostka, która nie szarżowała w tej turze, a w którym nie ma jego jednostek, które w tej turze szarzowały, tym razem kolejność nie ma znaczenia. Gracz aktywuje wszystkie swoje nieszarżujące jednostki w danym kombacie, po aktywacji oznaczając je dla porządku.
Następnie jeden z kombatów wybiera przeciwnik, oczywiście nie może to być kombat, w którym była jego jednostka szarżująca. Gdy naprzemienne aktywowanie kombatów dobiegnie koca, faza walki wręcz się kończy.

Dodam, że GW w Age of Sigmar zastosowało niemal identyczny sposób prowadzenia kombatów, nie mam pojęcia zielonego, dlaczego nie zrobili tego samego w czterdziestce.

Na pierwszy rzut oka ten opis może wydawać się zagmatwany i nieczytelny, dlatego wyjaśnię go na przykładzie:


Gracz zielony ma inicjatywę.
Jednostki C, D i E są związane walką wręcz jeszcze z poprzedniej tury.


Gracz zielony wybiera jednostkę A, która szarżuje do kombatu, na jednostkę C. Jednostka A zostaje oznaczona kością z cyfrą „1” aby zachować kolejkę szarż.


Następnie gracz czerwony, wybiera swoją jednostkę, w tym przypadku B i deklaruje nią szarżę łączoną na jednostkę A oraz E.


Kolej znowu na gracza zielonego, tym razem aktywuje jednostkę F, i szarżuje nią na oddział B, który zbliżył się doń, wykonując swoją szarżę.


Jednostka B zostaje oznaczona cyfrą „1”, natomiast jednostka F cyfrą „2” jako że w tym kombacie szarżowała po jednostce A. Każdy gracz, musi kolejne swoje jednostki oznaczać kolejnymi cyframi.


Kończy się faza szarż, rozpoczyna się faza walki wręcz. Zaczyna gracz z inicjatywą, czyli zielony. Musi aktywować swoją jednostkę szarżującą, z najwyższą cyfrą. Jako, że kombat w ósmej edycji jest symultaniczny, każda jednostka może tylko raz zaatakować i tylko raz się bronić. W tym kombacie więc, razem z jednostką A, do walki włączają się jednostki F, D oraz E. Wszystkie te jednostki wypłacają swoje ataki. Na atak, w obronie odpowiadają jednostki C i B.
Szarżujące jednostki A oraz F zostają oznaczone by było wiadomo, że już atakowały w tej turze.


Teraz kolej na gracza czerwonego, który aktywuje swoją jedyną szarżującą jednostkę z cyfrą „1”.
Tu wyjaśnia się, po co te cyfry. Załóżmy, że w czasie aktywowania jednostki A, jednostka B zostaje kompletnie zniszczona, a gracz czerwony ma tu jeszcze jednostkę X, która jest oznaczona cyfrą „2”. Oznacza to dla gracza czerwonego, że jeśli nie ma w kombacie jednostki z cyfrą, która jest w tym momencie rozpatrywana, czyli „1” w tym przykładzie, musi wybrać inny kombat, w którym ma jednostkę z aktualną cyfrą, lub poczekać, aż gracz przeciwny rozpatrzy wszystkie kombaty, w których ma jednostki z cyfrą obecnie rozpatrywana, czyli „1” w tym przypadku. Dzięki temu, gracz z inicjatywą zawsze ma pierwszeństwo wykonania ataków swoimi jednostkami szarżujacymi.
W tym przykładzie, jednostka B odpala swoje ataki, razem z jednostką C. Jednostki A, D, E oraz F odpowiadają w obronie i walka w tym kombacie się kończy.
Jednostka F, nie jest już aktywowana w czasie rozpatrywania cyfry „2” w tym przypadku, ponieważ była aktywowana w czasie ataku jednostki A, po to ją oznaczyliśmy iXem, żeby się nie pomyliło.


W kolejnej turze, do tego samego kombatu szarżuje nowa jednostka, w tym przypadku G czerwonego gracza.


Jednostka G zostaje oznaczona cyfrą „1”. Więcej szarż nie ma. Przechodzimy do ich rozpatrywania.


Gracz zielony nie ma w tym kombacie jednostek z rozpatrywaną cyfrą, w tym przypadku „1” więc nie może nic na razie zrobić. Gracz czerwony natomiast, w swojej kolejce aktywuje szarżujacą jednostkę G, oraz jednostki B i C razem z nią. Jednostki A, D oraz F odpowiadają na atak.


Kończy się rozpatrywanie szarż, teraz kolej na zwykłe kombaty. Gracz zielony nie aktywował jednostek A, D oraz F atakiem swojej jednostki szarżującej, więc może to zrobić teraz, B, C i G się bronią.

WYSZKOLENIE JEDNOSTEK
Kolejna zasada, to próba odzwierciedlenia w grze bitewnej tego, co naczytaliśmy się w opowiadaniach, nowelach oraz fluffie z kodeksów.
Wprowadzamy czterostopniowe wyszkolenie dla jednostek, Podstawowe, Zaawansowane, Weterańskie i Heroiczne.
Domyślnie, jednostki Troops, Fast i Haevy otrzymują wyszkolenie Podstawowe. Jednostki Elite wyszkolenie Zaawansowane, HQ nieimienni wyszkolenie Weterańskie, a HQ imienni wyszkolenie Heroiczne.
Jednostka w czasie walki, wykonuje szereg testów, niestety, z uwagi na używaną w systemie WH40K kość D6, rozrzut w wysokości umiejętności jest mizerny, i tak, zwykły gwardzista trafia z karabinu w cel na 4+, podczas gdy Space Marine, który niby potrafi zniszczyć setkę wspomnianych gwardzistów, trafia raptem o jedno oczko lepiej, czyli na 3+
Podobnie jest z walką wręcz, gwardzista nieważne, czy atakuje kolbą karabinu przydrożny słup, czy uderza nią w głowę Daemon Princa, robi to wszystko na 4+
Taki system jest dynamiczny i eliminuje wiele problemów, zgadzam się, ale bynajmniej nie ma nic wspólnego z realizmem, a już na pewno nie odzwierciedla tego, czym karmi się nas w opowieściach z nowel czy kodeksów.
Aby choć w niewielkim stopniu temu zaradzić, nie rozpisując od nowa wszystkich statystyk, będziemy wykonywać wspomniane testy różnymi kośćmi.
Tak więc testy WS, BS, T oraz Save, jednostki wykonują odpowiednio kośćmi:

Wyszkolenie Podstawowe (Grunt)– D6
Wyszkolenie Zaawansowane (Advanced)– D8
Wyszkolenie Veterańskie (Veteran)– D10
Wyszkolenie Heroiczne (Heroic)– D12

Dzięki temu zabiegowi, im lepsza jednostka, tym łatwiej jej będzie wykonać dany test w stosunku do jednostek słabych i lichych. Teraz 3+ terminatora rzucającego kością D8, naprawdę staje się widocznie skuteczniejsze, niż 4+ gwardzisty, rzucającego kością D6.
Niestety, aby w pełni cieszyć się zróżnicowaniem gwarantowany przez ten homerul, trzeba dobrze znać fluff konkretnych jednostek, żeby odpowiednio przyznać im odpowiednie wyszkolenie. Przykład Marine i gwardzisty jest idealny, obie jednostki pochodzą z Troops, więc jeśli przyjmiemy zasadę domyślną, to obie jednostki będą miały wyszkolenie Podstawowe i nic się tak naprawdę nie zmieni, trzeba więc przyznać Marinsom wyszkolenie Zaawansowane, żeby to miało sens.

Pozostałe testy, czyli wszelkiego rodzaju testy skilli (np. feel no paine, inv, cybork body) oraz Dmg z broni strzeleckich wykonujemy standardowo kością D6.

Całkiem inaczej jednak wygląda sytuacja z walką wręcz, gdzie wspomniany wyżej system nie robiłby kompletnie różnicy. Ahriman tak samo uderzałby i ranił kością D12 mistrza zakonu Blood Angels Dantego, jak i wspominanego do bólu gwardzistę.
Dlatego w przypadku walki wręcz, jednostka musi używać kości adekwatnej do wyszkolenia wrogiej jednostki, i tak:

BIJĄCY --------- KOŚĆ----W KOGO BIJE/RANI
Podstawowe.......D6.....Podstawowe
Podstawowe.......D6.....Zaawansowane
Podstawowe.......D6.....Weterańskie
Podstawowe.......D6.....Heroiczne
Zaawansowane...D10.....Podstawowe
Zaawansowane....D8.....Zaawansowane
Zaawansowane....D6.....Weterańskie
Zaawansowane....D6.....Heroic
Weterańskie......D12.....Podstawowe
Weterańskie......D10.....Zaawansowane
Weterańskie.......D8.....Weterańskie
Weterańskie.......D6.....Heroiczne
Heroiczne.........D12.....Podstawowe
Heroiczne.........D12.....Zaawansowane
Heroiczne.........D10....Weterańskie
Heroiczne..........D8.....Heroiczne

Na koniec przykład:
Firewarrior z wyszkoleniem Grunt (podstawowe), strzela do nadbiegającego orkowego noba z wyszkoleniem Advanced (zaawansowanym). Wykonuje swój test strzelecki na kości D6 i uzyskuje potrzebny do trafienia wynik. Następnie wykonuje test zranienia kością D6, gdyż zranienie z broni zasięgowej zawsze wykonujemy za pomocą D6. Promień rani orka, który teraz wykonuje swój Save 4+ na kości D8, gdyż takiej kości do testów używają jednostki z wyszkoleniem Advanced. Test się nie powodzi, ork otrzyma ranę, ale jeszcze ma do zdania test gwarantowany przez Cybork body, test wykonuje kością D6, bo wszelkie testy skilli i ekstra sprzętu (w tym wszelkiego rodzaju Invy) wykonujemy na kości D6. Test zostaje oblany, rana zostaje zadana.
W turze orków, nob strzela ze slugga (ichni pistolet) do Firewariora, test 5+ wykonuje na kości D8, nie udaje mu się trafić, więc szarżuje.
W kombacie, postacie biją się symultanicznie, Tau wypłaca jeden atak szarżującemu nobowi, trafiając go na kości D6, nob natomiast, jako że bije jednostkę o wyszkoleniu klasę niższym, wykonuje trafienia na kościach D10. Tau nie trafia, nob trafia dwa razy i wykonuje test zranienia, również na kościach D10, zadając jedną ranę. Firewarrior broni się testem Save na kości D6, nie udaje mu się i ginie.
W kolejnej turze, nob zostaje ostrzelany przez komandora Farsight'a, trafiającego na kościach D12 i raniącego bronią zasięgową na kościach D6. Ork cudem przeżywa i odwzajemnia się ogniem ze swojego pistoletu, trafia na D8, rani na D6, jednak Tau wykonuje swój Save na D12 i z łatwością uzyskuje potrzebny wynik, po czym szarżuje na noba. Tym razem, nob ma do czynienia z przeciwnikiem o wyszkoleniu aż o dwie klasy wyższym, co oznacza, że trafia go i rani kośćmi D6. Farsight natomiast, jako, że mając wyszkolenie Heroic, atakuje jednostkę o wyszkoleniu Advanced, trafia i rani na kościach D12. Mimo to, obaj bronią się przed zranieniem testem Save, na kościach odpowiednich do swojego wyszkolenia, nob na D8, Heros na D12.

TESTY SAVE
Ostatni homerul dotyczy kwestii Inva. Standardowe zasady, w pozbawiony dla mnie sensu sposób, zmuszają do wyboru jakiego Save chcemy użyć broniąc się przed atakiem. Czasem jest to oczywiste, bo AP broni kompletnie niweluje nasz Save pancerza, ale co w przypadku, gdy zarówno pancerz jak i powiedzmy pole siłowe mają szansę powstrzymać pocisk? Według oryginalnych zasad, pocisk, który przebrnął mimo wszystko przez Save Inv, od razu trafia w ciało wojownika, tak jagby po drodze nie było w ogóle pancerza! Jest to głupotą, rozumiem, że zastosowano taki zabieg aby gra była prostsza, ale jeśli szukamy realizmu w naszych rozgrywkach fabularnych, tak pozostać nie może.
Pocisk z AP-2, który przebija się przez pole siłowe Terminatora (test Inv 5+ na kości D6) leci dalej i trafia w pancerz, owszem, zmniejsza jego skuteczność swoim AP z 2+ na 4+, ale nadal jest szansa, że się nie przebije! Dlaczego mamy z tego nie skorzystać? Nie widzę sensownych argumentów, powiem więcej, ten pocisk powinien stracić impet i siłę przebicia w polu siłowym, ale już nie komplikujmy.

W naszym przypadku, po trafieniu, jednostka posiadająca Inv wykonuje jego test na kości D6, a w przypadku gdy się nie powiedzie, a AP broni nie zniweluje kompletnie pancerza, wykonuje test Save pancerza.

[Raziel]

ODCINEK SZÓSTY "Odwrót Taktyczny"

.....Prawie dwa kilometry pokonali kultyści i akolici, pędząc za zgrają uciekających Orków. Trzej Astartes wyprzedzało ich na powarkujących motorach i to oni zbierali największe żniwo wybijając w pień najwolniejsze jednostki. Równolegle do pogoni, jechał Rhino wypełniony kilkoma Marine, oraz heretyckimi rycerzami. Octavius, pędził na swoim rydwanie pokrzykując złowieszczo co chwila, dodając animuszu swoim słabnącym kultystom.
Ludzie wypluwali płuca, chęć mordowania była silna i stanowiła doskonały napęd, ale wyczerpane pokłady adrenaliny, oraz skrajne wycieńczenie dawały się we znaki. Orkowie natomiast, zdecydowanie lepiej przygotowani pod względem kondycji, wydawali się nie słabnąć.
.....Z czasem, teren zaczął robić się pagórkowaty, by po kolejnym kilometrze zamienić się w skalisty wąwóz, w który armia Octaviusa wparowała z impetem.
Na czoło wysunęli się Dunowie, którzy drżącymi rękami napinali łuki, by posłać w plecy uciekających kilka niecelnych strzał. Kierowcy motorów, wykonując ryzykowny manewr, zmusili swoje maszyny do ciężkiego wysiłku, prowadząc przez wąskie, skaliste koryta. Nawet kierujący Rhino dał się ponieść fantazji, wciskając gaz do dechy, by wspiąć się pod stromizny.
.....Marine na motorach ustrzelili kilku zielonoskórych, a do tych biegnących na samym kocu grupy, doszarżowali heretyccy rycerze i Astaretes, którzy wysiedli z Rhino.
Nagle, czempion motocyklistów zauważył gwałtowną zmianę w postępowaniu Orków. Zamiast nadal uciekać, ci zatrzymali się momentalnie i przygotowali broń do ataku. O tym, że coś jest nie tak, przekonał czempiona dźwięk silników dochodzący ze wszystkich stron kanionu.
Z małych jaskiń, ze spichlerzy w nadrzecznym młynie, oraz z samego młyna, wysypały się dziesiątki Gretchin'ów. Małe potworki, hałasując niezgorzej niż horda Orków, zajęły dogodne pozycje strzeleckie i rozpoczęły kanonadę ze swoich śmiesznych z wyglądu, lecz niebezpiecznych w działaniu giwer.
.....Od południa nadjechała ciężarówka wypełniona po brzegi Orkami, na niebie zawisł kopter, a od północy dało się słyszeć ciężkie, metaliczne stąpanie.
Gdyby nie szybka reakcja czempiona motocyklistów, pułapka zamknęłaby się wokół Chaotyków. Marines zasypywali gradem kul zielonoskórych, po czym odsuwali się poza zasięg ich dzikiej szarży.
Octavius miał nie lada trudności, jego rydwan nie nadawał się do jazdy po takim terenie, ogień Grotów był zadziwiająco skuteczny, a chęć mordu herosa niespełniona i frustrująca.
.....Mimo zmęczenia, kultyści zdołali wydostać się na brzeg rwącej rzeki, którą forsowali i w miarę szybko zebrali się, szykując powitanie dla nadjeżdżającej ciężarówki. Space Marines, oraz rycerze rozdzielili się, szarżując na pojawiające się grupy Grotów, Rhino dosłownie wskoczył na jeden z pagórków, skąd jego kierowca monitorował okolicę. Dunowie usiłowali dobrać się do przelatującego nisko koptera, lecz nie powiodłoby im się, gdyby nie wsparcie Marines, którzy właśnie wybili w pień największy z oddziałów Grotów.
Pilot koptera wystrzelił rakietę prosto w nadciągający rydwan Octaviusa, po czym najwyraźniej chciał wzbić się wyżej w powietrze i odlecieć. Na miejscu jednak był heretycki Space Marine, który wspiął się na pobliski spichlerz i z jego dachu skoczył na kopter, uczepiając się jednej z jego płóz.
.....Maszyna zawyła, rotor nabrał szaleńczego tępa, ale mimo to, kopter obniżył swój lot. Piłomiecze poszły w ruch, Astartes starali się zniszczyć silnik maszyny, w tym czasie Dunowie skupili się bardziej na samym pilocie, dźgając i siekąc jego zielone ramiona.
Octavius z wielkim trudem zawrócił swój rydwan i smagnął lejcami ciągnącą go bestię. Oczywistym było, że pilot koptera nie jest byle Orkiem, a więc jeśli był kimś ważnym, czempion chciał mieć jego krew na swoich pięściach. Niestety, poważnie ranny pilot zdecydował się na odwrót, poderwał otuloną kłebami dymu maszynę wysoko w powietrze i odleciał, znikając za najbliższymi szczytami wysokich wzgórz. Octavius zawył wściekle, bitwa dobiegała końca, większość zielonoskórych została wybita, lub uciekła, a on nie zdążył nikogo powalić, ani nawet ustrzelić.
.....Tupot ciężkich stóp rozniósł się głośnym echem po wąwozie, nie był to jednak Gorkanaut, ani Stompa, ani Megadred. Nawet nie był to zwykły Dred, czego spodziewał się Octavius, zamiast tego, do wąwozu, niezdarnym krokiem wparował KillaKan Gretchin'ów, prujący we wszystko co popadnie ze swojego wielgaśnego karabinu.
Octavius postawił wszystko na jedną kartę, Kan był przeciwnikiem dla niego, musiał go powalić i zniszczyć, żeby w oczach swoich podwładnych zachować choć odrobinę honoru. Rydwan podskakiwał na wybojach, gdy smagana lejcami bestia z zaprzęgu rozpędziła się do szarży. Byk z impetem wbił się w tułów Kana, jednak nie zdołał go przewrócić. Octavius chwycił energetyczną rękawicą uzbrojone w karabin ramię maszyny i oderwał je jednym ruchem. Kan usiłował zrewanżować się, jednak obecność rydwanu skutecznie mu to uniemożliwiała. Czempion Chaosu uderzał pięścią jak młotem, raz za razem coraz bardziej rozgniatając puszkę, w której siedzieli piloci. W końcu KillaKan przewrócił się na bok, z rozbitego wnętrza wypadły trzy zielone ciała, na ten widok, w powietrze uniósł się ryk tryumfu Octaviusa. Niestety, nikt mu nie zawtórował.
.....Usadowiony kilkaset metrów dalej na szczycie wzgórza, Marine, odstawił od wizjera okular lornety i przyczepił ją na magnetyczny zatrzask do swojego pasa, następnie wszedł na leżący obok dysk, który uniósł go w powietrze. Marine odleciał na swoim demonicznym wierzchowcu, znikając pomiędzy wzgórzami.

Orkowie podczas panicznej ucieczki przez wąwóz, jednak jakoś dziwnie dobrze zorganizowana ta ucieczka... W tle młyn rzeczny i dwa magazyny na ziarno. Baaaardzo podejrzane.


Armia Octaviusa w pogoni za zielonoskórymi wpada do wąwozu, na czele Dunowie, miejscowi wojownicy, dale pojazdy i kultyści Chaotyków, oraz sam Octavius na swoim wypaśnym rydwanie.


Kierowcy motorów stawiają sobie za cel, wybić do nogi spanikowanych wrogów. Jednak ich czempion, w porę się orientuje, że coś jest nie tak w zachowaniu Orków, niby uciekają, ale na ich pyskach widać złowieszcze uśmiechy.


Marines rezygnują z szarży, zamiast tego, zasypują zielonoskórych gradem kul i zaraz potem odskakują, żeby zachować bezpieczną odległość.


Ostrzeżeni przez kom, pozostali Astartes zachowuja się czujnie, jednak Spawny i żądny krwi Octavius, za nic sobie mają podobne ostrzeżenia.


Nagle okazuje się, że pozornie paniczna ucieczka, zmienia się w idealnie zaplanowaną zasadzkę. Zewsząd wyskakują Gretchin'y, walący ze swoich wypaśnych gnatów.


Nadjeżdża też wypchana po brzegi ciężarówka Orków, których zadaniem jest odciąć odwrót schwytanych w pułapkę.


Sytuacja się komplikuje, polujący staje się nagle zwierzyną. Octavius miota się w swoim rydwanie, dookoła pełno wrogów, trudno zdecydować, od czego zacząć. Tymczasem kule świstają nad głową czempiona, a gdy jedna z nich wbija się w jego ciało, staje się jasnym, że szczęście nie stoi po stronie Chaotyka.


W akompaniamencie grzechotu rotora i w kłębach dymu, pojawia się na niebie kopter. Pilot to nie byle kto, Ork drze ryja ile wlezie, by przekrzyczeć ryk motoru, wydając rozkazy swoim podopiecznym.


Na północnym krańcu kanionu pojawia się kolejne niebezpieczeństwo, KillaKan, który chwiejnym krokiem wbiega na pole bitwy.


Tymczasem na południu, kultyści, którzy nie wierzyli w powodzenie swojej misji, utrzymali brzeg rzeki, a co więcej, bez większych strat pokonali szarżujących Orków i zdobyli ich nietkniętą ciężarówkę.
(w tej edycji, flamer to zaraz po plaźmie najlepsza broń pod słońcem)


Marines wspierani przez Dunów, atakują nisko lecący kopter, nieomal zrzucając go na ziemię. Ostatkiem sił, zarówno swoich jak i maszyny, pilotowi udaje się wyrwać z walki i uciec, ciągnąc za sobą ogon dymu i stertę odpadających części.


Octavius w końcu dostaje swojego przeciwnika, stacza z przezabawnym Kanem epicką bitwę, z której wyjść pokonanym jest nie sposób.


Zardzewiała puszka pada w końcu rozbita na kawałki, czempion Chaosu wznosi wysoko swoją pancerną pieść i krzyczy tryumfalnie. Bitwa dobiega końca, ostatki zielonoskórych są dobijane, lub uciekają, jednak tym razem już nikt ich nie goni.

Kolejna ciekawa bitwa za nami, w czasie jej trwania koniecznym się stało używanie taktyki, a nie tylko bezmyślne parcie w kierunku wroga. Zagranie przy rzece, gdzie kultyści nadzwyczaj skutecznie poradzili sobie z nadciągającymi Orkami, oraz mistrzowska walka podjazdowa Marines na motorach, zadecydowały o rezultacie potyczki.
Dzięki KolPydnon za wspaniałą zabawę i miło spędzony czas, nasze kilkugodzinne spotkanie jest dowodem na to, że gdy czas nie goni, zabawa jest sto razy przyjemniejsza.
Do następnego odcinka.

[Raziel]

ODCINEK SIÓDMY "Pomocna dłoń"

.....Zwiadowca kultystów leżał płasko w trawie, patrząc przez lornetkę przed siebie. Na tle horyzontu, wznosiła się kanciasta budowla, otoczona ogrodzeniem wykonanym z poskręcanych i pospawanych ze sobą blach. Ogrodzenie miało kształt prostokąta, na trzech jego rogach wzniesiono wieże obserwacyjne, w których usadowili się Orkowie, dzierżący w łapach ciężkie karabiny. Przy wielkiej bramie wjazdowej, poza ogrodzeniem, stały dwa mniejsze budynki. Z jednego z nich dochodziły dzikie wrzaski i harmider, który zazwyczaj towarzyszy karczemnym rozróbom i libacjom. W drugim, nieco mniejszym budynku było cicho, jednak ktoś w środku przebywał, o czym świadczyło przebijające się przez dziury w ścianach błękitne, pulsujące światło.
.....Zwiadowca wyostrzył obraz pokrętłem, przyglądając się ogrodzeniu. Wyglądało na to, że wzdłuż niego biegła kładka, po której spacerowały patrole zielonoskórych.
Nagle, od zachodu do uszu kultysty dobiegł dźwięk rotora. Zwiadowca przylgnął do ziemi jeszcze bardziej, mając nadzieję, że pilot latającej maszyny nie zwróci na niego uwagi.
.....Kopter dymił obficie, jego lot był nierówny, pilotujący go Ork, najwyraźniej miał spore problemy z lądowaniem, do którego się przymierzał. Z początku chciał posadzić maszynę wewnątrz fortu, jednak zrezygnował po kilku próbach i zakończył lot poza ogrodzeniem, na sporej wielkości złomowisku, gdzie stały zaparkowane najróżniejszej maści pojazdy.
Zwiadowca skupił wzrok na pilocie, który dosłownie wytoczył się z kabiny koptera. Ork był stosunkowo duży, obwieszony torbami i sakwami pełnymi narzędzi, jego głowa w połowie pokryta mosiądzem i miedzią, krwawiła obficie z wielu ran, podobnie ramiona i lewe udo.
.....Kultysta tego nie słyszał, ale widać było, że Ork machając energicznie zdrową ręką, wydawał polecenia mniejszym orkom, które momentalnie otoczyły go ze wszystkich stron.
Z fortu przybiegło czterech Nobów, którzy zabrali rannego pilota za ogrodzenie, gdzie wzrok zwiadowcy nie był w stanie sięgnąć.
W samym forcie zrobiło się gwałtowne zamieszanie, najwyraźniej obecność rannego pilota zmotywowała wszystkich do większego zaangażowania w orkowe sprawy. Momentalnie ucichł gwar w knajpie, niebieska poświata w małej chatce znikła, a patrolujący ogrodzenie stali się bardzo spostrzegawczy i zainteresowani otoczeniem.
.....Zwiadowca czekał cierpliwie, miał wrażenie, że coś się szykuje, że za chwilę będzie świadkiem ważnych wydarzeń i nie pomylił się. Na północy, nad najwyższym wzgórzem pojawiły się ciemne plamki, z początku nie było nic słychać, jednak z czasem, od północy dało się słyszeć huk odrzutowego silnika i terkot wirników. W towarzystwie pięciu kopterów, nadlatywał orkowy samolot. Mniejsze maszyny bez problemu wylądowały wewnątrz murów, jednak odrzutowiec musiał osiąść w dosyć sporej odległości, na kawałku wyrównanego terenu, który prawdopodobnie wcześniej przygotowano jako lotnisko.
.....Z fortu wyjechała mała ciężarówka i popędziła w stronę samolotu. Czterech orków, dowodzonych przez Spannera wytaszczyło z luku towarowego odrzutowca kilka sporej wielkości skrzyń i kontenerów, ładując je pospiesznie na samochód. Tym czasem pilot odrzutowca w towarzystwie swojego strzelca pokładowego, którym okazał się niewielki Grot, weszli pod lewe skrzydło maszyny, najwyraźniej sprawdzając podwieszone pod nie uzbrojenie.
.....Ciężarówka po załadowaniu, już nieco ostrożniej, pojechała z powrotem do fortu, gdzie zniknęła za blaszanym ogrodzeniem.
Kilkadziesiąt minut później, z wnętrza fortu zaczęły dochodzić odgłosy tłuczenia młotem, terkot kluczy pneumatycznych, a pomiędzy płytami ogrodzenia, przebijały się rozbłyski spawarek.
.....Zwiadowca nie ryzykował dłużej, zaczynało się ściemniać i już niedługo i tak by nic nie widział, a droga powrotna do obozu chaotyków była spora i niebezpieczna. Kultysta odczołgał się do tyłu, po czym zgięty w kucki zbiegł ze wzgórza i pognał do niedalekiej kępy drzew, gdzie czekał jego koń.
*****************************************
.....Leon siedział wygodnie na niezbyt wyszukanym, jeśli chodzi o stylistykę, fotelu. Salon w którym przebywał, nie odbiegał wyposażeniem zbytnio od standardów panujących w mieście, jednak porozwieszane wszędzie gdzie się da imperialne orzełki, czaszki i pieczęcie, nie pasowały do wystroju używanego na całej planecie.
Handlarz w pomieszczeniu przebywał sam, jeśli nie liczyć małej serwoczaszki, wiszącej w kącie i łypiącej na niego czerwonym okiem obiektywu. Trochę się denerwował, wpływy Imperium na jego planecie były znikome, jednak agenci Inkwizycji działali w sposób, którego nikt i nic nie było w stanie kontrolować, a tym bardziej przewidzieć. Jedno było pewne, dla własnego, świętego spokoju, dobrowolnie aczkolwiek w towarzystwie dwóch mrukliwych jegomości Leon udał się na „pogawędkę” z agentem Inkwizycji.
.....Handlarz usłyszał kroki na korytarzu za sobą, ale nie odwrócił się, by nie okazywać zdenerwowania przed wścibskim serwitorem. Drzwi do sali otworzyły się, obok Leona przeszedł smukły mężczyzna, odziany w zwykłe, sportowe ubranie. Wyglądał, jakby właśnie wrócił z porannego joggingu. Jego blond włosy zaczesane były na lewą stronę wysokiego czoła, nieco zbyt krzaczaste brwi odznaczały się znacznie, odciągając uwagę od zielonych, spostrzegawczych oczu.
- Witam panie Leonie, cieszę się z pana wizyty, niezmiernie. - oświadczył mężczyzna, zasiadając za szerokim biurkiem, w wygodnym, skórzanym fotelu.
- Czy na początek, ma mi pan coś do powiedzenia? - zapytał.
Leonowi mimowolnie na usta cisnęła się kpiąca mina, był dyplomatą, handlarzem, cwaniakiem, takie gierki z nim, nie miały żadnego sensu, ani tym bardziej szansy na skuteczne wydobycie z niego jakichkolwiek informacji.
- Ja też witam serdecznie, aczkolwiek, nie podzielam pańskiej radości. Jestem człowiekiem biznesu, każda sekunda spędzona tutaj, to dla mnie strata grubych kredytów, nad których uzyskaniem pracowałbym właśnie w tej chwili, w innych okolicznościach. - odpowiedział Leon, wkładając w swoją wypowiedź jak najwięcej uszczypliwości.
.....Blondyn uśmiechnął się, chwycił za leżące na blacie biurka wieczne pióro i zanotował nim coś na kartce kremowego papieru mówiąc.
- Uprzedzano mnie, że rozmowa z panem, panie Leonie, będzie... Interesująca.
Handlarz nic na to nie odpowiedział, podobne prowokacje należało ignorować, pozbawiając oponenta przewagi, wynikającej z pozycji atakującego. Bo o tym, że toczył właśnie bitwę z imperialnym agentem, Leon był świecie przekonany. Blondyn znowu się uśmiechnął i skrobnął kilka słów piórem kontynuując.
- Nazywam się Ronaldi di Cuppra, jestem jak pan zapewne wie, przedstawicielem naszego świętego Imperium na tej... pozbawionej wiary planecie.
Leon wyczuł prowokację w tym zdaniu, nawet nie musiał się długo nad tym zastanawiać. Postanowił pójść z włosem, mógł dzięki temu uzyskać sporą przewagę, złożył pobożnie dłonie i spokojnym tonem skomentował.
- To pierwsza rzecz, w jakiej się z panem zgadzam, panie Cuppra. Gdyby nie zadowalające zyski, z powodu panującego tu pogaństwa, uszedłbym stąd precz.
.....Di Cuppra zmrużył nieznacznie oczy, jednak jego brwi skutecznie ukryły ten fakt. Mężczyzna bez przerwy notował, robił to nawet w czasie wypowiadania kolejnych kwestii.
- Bardzo mnie cieszy pański zapał i niewątpliwie gorliwa wiara, jednak nie stwierdziłem, a miałem okoliczność to zrobić, by kiedykolwiek wcześniej, przejawiał pan lojalność wobec świętego Imperatora i jego Imperium.
- Panie Cuppra, przed chwilą sam pan stwierdził, że na tej planecie panuje barbarzyństwo i bezbożność. Jakże mam więc się otwarcie obnosić wśród tych prostaków ze swoją wiarą i przekonaniami. Przecież nie zarobiłbym ani grosza... - blondyn wyłapał kolejny cios, ale mimo to, usiłował choć na chwilę uzyskać przewagę stwierdzając.
- Chce pan powiedzieć, panie Leonie, że wstydzi się pan swojego poparcia dla Imperium? Ponadto, przedkłada pan zysk materialny nad lojalność wobec Imperatora całej Ludzkości?
- Ależ przecież tenże zysk, dzielę z moim Imperium, zapewne doskonale pan wie, panie Cuppra, że dziesięć procent swoich zysków przeznaczam na różne cele mające wspierać Imperium.
Skontrował Leon błyskawicznie, widząc po wyrazie twarzy agenta, że tamten traci inicjatywę, a do tego również cierpliwość. Blondyn jednak pozbierał się i zaatakował, dosyć celnie.
- Ma pan na myśli transport alkoholu, narkotyków i innego świństwa na terytorium imperialnych światów? To, nazywa pan wsparciem dla Imperium?
.....Handlarz zdobył się na szelmowski uśmieszek i zadał ostateczny, miażdżący cios mówiąc.
- Jedni wysyłają do Imperium czołgi, żeby święci wojownicy Imperatora mieli czym walczyć, a inni, tak jak ja, wysyłają tym samym wojownikom pocieszenie w różnej formie, żeby mieli zapał do walki i aby zadbać o ich słabnące morale, czyż nie, panie Cuppra?
Blondyn spojrzał ukradkiem na serwoczaszkę, która najwyraźniej na nim skupiła teraz swój wzrok. Widać było, że mężczyzna z trudem powstrzymuje się przed jakąś gwałtowna reakcją, ale koniec końców poddał się i przyjął do wiadomości fakt, że pierwszą bitwę przegrał z kretesem, na oczach swoich zwierzchników. Odłożył pióro na bok, splótł palce dłoni i po krótkim milczeniu zapytał.
- Co, panie Leonie, wie pan o systemie LA-01 i jego mieszkańcach?
- Nic, a co powinienem wiedzieć? - zbył pytanie Leon, utrzymując swoją pozycję dominującego w tej rozmowie. Rozumiał jednak, że oto zaczynało dochodzić do konkretów i że już nie będzie tak łatwo.
- Proszę, w ramach szacunku dla przedstawiciela tak wielbionego przez pana Imperium Ludzkości, o nie odpowiadanie pytaniem na moje pytania. - kontynuował blondyn, nieświadomie popełniając największy błąd w czasie rozmowy z doświadczonym handlarzem i przemytnikiem, który prawo i jego wszelkie aspekty miał wyryte na pamięć, a kilkadziesiąt przydatnych przypisów prawnych trzymał w małym paluszku na wszelki wypadek.
.....Leon zdawał sobie sprawę, że rozmowa zabrnie w końcu w niebezpieczny zaułek, z którego się nie wywinie. Zostanie mu przedstawiony zarzut kontaktu z obcymi, oraz ukrywanie faktu istnienia zagubionego, imperialnego świata, za co nawet na jego planecie można było trafić do pudła. Wstał więc z fotela mówiąc.
- Myślałem że to będzie towarzyska rozmowa, ale widzę, że zamiast tego trafiłem tu na przesłuchanie? Proszę pana, panie Cuppra, czy jak tam naprawdę się pan nazywa, na tej planecie, w tym mieście, przesłuchiwać może tylko organ prawa i musi to robić w towarzystwie adwokata przesłuchiwanego.
- Proszę o spokój, proszę usiąść. - usiłował zapanować nad sytuacją agent, ale najwyraźniej tracił grunt pod nogami.
- Nie! - uniósł głos Leon wiedząc, że teraz nie może oddać inicjatywy, musi być twardy i nieustępliwy, a przede wszystkim, musi opanować strach, który zaczął go ogarniać.
- Nie będzie mnie przesłuchiwał byle kto, z byle powodu! Jest pan tu nikim, a Imperium z całym dla niego szacunkiem, ma tu gówno do powiedzenia! Wychodzę stąd i ostrzegam przed głupimi pomysłami, mam w oku kamerę, oraz wszczep z lokalizatorem. Jeśli cokolwiek mi się przytrafi pechowego, władze tego miasta dowiedzą się o tym w ciągu piętnastu minut!
Wykrzykując swoje oświadczenie, Leon skierował kroki w stronę drzwi. Miał nadzieję, że blondyn nie widzi, jak trzęsą mu się ręce.
- Natychmiast usiądź na tym pierdolonym krześle! - ryknął agent głosem, który zdawał się nie pasować do jego smukłej figury. Na jego reakcję, serwoczaszka wychynęła z rogu pomieszczenia i podleciała w pobliże biurka, uważnie przyglądając się mężczyźnie zgniatającemu w dłoni wieczne pióro. Leon zignorował jego groźny ton, otworzył jedno ze skrzydeł drzwi i zatrzymał się przed tarasującym mu drogę dryblasem.
- Przejdę tędy tak czy owak, wolisz żebym zrobił to bez spiny, czy żebym wcześniej posłał cie do szpitala jebany frajerze! - warknął handlarz, jednocześnie przyjmując postawę do ataku. Ochroniarz nie ustąpił, spojrzał jedynie przez ramię niższego o głowę Leona w stronę biurka i czekał na instrukcje. Serwoczaszka zgrzytnęła mechanizmem obiektywu, skupiając jego wzrok na scenie w drzwiach. Blondyn jeszcze nie opanował nerwów, zwlekał z wydaniem polecenia dla ochroniarza. Leon nie mógł w tej chwili się poddać, ani oddać choć skrawka pola. Wszedł w masywną sylwetkę dryblasa, zachwiał się i odbił do tyłu, co dla obserwującego sytuację z perspektywy kamery serwitora, wyglądało jakby ochroniarz pchnął handlarza.
- Ostrzegałem! Nie będę tolerował fizycznej napaści na moją osobę! - mówiąc to, Leon momentalnie zmniejszył dystans do dryblasa, szybkimi ruchami wykonał serię niepozornych uderzeń w jego oczy nos i grdykę, posyłając nieprzytomnego oponenta na podłogę.
- Stooop! - zdobył się w końcu na jakąkolwiek reakcję agent, jednak było już za późno. Leon pędził korytarzem w kierunku schodów, dobrze zapamiętał drogę, jaką wcześniej pokonali wchodząc do sali, w której jeszcze przed chwilą usiłowano go przesłuchać.
.....Podmuch świeżego powietrza na zewnątrz, dodał Leonowi otuchy. Telepał się cały z emocji, a duszę miał na ramieniu. Potrzebował teraz znaleźć się na jakimś przyjaznym gruncie, walnąć ze trzy drinki i odsapnąć, a przede wszystkim, pomyśleć co dalej.
*******************************************
.....Marine kroczył dostojnie przez korytarz pokładu inżynieryjnego, jego złote włosy spłynęły luźną kaskadą po napierśniku, przykrywając widniejący na nim symbol skarabeusza. Śluza prowadząca do pracowni otworzyła się przed nim. W przedsionku, dwa zamontowane w ścianach serwitory naświetliły go promieniami odkażającymi, nim zdążył przejść przez kolejny próg i znalazł się we właściwym pomieszczeniu. Pracownia była ogromna, jej sufit znajdował się kilka metrów nad głową Marine, a ilość sprzętu inżynieryjnego, stołów operacyjnych i całej masy urządzeń każdego naukowca przyprawiłaby o zawrót głowy.
.....Marine szedł środkiem sali, patrząc na eksponaty rozwieszone na ścianach, w specjalnych klatkach. Dzieła inżynierów z zakonu Hermetic Blades, utrzymywano przy pomocy magii w ciągłej stazie, ich funkcje życiowe były cały czas sprawne, lecz na tyle spowolnione, iż nie prowadziły do starzenia i rozkładu komórek.
Marine w końcu dotarł do centralnej części laboratorium, gdzie swoją pracownię miał Wielki Chirurg. Książę demonów przeniósł się z dawnej, małej komnaty do tej wyspecjalizowanej sali, gdyż jak twierdził, chciał mieć lepsze baczenie na poczynania inżynierów zakonu. Prawda była jednak taka, że jego najnowszy twór, nie mieścił się w starej pracowni.
.....Marine omiótł wzrokiem wiszący pod sufitem eksponat. Spawn był rozwieszony na specjalnych dźwigarach, które utrzymywały wszystkie jego członki uniesione i wyeksponowane. Widok był olśniewający. Stwór był piękny, wyglądał majestatycznie, groźnie i imponująco, a co najważniejsze, Marine odnosił wrażenie, że poza wspaniałym wyglądem, twór mógł być ekstremalnie efektywny.
Marine nie przyznałby tego otwarcie, ale uważał, że ta praca była o niebo lepsza i bardziej perfekcyjna od tego, co mogli osiągnąć jego bracia inżynierowie.
- Przyszedłeś podziwiać? - grzmiący głos Wielkiego Chirurga zaskoczył nieco gościa, który nie był wstanie ukryć swojego zachwytu. Marine jednak nie chciał przebywać w tym miejscu zbyt długo, dlatego nie wdawał się w zbędne dyskusje ze swoim Mistrzem.
- Otrzymaliśmy meldunek z LA. Sojusz natknął się na dobrze zaopatrzony obóz zielonoskórych, prawdopodobnie będą chcieli go przejąć, licząc na uzupełnienie zapasów. Nasz brat uważa, że to co widział, świadczy o obecności utalentowanego mechanika wśród Orków w tamtym rejonie.
.....Zapadła cisza, przerywana dźwiękiem bzyczącej gdzieś w dalekim zakątku piły do kości. Wielki Chirurg wyszedł z cienia rzucanego przez filar podtrzymujący sklepienie, pochylając się nad stołem operacyjnym, na którym leżało ramię, wielkości dorosłego człowieka, zakończone ostrą jak brzytwa kosą.
- Jeśli nasi mali przyjaciele zdobędą odpowiednią ilość technologii, może w końcu uda im się przekopać do krypty. Jeśli jednak postanowią użyć zdobyte środki do ucieczki z planety...
Książę zamilkł na długą chwilę, najwyraźniej rozważał wszelkie dostępne opcje. Marine czekał cierpliwie, nie mogąc oderwać wzroku od wiszącego nad nim wspaniałego Spawna.
- Możemy im pomóc w jakikolwiek sposób, zbytnio nie narażając się na wykrycie? - zapytał w końcu Wielki Chirurg, dotykając pokrytym runami skalpelem łokieć ramienia, leżącego na stole. Marine z podziwem patrzył, jak z łokcia wyrasta kostna chrząstka, przeobrażająca się w twardniejące, stalowe ostrze.
- Możemy pokusić się na małą dywersję, garstkę Skorup, które pochodzą z planety. Nawet jeśli zostaną odnalezione, nie powinny wzbudzić podejrzeń. - stwierdził w końcu Marine.
- Chcesz wykorzystać nieudane eksperymenty twoich nieudolnych braci. - skwitował Książę, odkładając skalpel na bok, by w całości skupić uwagę na swoim rozmówcy. Marine przełknął tą gorzką zniewagę, nie dając się sprowokować.
- Innej możliwości nie widzę, ryzyko odkrycia naszych braci jest nie do przyjęcia, a jeśli chcemy odzyskać...
- Wiem, co należy czynić. - przerwał mu gwałtownie Wielki Chirurg. - Nie będziemy ryzykować. Poślij zatem Skorupy, niech zmiękczą zielonoskórych. Oby Festermus potrafił wykorzystać właściwie ten przyjacielski, dar.

[KolPydnon]

Voross Einhorn nie był w najmniejszym stopniu zadowolony z tego co widzi. Dookoła niego płonęła wieś, zdziesiątkowane oddziały renegatów biegały bezładnie dookoła, mimo najlepszych wysiłków jego nadzorców i weteranów próbujących zaprowadzić porządek. Niedaleko niego próbował przemknąć jeden z lokalnych wieśniaków, kryjąc się nieudolnie za podziurawioną kulami ścianą zniszczonego spichlerza. Pułkownik nie był w dobrym nastroju, a celny strzał z pistoletu plazmowego wypalił w niedoszłym uciekinierze dziurę na wylot. Nikt jednak poza znajdującym się przy nim Skopaku (który zaryczał w geście uznania) nie mógł zauważyć tego popisu umiejętności strzeleckich. Wszyscy dookoła byli zajęci próbami uratowania reszty zapasów z wszechobecnych płomieni. Po chwili namysłu przywołał do siebie Okhusa z notatnikiem i metodycznie, jak każdego dnia od przybycia na tę przeklętą planetę, zaczął notować poniesione straty.

Zajęło mu to ponad godzinę, ale przeprowadzona inspekcja poprawiła mu humor. Wszystkie pojazdy, które w momencie orkowego ataku znajdowały się w tej przeklętej dziurze przetrwały natarcie, teraz oczekując na jej obrzeżach na dalsze rozkazy. Wprawdzie jeden z pilotów Sentinela miał twarz obwiązaną krwawą szmatą, a przy sąsiedniej machinie kręcił się heretek, próbujący zamocować na powrót jej urwaną nogę, ale sprawy potoczyły się lepiej, niż mógł się spodziewać. Dookoła roznosił się smród przypalonego mięsa, okoliczne drzewa były pokryte korą, inne uginało się pod ciężarem mirabelek, a szczaw zielenił się w rowie melioracyjnym – renegacka milicja nie będzie głodna, a wręcz czekała ich prawdziwa uczta. Sam dowódca wspaniałomyślnie odstąpił swym podwładnym te rarytasy zadowalając się ze swoją świtą tym, co przezornie jeszcze przed bitwą nakazał załadować do swojej Chimery.

Wciąż jednak pozostawała kwestia łatwości, z jaką zielonoskórzy obcy zinfiltrowali jego tymczasowy obóz. Nieudolni zwiadowcy, wartownicy oraz cała ocalała populacja wioski oczekiwała bezsilnie na rytualną egzekucję. Voross nawet z daleka widział płomienie unoszące się nad ołtarzem, odbijające się w nienaturalnych oczach kierującego ceremonią Kadospara. Ukaranie winnych to jedno, pokazanie lokalnym kmiotom kto tu rządzi to drugie, ale pozostawała trzecia i najważniejsza kwestia – upewnienie się, że podobna sytuacja już się nie powtórzy. Wydawało się jednak, iż Kohler miał już pomysł, który wprowadzał właśnie w życie. Posiłkując się solidną dębową lagą i ochłapami zgniłego mięsa szkolił jedną z wielkich, zmutowanych pokrak wyszukiwać orkowe truchła. Biorąc pod uwagę, że nie pachniały lepiej, gdy jeszcze się ruszały, w tym szaleństwie była metoda. Równie prawdopodobne było jednak, że nadzorca po prostu się nudził i szukał pretekstu, by złoić komuś skórę. Pułkownik pokręcił głową i nakazał mu zbierać grupę niewolników, którzy mieli spalić resztę trupów – nie miał zamiaru dać okazji rozmnożyć się tym przeklętym obcym – sprawili mu już wystarczające kłopoty.

Nagle uświadomił sobie, że zapomniał o kimś. Nigdzie nie było widać Octaviusa i jego osobistej gwardii. Szalony czciciel Khorne’a musiał ruszyć w pościg za uciekającymi oddziałami orków. Einhorn westchnął głośno – ten furiat nigdy nie ułatwiał mu zadania. Nie miał jednak czasu roztrząsać tego nowego problemu. Inna masywna sylwetka zbliżała się w jego kierunku, roznosząc dookoła zapach gnijących, ropiejących ran. Dowódca zasłonił usta i nos kawałkiem szmaty, choć niewiele to mogło pomóc. „Lordzie Festermusie, obawiam się, że będziemy musieli tu jednak poczekać, Octavius opuścił nas na pewien czas...” - zauważył gorzko, zwracając się do górującego nad nim olbrzyma.

***

Octavius upajał się uczuciem wolności. Po raz pierwszy od dłuższego czasu znalazł się poza czujnym okiem zrzędliwego pułkownika. W końcu on był dowódcą i nikt nie mógł podważać jego decyzji. Jego ciągnięty przez lokalne monstrum rydwan oraz otaczające go spawny nie bez problemu nadążały za wiozącym jego wojowników Rhino, podczas gdy oddzial Seglaha widoczny był jedynie jako niewielkie, szkarłatne punkty na horyzoncie. Gdzieś za nim biegł oddział renegackiej milicji, lecz ich heroiczne wysiłki by nie oddalić się zanadto od reszty kolumny, niewiele go obchodziły. Zasadniczo nawet nie pamiętał, czy wydał im jakikolwiek rozkaz, by za nim podążali. Na szczęście dla śmiertelników plaska jak stół równina zaczęła ustępować miejsca pagórkom, między którymi meandrowały wąskie, trudne do pokonania wąwozy. Pojazdy miały coraz większy problem, by utrzymać poprzednie tempo, ich kierowcy ostrożnie manewrowali w zdradliwym terenie. Oddział orków także musiał odczuwać zmęczenie – dystans pomiędzy uciekinierami a pościgiem zmniejszał się z każdą minutą.

W końcu dotarli nad brzeg niewielkiego, ale rwącego potoku. Kawałek dalej widoczny był most, młyn oraz kilka spichlerzy. Pościg musiał na chwilę zatrzymać się, przegrupować i przygotować do pokonania ostatniej przeszkody, dzielącej go od konfrontacji z przeciwnikiem. Podczas gdy motocykliści oraz transporter ostrożnie forsowali rzeczkę, gromada kultystów mogła w końcu pozwolić sobie na chwilę odpoczynku. Na okolicznym wzgórzu było widać kilku lokalnych wojowników – dzięki znajomości lokalnej topografii trafnie odgadli, gdzie skierują się uciekający Orkowie i wędrując tylko sobie znanymi skrótami dotarli tu pierwsi. Widać było jednak, że także oni byli skrajnie wycieńczeni. Octavius nie miał jednak zamiaru czekać – władczym gestem ręki nakazał woźnicy, by także ruszył naprzód, a wszyscy jego podwładni chcąc czy nie chcąc musieli zrobić to samo.

Seglah i jego dwaj towarzysze bez większych problemów dostali się na drugi brzeg. Glówna kolumna uciekających zielonoskórych znalazła się w końcu w ich zasięgu. Grad pocisków z bolterów przerzedził znacznie ich szeregi, motywując jednocześnie pozostałych do podwojenia swych wysiłków. Sierżant nakazał swym podwładnym kontunuować manewr flankujący – Orków było wciąż zbyt wielu, by ryzykować bezpośrednią konfrontację. Poza tym, niedawne wydarzenia w wiosce dały mu do myślenia – jeżeli obcy byli w stanie podejść ich w dobrze bronionym obozie, to czemu teraz nie mieliby szykować jakieś podstępnego fortelu w tej zdradliwej okolicy? Z przeciwnej strony podobny pomysł, choć wynikający w ich przypadku nie z ostrożności, a ze zwierzęcej przebiegłości realizowały groteskowe spawny. Reszta sił parła ślepo naprzód, poganiana przez swego lidera. Nagle Seglah uświadomił sobie, że jego obawy były słuszne.

Odział Orków jak na komendę zatrzymał się na górującym nad okolicą pagórku, zajmując pozycje defensywne. Auspex wskazywał, że od południa i od północy zbliżają się wrogie pojazdy. Co gorsza że z niewielkich, ignorowanych przez nich wcześniej nor wysypała się horda karłowatych zielonoskórych, pędzonych do walki przez swoich nadzorców, samą swoją masą blokując każde z wyjść z wąwozów. Czasu na działanie było niewiele i tylko część sił zareagowała na nowe zagrożenie. Oczywiście, motocykliści byli pierwszymi, który zaczęli wycofywać się. Oddaliwszy się poza zasięg szarży obcych zaczęli zasypywać ich huraganowych ogniem z bolterów. Także wyczerpani po forsowaniu rzeki kultyści zauważywszy zbliżającą się ciężarówę zajęli pozycje obronne licząc, że wartki nurt potoku będzie stanowił przeszkodę także dla ich oponentów. Pozostali jednak parli naprzód popędzani przez Octaviusa, który nie przejął się wcale takim rozwojem wydarzeń.

Dzięki wysiłkom Seglaha oraz kierowcy Rhino natarcie na prawej flance załamało się, kiepsko opancerzone jednostki wroga nie miały szans w starciu z chmarą wielkokalibrowych wybuchowych pocisków, które rozrywały ich na strzępy. Także chroniący tyłów kultyści odnieśli sukces. Otwarta paka pojazdu, na której byli upchani przeciwnicy była doskonałym celem dla operatorów miotaczy płomieni. Pozostali, niezgrabnie dzierżący pistolety automatyczne zdołali zabić strzelca. Choć Nob z garstką swoich podwładnych dotarli do szeregów obrońców musieli w końcu ulec przewadze liczebnej. Znacznie gorzej wyglądała sytuacja w okolicach młyna. Wprawdzie oddział Kosmicznych Marines wyparł w końcu kryjących się tam przeciwników, ale niekończąca się fala gretchinów zalała pozostałych, a korzystając z zamieszania pośród nich wylądował prymitywny helikopter.

Większość walczących momentalnie zorientowała się, że zmierzą się z organizatorem tej zasadzki. Octavius był wściekły, gdyż jego rydwan utknął pośród hordy zielonych kurdupli, uniemożliwiając mu szarżę na dowódcę przeciwnika. Na całe szczęście oddział Dunów, para Adeptus Astartes oraz jeden ze spawnów szybko dotarły do nowo przybyłego, uniemożliwiając mu wykorzystanie wybuchowego arsenału, w jaki był wyposażony jego pojazd. Wprawdzie masywny ork walczył zaciekle i zadał im duże straty, ale gdy zarówno on, jak i jego maszyna były już na skraju porażki, zdecydował się na ucieczkę. Wściekły ryk aspirującego czempiona zabrzmiał nad polem bitwy – kolejny przeciwnik w tej kampanii uciekł mu, uniemożliwiając mu oddzielenie jego głowy (a w szczególności czaszki) od reszty ciała. Swą furię postanowił wyładować na samotnym Kila-Kanie, który spóźniony dotarł na miejsce.

Pozostali przy życiu zielonoskórzy stracili zupełnie wolę walki i rzucili się do ucieczki. Tym razem jednak była ona zupełnie naturalna, spontaniczna i szczera. Wyznawcy Chaosu zebrawszy resztki sił rzucili się na nich, bezlitośnie ich masakrując. Pobojowisko należało do nich wraz z rozrzuconym dookoła sprzętem, który na tej zapomnianej planecie był na wagę adamantium. Szczególnie cennym łupem była ciężarówka – wprawdzie szanse na jej uruchomienie przez nie-Orka były niewielkie, ale wciąż było to kilka ton metalu, który można było wykorzystać. Po kilku godzinach zaczęły docierać poganiane przez nadzorców grupy robotników, który zaczęli gromadzić zdobyczne zasoby – Seglah zadbał, by Voross Einhorn został szybko poinformowany o ich zwycięstwie, by móc jak najpełniej je wykorzystać. Marine doskonale wiedział, że wściekły na tchóżliwego oponenta Octavius nie ma teraz głowy zajmować się kwestiami logistyki – był zbyt zajęty od godziny skrupulatnym rozrywaniem skorupy wrogiej machiny kroczącej na coraz mniejsze kawałeczki.

Sierżant oparł się placami o duży głaz, wpatrując się w płonący horyzont i zastanawiając się czy pułkownik nie miał czasem racji...